Luísa moralmente
non tiña nada que ver con Liliana. Era moi eficiente no seu traballo e
unha incondicional de Tomás. Coñecía a súa devoción por Liliana anque
descoñecía calquer pormenor da súa existencia. Hai mulleres así polo
mundo. El mesmo dubidaba daquela personalidade á que non lle importaba
si o home que a posuía era dela íntegramente ou non. Sen embargo,
dicíase namorada. Mantíñase como amante dun home cuios desvelos
inseríanse na sombra doutra, na pel doutra e nas ansias de conquistala
non lle importaba cando nin donde. Son mulleres que nacen, viven e
morren sendo nais. Protectoras de espíritos que se amosan febles e
antolladizos. Daqueles que teñen a habilidade de crear unha atmosfera de
perdedor ó seu redor. Tomás non era Bogart nin ela Lauren Bacall no
Soño Eterno, pero gardaban as similitudes das esencias.
Luísa, como calquera outra muller, daba acubillo a un
ser derrotado nas miserias do amor co único fin de resarcilo do seu
pesar. Dicotomía bíblica entre a Eva do paraíso e a María dos desérticos
vals. Fenda insondabel que cada día afastaba máis a verdadeira realidade
de Tomás. Con certeza el estaba seguro coas mulleres María, con aquelas
que se deixaban levar por el, ás que domeaba dunha ou doutra maneira e
polas que lle gustaba que fora así. Esa ficción dáballe tranquilidade e
amortecía o paso do tempo con trancos de felicidade, pero só mentres
duraba. Eran intres de ledicia entre anuncio e anuncio, que esmorecían ó
remate da película.
Tomás quería a Liliana dende sempre e non era un
capricho, pero tivéralle demasiado medo. Tivera medo daquelas pestanas
arqueadas de cores, do brilo dos beizos, dos aneis de prata e do perfume
da súa limpa e hidratada pel. Pánico polos libros que lía, polas
instruccións coas que manobraba as horas do día e polo que lle descobría
nos veráns da Solomba dos anos setenta. Pola contra, Luísa era como as
mulleres que el estaba acostumado a tratar. Era un entorno coñecido. Era
o punto. Sen embargo, a raia ficaba enriba da mesa do despacho na forma
dun billete de avión e o infinito en Suiza. A palabra infinito sempre o
enchera de positividade. Pronunciala soamente provocáballe unha
proiección indescriptible na súa imaxinación, que saía no momento a
través dos cristais do despacho, voaba por riba das dunas e do mar e
chimpáballe a ollada deica máis aló das nubes corredoiras. A mesma
sensación que lle aportaban os anacos de brilante mica, que atopaba na
praia de Solomba e cos que agasallaba a Liliana cando aínda era Lili.
Cando lle construía submarinos na orela cos enseres de plástico, que ela
traía no maleteiro do Mercedes-Benz con ferradura na defensa.
Cando aínda non sabía tanto.
¿Dormes?. Falou Calisai abríndo a porta na que non
petara. Tomás deixouse estar sentado mirando pola ventá sen mover un
músculo como sucedía dende a salida de Luísa do despacho.
¿Que trouxo o Brincas?. Preguntou despois dun segundo Tomás coa voz
metida para dentro.
Un pouco de todo, xa sabes como é. ¡Válelle calquera cousa con tal de
que sexa peixe!.-
¡Ah!. Contestou Tomás. Houbo un intervalo de silenzo, que Calisai
aproveitou para cerra-la porta con demasiado cuidado para ser el. Tempo
no que reflexionou sobre a actitude de Tomás e preguntou con certa
dozura.
¿Estabas pensando nela, non?. ¡Síntoo!.
¡Non!. ¿En quen?. Calisai fixo unha mueca coa cara antes de Tomás
acabar. ¡Non sei que che fai pensar iso!.
A túa actitude, home. ¡Semella que estás de funeral!.
Calisai, Calisai, segues coa teima da espionaxe. ¿A que viñas?.
¡Non precisamente a facerche compañía na túa soedade, ho!.
¡Déixate de caralladas!. Dixo Tomás con certa incomodidade.
Veño a dicirche que falei con Cochise. Chamou el. Non vai ir. ¡Tom, el
non é tonto!. Sabe que vas para algo máis, non che quepa dúbida.
¡Vaia!, seguro que xa armaches algunha das túas. ¿Que lle contaches?.
Tomás engordaba a voz e comezaba a move-lo pé, que tiña no aire polo
feito de te-la perna cruzada.
¡Eu!, ¡eu!, eu non lle contei nada. Calisai deixou a solemnidade do
primeiro momento e moveuse con espaventos polo despacho. Non fai falla
que ninguén lle diga nada. Cochise coñécete mellor que calquera de nós.
¡Pois si non vai é igual!. Teño máis xente alá. Tomás ergueuse, foi
ata a entrada e abríu a porta con brusquedade. ¡Dílle a Luisa que che
conte o do museo do alemán!. Calisai entendeu a indirecta ó intre e
acatouna.
¡Luísa, Luísa!. Dicía Calisai con sorna mentres saía.- ¡Vamos perde-las
eleccións, xa o verás!. Tomás cerrou a porta con resolución, pero as
palabras de Calisai fixeron mella nel ó instante. A súa figura dobrouse
como se lle pesara o esquelete e afundíronselle as meixelas cunha
escuridade de desánimo. A depresión comezaba a minarlle a ilusión, que
só atopaba ó pensar no encontro real con Liliana.
Tomás sentíase un miserable cada vez que lembraba a Liliana naqueles
anos. Os únicos para el. Sentíase despreciable porque a tivera nas mans
e perdéraa para sempre. Non se perdoaba, senón que castigaba a súa
insatisfacción con múltiples desatencións tanto a súa persoa como á dos
demais. Iso era entendible ó primeiro, pero cos anos convertíase nunha
tontería. Xamais estivera mellor que neste momento, pero seguía a pensar
moito e dunha forma enfermiza. Todo o mundo sabe que pensar é de balde,
pero non semella nada bo se conduce a ningures. Impídeche actuar e el
tiña que actuar, tiña que moverse como cando Cochise aínda non era un
emigrante B. Debía colle-lo maldito billete de avión. Debía fecha-lo
despacho e marchar á perruquería. Non debía pensar máis. Tiña que tentar
ser o que era antes de que Cochise se convertera en Cochise. Tomás
estaba decidido a percorre-lo infinito onde el triunfara. A arrebatarllo,
a atravesalo, a posuílo para sempre. Xa non lle importaba nada Cochise.
|