A mañá do
domingo presentouse alongada, morna e acolchoada de silenzos. A
repartidora de xornais acababa o seu carrexo e os donos das catro vellas
tascas ollaban a rúa con indiferencia secular, mentres mariñeiros
vestidos de traxe ían chegando un a un polos canellóns. Os mariñeiros de
Solomba vestían traxe xastre coma os Apaches unha casaca do Reximento
Ianqui. Camiñaban observando os movementos do tergal ou do pano, según
fora a estación na que llo fabricaran, pois dependía de onde caera a
ocasión para a cal o estrearan. Metían unha man no peto da americana,
sacábana abraiados e volvían a metela no do pantalón. Tocaban a única
garabata que tanto servía para vodas como para funerais e que sempre era
azul mariña ou azul mariña con algún motivo en branco. Movían os ombros
para diante tentando axusta-lo cuello da solapa decaída polo vaivén dos
pasos como se cargaran cun saco de patacas. Así ata chegar á tasca onde
o taberneiro lle apousaba a copa de caña ou a de brandy no mostrador sen
mediar palabra, ó tempo que eles mordían o filtro dun Ducados. No ano
setenta Solomba non era a Texas dun século atrás, pero seguía a se-lo
lonxano Oeste de Europa.
O grixido dunha gaivota soou ás costas de Tom, quen
agardaba sentado no peitoril a chegada dos demáis. Cochise apareceu nese
momento como traído polo aviso da gaivota sen que el soubera por onde.
Tal era a mitificación que Tom estaba a ter co amigo. Agora dábase conta
de que os seus pasos sempre foran calmos e sen eco como se tivera veludo
nos pés. Que tiña un xenio condenado, pero aviado pola mesura das
naturezas feitas para gañar. Que anque se resignaba na amizade mantida
con el o seu talante non era de perdedor. Cochise sempre sabía o que
quería anque tardara en manifestalo. Non lle estrañaba a Tom que
estivera agochado dende antes del chegar. Que o agardara sen descobrirse
para non quitarlle o protagonismo. Sen embargo, ata este momento Tom non
sentíra o enigma de xeito tan evidente. Talvez non lle dera por pensalo
desa maneira.
Cochise levaba unha bolsa de tea de mahón verde suxeita
ás costas a modo de carcax. Tom olloulla con cobiza ó tempo que baticaba
as asas do cesto de esparto, apousado na estrada, cos pés. En realidade
tratábase dun macuto do Servizo Militar do irmán máis vello ó cal lle
fixera un nó nos cordóns para acortalos, pero atravesárao de tal maneira
nas costas que non podía ser máis que un portador de frechas coa
denominación de orixe Cheyenne. Upouse no peitoril e sentou de
lado del saudando coa ollada. Ó pouco tempo, Nico cunha bolsa elástica
de mallas de plástico azul e Chulo cunha de plástico coa propaganda da
ferretería do señor Tobo saíron á praza cada un por distinta calella.
Cali baixaba polo atrio da Igrexa cunha bolsa do pan, que semellaba
pesar moito, colgada no ombro cando os outros dous se arrumbaban no
peitoril. Ningún deles estivo disposto ir ata as Casas Baratas para
chamar ó Brincas. Pasarían un tempo discutíndo se marchaban sen el ou
non. Ó Birtas podían despertalo, pois quedáballe de camiño. Tom
comezaría a desesperarse ó cabo de vinte minutos de tardanza sobre a
hora sinalada. Baixaba do peitoril, discutía e paseaba por diante da
minguada panda con aires de cansazo. Estaba decidido a renunciar á
excursión cando Chulo avistou a Brincas pola beirarrúa do Sardiñeira
sen bolsa nas mans, mentres un Mercedes-Benz metalizado en marrón
e con ferradura na defensa baixaba a coarenta pola estrada. Tom xirou
sobre si mesmo ó escoitar a apreciación de Chulo coa intención de
exclamar calquera barbaridade, pero quedou sen fala ó ve-lo Mercedes
parando diante deles. A súa sorpresa foi maiúscula e satisfactoria ó
comprobar que Lili tamén iría. Sen embargo, a súa educación mandoulle ó
intre reprimi-la ledicia e as Leis Sagradas a rexeitar sen reservas
aquel procedemento.
Lili estaba realmente fermosa cuns pantalóns rosas, que
deixaban á vista os toselos e as Kelme deportivas. Semellaba
saída dun álbum recortable co xersei de perlé rosa e a mochila branca ás
costas. Tom maldicía ás Leis Sagradas por dentro e a quen tanto
escribíra nelas. Éralle imposible cambia-lo aceno de ledicia dos beizos.
Non podía deixar de ollala falando con Cochise e co pai. Ademais,
imantábao a melena peinada en dúas trenzas que lle caían enriba do peito
como á india de James Stewart. Cochise dáballe a man ó emigrante do
Mercedes-Benz, quen se metía no coche deixando alí á filla. Brincas
chegaba como se quixera marchar. O Mercedes daba a volta no
muelle e pasábaos a coarenta despedíndose coa man por fóra da ventá. Non
había nin rastro do Birtas e o Brincas case choraba ó explicar que aínda
non chegara o seu panadeiro.
Sen dúbida algunha Solomba tivera un pasado de
esplendor. Tivera tamén un tempo de amarguras, pero aínda nos peores
anos da fame non se lembraba estar sen panadería propia. Polos misterios
da ideoloxía chegara a ter ata dúas ó mesmo tempo, de leña e con lista
de deudores. Sen embargo, no ano sesenta cerrara unha e despois de dez
anos a outra. Non podían competir coas da empresa IPASA, que
comezaran a comercializa-las barras dun xeito agresivo pola costa e coas
de forno industrial a gas, que un emigrante B abríra a quince
quilómetros. As familias de Solomba non se adaptaban tan doadamente ós
cambios nin ós horarios. Tentaban leva-lo ritmo, pero a contrapelo. Esa
era a desgracia do Brincas, que non entendía nada do que estaba a pasar
naquel ano setenta. Por iso quedara sen bocadillo e o cabreo impedíralle
coller auga e cartos para mercalo. Por iso chegaba como se marchara coa
idea de non ir con eles a descobri-la identidade do home de Camelle.
Non hai por que dicir a estas alturas do relato, que o
Brincas non deixaría de ir por falla de alimento. Lili sería a primeira
en prestarse a reparti-lo bocadillo e o chocolate, pois xa collera
abondo para todos. A panda dos Cacauetes coincidíu ó unísono con
ela ó tempo que inciaban a marcha pola rúa do Sol. Tom estaba mudo dende
a chegada inesperada daquela beleza para a que anos atrás construíra
fortalezas na area mollada. Tódolos veráns xurdía espontánea do seu
Mercedes e el do mesmo xeito a admitía ó seu carón. Pero agora era
distinto. Había desconfianza e rechazo mesturado co desexo de estar sos.
El e Lili. Tom camiñaba cheo dunha felicidade que sentía estraña e que
lle facía leva-lo espírito en andias e a cabeza cavilosa. Debía falar
con ela, pero non sabía por onde comezar e o Virutas seguía sen
aparecer. Nestes casos non hai manual de instruccións e o medo o
ridículo paralízate. Así se sentía Tom mentres seguían abeirando a rúa
do Pracer. Con todo, debe haber un método, un inicio, un motivo que
anime a dici-lo que sintes sen perxudicarte, pensaba o líder dos
Cacauetes ó tempo que rastreaba a presencia do Virutas. Na subida
dunha estreita calella Lili perdeu o equilibro e tropezou con Tom sen
querer. Éste ó instante largoulle un "¡teño que falar contigo!"
pensativo e maduro, que a fixo miralo intensamente. Tom arrepentíuse ó
momento e acovardouse diante da fondura daquela ollada. Seguíron subindo
pola rúa do Río ó remate da cal situábase a casa do Birtas. Éste, con
aceno de aburrimento, agardábaos na porta. Cando o avistaron ergueuse
botando a bolsa de tea ás costas con aire de cabreo. Non quería que
ningún deles lle chamara a atención por quedar durmido. Birtas coñecía
mellor que nadie a linguaxe das rúas e sabía que valía máis unha mentira
ben posta que a verdade máis grande do mundo. O caso era gañar e iso
conseguíase loitando, enfrontándose. Non con boas palabras nin escusas.
Quedara durmido si. Tiña que reunirse con eles no peitoril e qué. El
estaba alí, agardando. Eles non podían saber dende cando.
|