Cantares Gallegos

Páxina Anterior

Poemas 13-20

Páxina Seguinte

m5rosaliacantaresgallegos004.html
  13.


     Adios rios, adios fontes,
Adios regatos pequenos,
Adios vista dos meus ollos
Non sei cando nos veremos.

     Miña terra, miña terra,
Terra donde m' eu criey,
Ortiña que quero tanto,
Figueiriñas que prantey.

     Prados, rios, arboredas,
Pinares que move ó vento,
Paxariños piadores,
Casiña dó meu contento.

     Muhiño d' os castañares,
Noites craras de luar,
Campaniñas trimbadoras
Dá igrexiña dó lugar.

     Amoriñas d' ás silveiras
Qu' eu lle dab' ó meu amor,
Camiñiños antr' ó millo,
Adios para sempr' adios!

     Adios groria! adios contento!
Deixo á casa onde nacin,
Deixo á aldea que conoço,
Por un mundo que non vin!

     Deixo amigos por estraños,
Deixo á veiga pó lo mar,
Deixo, en fin, canto ben quero...
¡Que pudera non deixar!...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

     Mais son prob' e mal pecado,
A miña terra n' é miña,
Qu' hastra lle dán de prestado
A veira por que camiña
O que naceu desdichado.

     Téñovos pois que deixar,
Hortiña que tanto amei,
Fogueiriña dó meu lár,
Arboriños que prantei,
Fontiña do cabañar.

     Adios, adios que me vou,
Herbiñas do camposanto,
Donde meu pay s' enterrou,
Herbiñas que biquey tanto,
Terriña que vos criou.

     Adios tamén, queridiña...
Adios por sempre quizais!...
Dígoch' este adios chorando
Desd' á veiriña do mar.
Non m' olvides, queridiña,
Si morro de soidás...
Tantas legoas mar adentro...
¡Miña casiña! meu lar!




                
14.

     Eu ben vin estar ó moucho
Enriba d' aquel penedo:
¡Non che teño medo moucho,
Moucho non che teño medo!


                    I.

     Un-ha noite, noite negra,
Com' os pesares qu' eu teño,
Noite filla das sombrisas
Alas que estenden os medos;
Hora en que cantan os galos,
Hora en que xemen os ventos,
En qu' as meigas bailan, bailan,
Xuntas có demo pirmeiro,
Arrincando verdes robres,
Portas e tellas fendendo,
Todas de branco vestidas
Tendidolos brancos pelos
Contra quen os cans oubean
Agoirando triste enterro;
Cando relumbrar se miran
Antr' os toxales espesos,
Cal encendidas candeas
Ollos de lobo famento,
E os ramallaxes dos montes
Antre sí murmuxan quedos,
E as follas secas qu' espallan
Os aires da noite inquietos,
En remuiños se xuntan
Con longo estremecemento;
Indo camiño da Igrexa,
Soya cós meus pensamentos
Cabo da fonte da Virxe
Pretiño dó cimeterio,
Dempois de sentir un sopro
Que me deixou sin alento,
Eu ben vin estar ó moucho
Enriba d' aquel penedo.



                    II.

     Arrepuïñadas todas
As carnes se me puñeron
E os cabelos no curuto
Fórons'  erguendo direitos:
Gotas de sudor corrian
Afio pó lo meu peito,
E trembaba como tremban
As auguas cando fay vento,
Ná pia da fonte nova
Que sempre está revertendo.
Aquel moucho ali fincado,
Cal si fose ó mesmo demo,
Fito á fito me miraba
Có seus ollos rapiñeiros,
Que coidei que me roubaban
Non mais que de lonxe velos,
De lume me paresian
E que me queimaron penso,
Penso qu'  eran tizós roxos
Da fogueira dos infernos
Que pó las niñas me entraron
Hastr' ó corazon direitos
En el remorsos habia
D' amoriños pecadentos...
¡Ay! quen ten d' eses amores
Non pod' achar bon sosiego!

     Chovia, si Dios ten augua,
Ventaba en tódolos ventos,
E ensarrapicada toda
A camiñar non m' atrevo
Qu' ó moucho fita que fita
M' aspera na quel penedo.
Mais acordeime da Virxe
Que sempre conmigo levo,
Resoll' un Ave-Maria
E cobrando novo alento,
Com' os páxaros do mare,
Nadando, paso ó regueiro,
Corro á enriba dó valado,
Brinco en baixo dó portelo,
E den' ali, berro estonces
Con cantas forzas eu teño:
Non che teño medo moucho,
Moucho non che teño medo.




                 
15.


     Airiños, airiños aires,
Airiños da miña terra,
Airiños, airiños aires,
Airiños, leváime á ela.


     Sin ela vivir non podo,
Non podo vivir contenta,
Qu' á donde queira que vaya,
Cróbeme un-ha sombra espesa.
Cróbeme un-ha espesa nube
Tal preñada de tormentas,
Tal de soidás preñada,
Qu' á miña vida envenena.
Leváime, leváime airiños,
Com' un-ha folliña seca,
Que seca tamen me puxo
A callentura que queima.
¡Ay! si non me levás pronto
Airiños da miña terra,
Si non me levás airiños
Quisais xa non me conesan.
Qu' á frebe que de min come,
Vaime consumindo lenta,
E no meu corazonciño
Tamen traidora se ceiba.

     Fun n' outro tempo encarnada,
Com' á color de sireixa,
Son oxe descolorida
Com' os cirios d' as igrexas
Cal si un-ha meiga chuchona
A miña sangre bebera;
Vóume quedando muchiña
Com' un-ha rosa qu' inverna.
Vóume sin forzas quedando,
Vóume quedando morena,
Cal un-ha mouriña moura,
Filla de moura ralea.

     Leváime, leváime airiños,
Leváime á donde m' esperan
Un-ha nay que por min chora,
Un pay que sin min n' alenta,
Un hirman por quen daria
A sangre d' as miñas venas,
E un amoriño á quen aIma
E vida lle prometera.
Si pronto non me levades,
¡Ay! morrerei de tristeza,
Soya n' un-ha terra estraña,
Dond' estraña m' alomean,
Donde todo canto miro
Todo me dic' ¡estranxeira!

     iAy! miña probe casiña,
Ay! miña vaca bermella,
Años, que valás nos montes,
Pombas, qu' arrulás nas eiras,
Mozos qu' atruxás bailando,
Redobre d' as castañetas,
Xás-co-rras-chás d' as cunchiñas,
Xurre, xurre, d' as pandeiras,
Tambor do tamborileiro,
Gaitiña, gaita gallega,
Xa non m' alegras dicindo:
Muiñeira! muiñeira!
¡Ay quen fora paxariño
De leves alas lixeiras!
Ay! con que prisa voara
Toliña de tan contenta,
Para cantar á alborada
Nós campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
Partira com' un-ha frecha,
Sin medo as sombras da noite
Sin medo dá noite negra.
E que chovera ou ventara,
E que ventara ou chovera,
Voarïa, e voarïa
Hastra qu' alcanse á vela.
Pero non son paxariño
E irey morrendo de pena
Xá en lágrimas convertida,
Xá en suspiriños desfeita.

     Doces galleguiños aires,
Quitadoriños de penas,
Encantadores d' as auguas,
Amantes d' as arboredas,
Música d' as verdes canas
Do millo d' as nosas veigas,
Alegres compañeiriños,
Run, run de tódalas festas,
Leváime nas vosas alas
Com' un-ha folliña seca,
Non permitás qu' aqui morra
Airiños da miña terra,
Qu' ainda penso que de morta
Ei de sospirar por ela.
Ainda penso, airiños aires,
Que dimpois que morta sea,
E aló pó lo camposanto
Dond' enterrada me teñan,
Pasés na calada noite
Runxindo antr' á folla seca,
Ou murmuxando medrosos
Antr' as brancas calaveras,
Inda dimpois de mortiña
Airiños da miña terra,
Éivos de berrar: ¡airiños
Airiños, leváime á ela!




  16.

     A ó Sr. D. Camilo Alvarez
e Castro, Chantre dá catedral
de Salamanca.


                    l.

     Roxiña cál sol dourado,
Garrida cál fresca rosa,
Iba pó lo monte hermosa
Có branco pé descalzado;
Copo de neve pousado,
Deslumbrando á luz do dia,
Tan branco pé parecia.

     As longas trenzas caidas,
Con quen os ventos xogaban,
Ondiñas d' ouro formaban
Ná branca espalda tendidas;
Apertadas e bruñidas
Qu' espigas eran coidara
O que de lonxe ás mirara.

     Tiñan os cores do mare
Os seus olliños dormentes,
Mais doces, mais trasparentes,
Naide os poidera encontrare;
Naide velos sin amare
O coraçon sin falsia
Que por antr' eles se via.

     Levaba na frente á yalma,
Nos doces labios á risa,
Auguiña que ó vento enrisa,
Pousaba no fondo en calma.
Tal como gallarda palma
Cimbrase con folgura
A delgadiña cintura.

     Ó par da brisa temprada
Qu' antr' os salgueiros corria,
Ela correndo seguia
Un-ha veiriña encantada.
Qu' ali mansa e sosegada
Manaba un-ha fresca fonte
Cabo da falda do monte.


                    II.

     Franca, pura, sin enganos,
Canta, canta garruleira, 
Ó pé da verde silveira,
Laband' os seus brancos panos,
O son dos romores vanos
Que nacen cá mañanciña,
Laba, laba na fontiña.

     Xunto d' ela os paxariños
Gorgorexan qu' é un contento,
Faille festiñas ó vento
C' os seus hirmans os airiños.
Os pastores, coitadiños
Cantanlle ó doce a...la...lala...
Que lengua de amores fala.

     Ela honesta está escoitando.
Mais con sospiros responde,
Qu' aIó garda non sei donde
Saudades de non sei cando.
Os paniños vay labando
E á téndelos s' apresura
Nun campiño de verdura.

     Dempois no rego que pasa,
Verte un-ha vagoa serena,
Filla dá escondida pena
Có seu peitiño traspasa.
Pois que d' amores s' abrasa
Aquela qu' é fresca rosa
Tan amante como hermosa.

     Compañeiras van chegando
Cal mais á mais ven portada,
Xarros de louza vidrada,
Antr' os seixos van pousando,
Cay á auguíña mormuxando,
Brancas vinchas se levantan,
As meniñas, cantan... cantan.

     As estrelas van fuxindo
A espesa niebra enrarece,
O arboriño que frorece
Por antr' ela vay sahindo.
O craro sol vay subindo
Por riba do firmamento,
Limpo, gárrulo, e contento.

     Arredor tod' arrescende
A olido de primadera,
Y á ló n' azulada esfera
Fogáx de groria s' encende.
Mais á meniña n' atende
Si non á ó dor ¡mal pecado!
Que ten no peito encravado.

    Danll' estrañeza os cantares,
Danlle de chorar deseyos
Y os ollos de vagoas cheyos,
Pensa nos nativos lares;
Que n' hay mais tristes pesares,
Mais negra malencolia
Qu' á qu' entr' estraños se cria.

     Paxariños, verde prado,
Branca lua e sol ardente,
Todo consolo é impotente
En mal tan desconsolado.
Todo contento é trubado
Pó la peniña sin fondo
Qu' hay no coraçon abondo.

      Por eso á meniña hermosa,
Foxe d' alegre fontiña,
Tal como triste ovelliña
Que trema de dor queixosa.
Vay sentida, vay chorosa,
Mentras lle cantan con saña
—¡Da montaña! da montaña!

     Y ela que de tal s' estraña
Ferida no que mais sinte,
Qu' á maltraten non consinte,
Y así lles contesta uraña:
An que ché son da montaña,
An que ché son montañesa,
An que ché son, non me pesa.






              
17.

     Pasa rio, pasa rio,
Có teu maino rebulir,
Pasa pas' antr' as froliñas
Color d' ouro e de marfil,
A quen c' os teus doces labios
Tan doces cousas lle dis.
Pasa, pasa, mais non vexan
Que te vas á ó mar sin fin,
Por qu' estonces ¡ay! probiñas!
Canto choráran por tí!
Si souperas qu' estrañeça,
Si souperas que sofrir,
Desque dél vivo apartado
O meu coraçon sentiu!
Tal m' acoden as soidades
Tal me queren afrixir,
Qu' inda mais feras m' afogan,
Si as quero botar de min,
Y iay! que fora das froliñas
Vendote lonxe de si
Ir pó la verde ribeira,
Da ribeira dó Carril!

     Pasa, pasa caladiño,
Có teu manso rebulir,
Camiño dó mar salado,
Camiño dó mar sin fin,
E leva estas lagrimiñas
Si as de chegar por ali
Pretiño dos meus amores
Pretiño dó meu vivir.
Ay! quen lagrimiña fora!
Prá ir meu ben unda tí...
Quen fixera un camiñiño
Para pasar, ay de min!
Si o mar tibera barandas
Forate ver á o Brasil;
Mais ó mar non ten barandas,
Amor meu, por dond' ey d' ir?





                   
18.

     — Hora meu meniño, hora,
Quen vos ha de dar á teta.
Si tua nay vay no muhiño,
E teu pai ná leña seca?

Eu chá dera, miña xoya,
Con mil amores chá dera,
Hastra rebotar meu santo,
Hastra que mais non quixeras,
Hastra verte dormidiño
Con esa boca tan feita,
Sorrindo todo fartiño,
Cal ubre de vaca cheya.
Mas ay! que noite che agarda;
Mais ay! que noite ch' espera,
Qu' anque duas fontes teño,
Estas fontiñas non deitan.
Hora, meu meniño, hora,
Canto chorarás por ela,
Sin ter con que t' acalente,
Sin ter con que t' adormeça,
Que soyo, soyo quedaches
Com' un-ha ovelliña enferma,
Tremando malpocadiño,
Com' as ovelliñas treman.
Sin cobirtor que te cruba
Nun-has palliñas te deitan
E neve e chuvia en ti caen
Por antr' as fendidas tellas.
E silva ó vento que pasa
Pó las mal xuntadas pedras,
E cal coitelo afilado
No teu corpiño se ceiba.
¡Ay! cando veña tua nay!
Ay! cando ch' á tua nay veña!
Cal te topará meniño
Frio com' á neve mesma;
Para chorar sin alento,
Rosiña qu' os ventos creban...
Ay! mas valera meniño
Que quen te dou non te dera,
Qu' os flllos dos probes nacen,
Nacen para tales penas

     Asi se espricaba Rosa,
Nó medio da noite negra,
O pé d' un-ha negra porta,
Toda de lañas cuberta.
Mentras tanto murmuxaban
Por antr' á robreda espesa
Do rio as revoltas agoas
E os berridos da tormenta.
Tod' era sombras no ceo,
Tod' era loito na terra
E parece qu' á compaña
Bailab' antras as arboredas
C' as chuchonas enemigas,
E c' as estricadas meigas.

     En tanto un choro soave,
Sentir no espaço se deixa,
Tal como gaita, tocada
Nun-h' alborada serena,
Tal como lexana frauta,
Cand' ó sol no mar se deita
Cuyo son nos tray ó vento
C' os cheiriños da ribeira.

     No meyo da chouza oscura
Que triste rosa, contempra
Un-ha luz branca, se mira
Com' aurora que comença.
Olido de frescas rosas
Os aires da noite incensan
Cal si todas se xuntaran
As froles da primadera.
Soan cantares estraños,
Soan músicas que alegran.
Músicas son e cantares
Nunca sentidos na terra.
Por eso, pasmada Rosa,
Pouquiño á pouco s' achega
E por un-ha regandixa
Postrada no chan axexa.

     Nunca humanos ollos viron
O que veu estonces ela,
Que si non morreu estonces
Foy por que Dios nó quixera.
De resplandecente groria,
Rayos d' amor se refrexan
Do abandonado meniño,
Sobr' á dourada cabeça.
E por qu' esté mais contento
E por que mais s' entreteña,
Cabe ó seus peciños crecen,
Frescos, ramos de azucenas.
Xa non dórm' en probe cuna
Qu' outro berce lle fixeron
C' as alas os anxeliños
E có seu lume as estrellas.
Nubes de color de rosa
Fanlle branda cabeceira
Sirvelle de cubertura
Un rayo de luna cheya,
Y á Virxen santa, vestida
Con vestido de inocencia,
Por que de fame non morra,
E fartiño s' adormeça,
Dalle maná do seu peito
Con qu' os seus lábios refresca.

     Mentras ó mundo existise
Rosa mirando estibera,
Con tanta groria encantada
Con tanta dicha suspensa.
Mais un-ha voz lonxe s' oye
Por antr' os olmos da veiga
Que cantando amorosiña
S' esprica de esta maneira:
—Hora, meu meniño, hora,
Logo che darey á teta,
Hora, meu meniño, hora,
Xá non chorarás por ela.

     Esto cantaron, —en tanto
Có á Virxe desapareceran
Os anxeliños, deixando
En derredor noite espesa.
Xá se sinten as pasadas
Por xunto da corredoira,
Xá saltaron ó portelo,
Xá cerraron á cancela,
A probe nay corre, corre,
Qu' ó seu filliño ll' espera,
Mais cando chega, dormido
O seu filliño contempra.
Dill' estonces mentras tanto
Qu' en bicalo se recrea:

     —Miña xoya, miña xoya,
Miña prenda, miña prenda.
Que fora de ti, meu santo,
Si naiciña non tiberas,
Quen meu fillo te limpara,
Quen á mantença che dera?

     —O que mantên as formigas
E os paxariños sustenta.

     Dixo Rosa, y escondeuse
Por antr' á nebrina espesa.




  19.


     Non che digo nada...
           Pero vaya!


                    l.

     Pasan n' aquesta vida
Cousiñas tan estrañas,
Tan raros feitos vense
Neste mundo de trampa,
Tantos milagres vellos
Tan novas insinanzas,
E tan reboltos alIos
Con nome d' ensaladas,
Que non che digo nada... 
           Pero vaya!


     Meniña, ven vestida,
Meniña, ven calzada,
Que ten roupa de cote,
Que ten roupa de garda,
Meniña que ben folga,
Meniña qu' anda maja,
Y é probe, malpecado,
Com' un-ha triste araña.
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Véxote aló antr' os millos,
Véxote aló nas brañas,
Xa no pinar espeso,
Xa na beiriña mansa
Do rio que correndo
Vay antr' as verdes canas,
E xuras qu' estás soya,
Que naide t' acompaña...
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Casada casadiña,
Que gustas ser falada,
Que bailas c' as solteiras
Nás festas e ruadas
Que tes ná boca á risa
E que c' os ollos falas,
E que á ó falar con eles
Parece que che saltan,
Non che digo nada...
     Pero vaya!

     Cando mirar te miro
Tan limpa e tan peinada,
Loitar c' os rapaciños,
Hastra qu' enti se fartan,
E ves dimpois xurando,
Qu' eres muller sin chata,
E dís qu' ás mais non teñen
Contigo comparanza,
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     E ti, roxa roxiña,
Modesta e recatada,
Çue falas tan mainiño,
Que tan mainiño andas,
Qu' os pes d' os homes miras
Para non verlle á cara,
E fás que non entendes
Cando d' amor che falan.
Non che digo nada... 
     Pero vaya.


     Vas pó la mañanciña
A misa c' as beatas
Dempois... (por qué, ti ó sabes)
De xunta d' elas largas;
E si ná corredoira
Xunto da verde parra,
Non sey con que xentiña
Páraste ou non te paras,
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     E ti rapas garrido
De tan melosas falas,
Tan majo de monteira,
Tan rico de polainas,
Tan fino de calzado
Como de mans fidalgas,
Cando me dís que gustas
De traballar na braña,
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Ti falarás d' amores
Cousiñas ben faladas,
Ti loitarás c' as nenas
Como ningun loitara;
Ti beberás do mosto
Hastra quedar sin fala,
Pero, cós teus sudores
Mollar á terra ingrata,
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Mais tantas causas vexo
Que me parecen trampa,
Tanto sol entre nubes,
E tan revoltas auguas
Qu' asemellarse intentan,
A un-ha fontiña crara,
Que por non perder tempo
Donde non quito racha,
Non che digo nada...
     Pero vaya!



                    II.

     Pasan n' aquesta vida
Cousiñas tan estrañas,
Tan raros feitos vense
Neste mundo de trampa,
Tantos milagres vellos,
Tan novas insinanzas,
E tan revoltos allos
Con nome d' ensaladas
Que non che digo nada...
     Pero vaya!


     E qu' algo deprendera
Triste de min coidaba,
E qu' á esperencia neta
Ninguen m' iba en puxanza
Por ter na frent' enrugas,
E ter caniñas brancas,
Cando hay hoxe uns mociños
Mesmo dende que maman
Que non che digo nada... 
     Pero vaya!


     Xa non che val Farruco,
Que vivas en compaña
Dos anos pensadores
Nin da esperencia calva,
Nin qu' ollo alerta vivas
Com' á cordura manda
Que donde menos penses
Tamaña lebre salta
Que non che digo nada...
     Pero vaya!

     Xa sendo noit' oscura,
Dinche qu' é noite crara,
Xa estand' ó mar sereno
Che din que fay borrasca,
E tanto te confunden
E tanto te acobardan
Qu' anque falar quixeras
Tal coma Dios che manda
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Si eres francés meu bello,
Si eres da lonxe Australia,
Si aló do sol baixaches
Ou dás estrelas palidas,
Con séria gravedade
Quisais che perguntaran
E tí pasmado todo,
Calado mormuraras:
Non che digo nada...
     Pero vaya!

     Por eso meu belliño
Si d' estudiar non tratas
A cencia d' estos tempos,
Qu' é com' el augua crara,
Anque c' á parromeira
Tamen ten comparanza,
Que nesto á cencia estriba,
Y en tér distintas caras,
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Sin entender un ele
Verás que ben s' amañan
Honrados e sin honra,
Rameiras e beatas
Verás como s' axuntan,
Verás como se tratan,
Mentras que ti marmuras
C' á lengua d' un-ha coarta
Non che digo nada...
     Pero vaya!


     Verás cór de sireixa
Quen foy cór d' esmeralda,
Y aqueles tan azues
Que sangre azul manaban,
Manar sangre bermella
Pó la moderna usanza,
Y esto con tal chistura
E con fachenda tanta,
Que non che digo nada...
     Pero vaya!


     Verás que revolturas,
Que ricas contradanzas,
Que gaitas con salterio,
Que pífanos con arpas,
Que dengues encarnados
Con mantilliñas brancas
Chapurra que chapurra
En confusion tan varea
Que non che digo nada...
     Pero vaya!


     Ti pensarás qu' aquesto
É tod' un-ha antroidada,
Qu' aqui un levita sobra
Y un-ha chaqueta falta;
Qu' alí se comen lebres
En vez de calabazas,
E tocan frautas donde
Deben tocar campanas...
Mais non che digo nada...
     Pero vaya!


     Deprende meu velliño
A cencia ben amada,
Que saibamente insina
Tan rica misturanza,
Si queres ser sabido
En cousas tan estrañas,
Pois antre tantas nobas
As costumiñas rancias...
Non che digo nada...
     Pero vaya!





      20.

     Mais ó que ben quixo un dia,
Si á querer ten aficion
Sempre lle queda un-ha magoa
Dentro do seu coraçon.


                    l.

     Aló nas tardes serenas,
Aló nas tardes caladas,
Fanse mais duras as penas,
Que nas brandas alboradas.

     Aló nas tardes sombrisas
Aló nas tardes escuras,
Fanse mais cortas as risas
Mais negras as desventuras.

     Que non hay sera tranquila
Para quen remorsos garda,
E mais presto s'aniquila
Canto mais á noite agarda.


                    II.

     Eu ben sei d'estos secretos
Que s'esconden nas entrañas,
Que rebolen sempre inquietos
Baixo mil formas estrañas.

     Eu ben sei d' estes tormentos
Que consomen e devoran
Dos que fan xemer os ventos
Dos que morden cando choran.


     Y anqu'hora sorrindo canto
Anqu'hora canto con brio,
Tanto chorey, chorey tanto,
Com'as auguiñas d'un rio.

     Tiben en pasados dias,
Fondas penas é pesares,
E chorey vagoas tan frias
Com'as auguiñas dos mares.

     Tiben tan fondos amores,
E tan fondas amarguras,
Qu'era fonte de dolores
Nacida entre penas duras.


                    III.

     Hora rio, hora contento,
Vóu pó las eiras cantando,
Vendo d'onda ven ó vento
Cando vóu levar ó gando.

     Hora con grande sosiego
Durmo na veira d'as fontes,
Durmo na veira d'os regos.
Durmo na punta d'os montes.

     Mais ó que ben quixo un dia,
Si á querer ten aficion
Sempre lle queda un-ha magoa
Dentro do seu coraçon.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega