Aires d'a miña terra

Páxina Anterior

"Cartas perdidas"

Páxina Seguinte

m5currosenriquezairesdaminhaterra023.html


[p. 117]


     CARTAS PERDIDAS

    De Gregoria de Leborin
A MARCOS D'A PORTELA.




                    I


   De te non ver tempos hay
Díxome que morro o crego,
E pol-a posta que say
Esta che mando, que vay
Esquirta en verso gallego.

   Que pra falar moito e ben
Sin que s'enteire ninguen 
D'o que n'o peito s'encerra, 
Naide as endrómenas ten 
D'a lengua d'a nosa terra. 


[p. 118]


   Pois non ch' hay can que ch'a roa
Nin gorxa á que ben se axeite,
Si non a herdóu de sua aboa,
Ou con anacos de broa
Non comeu cuncas de leite.

   Dend' o derradeiro outon
Non sey que é de tí, y-afellas
Qu' o sinto n'o corazón.
¿Qué che pasóu dende enton,
Vello d'as brancas guedellas?

   Por estes povos d' aquí
Quérenche tanto, meu vello,
Que dende que faltas tí
Naide baila, nin se rí,
Nin hay gaita n'o concello.

   Por aquí correu a nova
De que por amor d'a proba
De certa clás de mazá,
Pillache unh' enfermedá
Que t' houbo levar á coba.

   ¡Malia quen foy causonante
De disgracia semellante,
E quen alá te levóu!
¡N'a miña compaña amante
Nunca outra tal che pasóu!

   Non sey si será verdade;
Pero si o for, meu amigo,
Ten conta... que n'a tua idade


[p. 119]


Poden acabar contigo 
As pasiós d 'a mocedade.

   Tamén por aquí se dixo
Que á Vigo, por vel-o mar,
A sorte levarte quixo,
E tanto mirarcho fixo
Que t'houbeches d' afogar.

   Tales contos son quizáis
Brafullas que o povo frauga,
Y-a últema moito máis,
Pois tí eres d' aquela cláis 
Que non s' afogan en auga... 

   Con estas y-autras sonadas 
Colléume tal sentimento,
Que ont' á noite, as nove dadas,
Créndome nas boqueadas
Mandey faguer testamento.

   MARCOS, si me queres ver
Con vida, e matar non queres
Esta coitada muller
Que tanto, tanto te quer,
E que tí tan pouco queres,

   Deíxate ver, meu amor;
Mándam' ese papeliño 
Qu' é o meu médeco millor
Y-adios; e faime o favor
D' unha pucha pr' o miniño...



                  II


[p. 120]


   De sofrir n'o leito farta,
Topábame ó sol n'a horta,
Cando lín, de pena morta,
A tua aguda e longa carta.
¡Centella ch'a nunca parta,
Qué saya che me recurta!
Mais anque o creto me furta
Y-estóu cal sardiña firta,
Alcóntroa tan ben esquirta
Qu' inda me parece curta.

   Por máis que cal n' un sarillo
Me estou devanando á cholla,
S' acerto ¡qu' inda me tolla!
Por qué me negal-o fillo.
Non diche en mal estrebillo,
Vello d'a cara d'esguello.
O diaño che da consello
Pra te fuxir poI-o ataIlo,
Mais s' entra o xuez n' o allo
Non ch' á valer ser can vello...

   Dís que non queres que á rés
Che boten fillos ningús...
¡Pois anque che pese a crus
Has de cargar c'o que tés!
En vano negal-o qués;
Que n'o corpo e n'as fauciós
Tan teu fillo o fixo Dios
Y-herdou tanto o teu carís,
Qu' hastra ten, cal tí, o pitís,
Un luar... entr' os riñós.


[p. 121]


   ¿Mais probas? Teño un millon.
¿Mais testigos? Teño cen,
Pra que digan, si á mau ven,
Cómo foy e cómo non. 
Atopeite indo o feiron
Por entr' unha carballeira.
Atentáchesme... eu, lixeira,
N'un carballo m' escondin
E... ¡como' ha ser!... era, ó fin
O tempo d'a sementeira!...

   Pra arrenegar ó pecado
Tanto botey á rezar,
Que viñeron á guichar
Tres homes tras' d' un valado;
Sintindo o demo n'o estrado,
Sin saber qué xeito tome,
Volvendo pol-o meu nome
Din en berrar:—Meus amigos!
¡Vostedes me sean testigos
De cómo me tenta est' home!

   Pra c'oa teima me sair
Que teño aldrabas xa ves.
Olla dónde poI-os pes,
Que te podes escurrir.
Cantas probas me pedir
Tantas ó xuez terá;
Mais si por cuaselidá
For en contra miña o fallo,
¡Que n'o pau d' aquel carballo
Te leven á eternidá!


[p. 122]


   Si son pormesas ó vento
As que m' estónces fixeches,
Pra qué, argalleiro, me deches
Palabra de casamento?
Qué foy d'o teu xuramento
Si á cabo non-o has levar?
Si non has de apadriñar
O rapaz, que é meu argullo,
¿Pra qué mercache un burullo
Con que ó neno emburullar?

   E non de coraxe cego
Repoñas ó qu' aquí digo,
Que ántes de ter un contigo
Tiven un fillo d' achego,
D' un crego foy; non-o nego.
Mais s' ouíras os sermós
D'o abade de Zarracós,
Pasárasm' estas loucuras,
Pois «sólo as amas d'os curas
Estan en gracia de Dios.»

   MARCOS, pon á mau n-o peito
E salva ésta probe nay.
Pra te negar á ser pay
D'o rolo non tés direito,
Non me fagas porche preito
Por que vas tér que faguer;
Que tanto hey de remexer
E tanto hey de traballar,
Que, ou contigo m' hey casar,
Ou n' unha forca t' hey ver.


Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega