[p. 171]
A PALABRA
Eu son Mahomet, o fillo d'os libres areales,
O eleito d'os Profetas, o árabe de Dios;
Cantos amés d'os héroes es trunfos ímortales
Seguide a miña enseña y- ouvide a miña vos.
D'a miña tenda á sombra erguida ó pe d'o outeiro,
Os odios lamentando d'a cega humanidá,
De paz e de consolos o corazon valdeiro,
Oraba d'o deserto n'a murcha soledá.
D'a fame n'os vasales, d'a farta n'os mainates,
Cal d'un alfanxe a folla feríame a vision:
Choraba d'os beduinos a vida de combates,
D'os Príncepes as folgas, d'o eunuco a condicion.
«Por qué, Señor, consintes desigualdás tan grandes,
Si todo canto é nádo de tí somentes say?
¿Por qué tantas liortas, preiteos e desmandes
Entre os que á Cristo adoran, á Osiris y-á Adonay?
[p. 172]
»¡Señor, daime unha cifra que ligue tantos nomes,
Un símbolo que xunte á tantos corazós,
Unha bandeira q' una y- amiste tantos homes,
Que faga un mundo d' ánxeles d' un mundo de leós!»
Así eu rezaba cando, descendo d'as alturas,
Chegóuse á min e dixome, tocándome, Gabriel:
?Esparxe as tuas olladas por esas ruis llanuras
E cóntame o que vires pol-a estension cruel.
Mirey: N' un soño calmo durmia a natureza,
Atategada baixo d' un sol abrasador.
Mirey, e vin ó lexos unha montana enorme
Onde o deserto acaba que cíngueme en redor.
?¿Que ves? ?Unha montana. ?¿Qué máis? ?O gran deserto
?¿Qué ves n' ese deserto? ?MiI vermes á rifar,
Mordéndose, matándose... ?Formigas son, de certo?
Dixo Gabriel ?guerrean e vóunas concordar.
Baixóuse; unha formiga d'o chau recolleu logo;
Falóulle n' unha fala que ó punto ela entendeu,
Pousóuna sobr' a area, que queima como fogo,
Y-a contemprala mudos puxémonos él y-eu.
A probe d'a formiga botou a andar lixeira
Parando a todas cantas ó paso tropezóu;
Estas pararon áutras, e xuntas y-en ringleira
A pouco un gran trafego entr' elas comenzóu.
En escadrós dispostas baixo a raxeira insana,
CaI un podroso exército rubir ó monte as vin
E gráu por grau a area quitando d'a montana,
Ila desmoroando n' un ir e vir sen fin.
Finou de noite a brega que comenzóu de dia,
E cando veu a lua bater n'o meu lumial,
D'o monte, cuyo cume n' os céos se perdia,
Non alumóu indicio, nin rasto, nin sinal...
[p. 173]
?¿Qué ves? volveu dicirme Gabriel. ?Sólo a Ilanura.
?¡Fíncate! D'a Palabra estás diante o poder.
¿Qué é máis q' unha formiga a humana criatura?
Fálalle, e d'os seus odios o monte has de vencer.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . .
Eu son Mahomet, o fillo d'os libres areales,
O eleito d'os Profetas, o árabe de Dios;
Cantos amés d'os héroes os trunfos imortales,
Seguide a miña enseña y- ouvide a miña vos.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas