BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 83]                  CÁNTIGA    N'o xardin unha noite sentada Ó refrexo d'o branco luar, Unha nena choraba sin trégolas Os desdés d'un ingrato galan. Y-a coitada entre queixas decia: «Xa n' o mundo non teño ninguén, Vou morrer e non ven os meus ollos Os olliños d'o meu doce ben.»    Os seus ecos de malenconía Camiñaban n'as alas d'o vento,                Y-o lamento                Repetía: «Vou morrer e non vén o meu ben!»    Lonxe d'éla de pé sobr 'a popa D'un aleve negreiro vapor, [p. 84] Emigrado, camiño d' América Vay o probe, infelís amador.    Y-o mirar as xentís anduriñas Car' á terra que deixa cruzar: «¡Quén pudera dar volta, pensaba, Quén pudera con vosco voar!...»    Mais as aves y-o buque fuxían Sin ouir seus amargos lamentos;                Sólo os ventos                Repetían: «¡Quén pudera con vosco voar!»    Noites craras, d'aromas e lua, Desde enton ¡qué tristeza en vos hay Pr'os que viron chorar unha nena, Pr'os que viron un barco marchar!...    D'un amor celestial, verdadeiro, Quedóu sólo, de bágoas á proba,                Unha coba                N'un outeiro Y-on cadavre n'o fondo d'o mar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega