Calisai estaba preocupado. Pasara toda a
mañá agardando novas de Tomás. Ía e viña dun lado ó outro sen rumbo
fixo. De vez en cando paraba na sede da Cruz Vermellaba para falar co
Birtas. Sen embargo, este non lle aclaraba nada. Ó contrario, ríase del
con descarada confianza e poñíalle os pelos de punta coas apreciacións
que facía sobre Tomás; Que si era capaz de non subir ó avión en
Santiago. Que argallaría unha mentira para telos contentos. Que si
chegaba a Barcelona perderíase ou non atoparía a porta de embarque. Que
si Cochise non ía a recollelo Tomás quedaría no aeroporto ata que
chegara o día de volver para Solomba. Aquilo era un inferno e o Birtas o
demo que alcendía máis as lapas do lume. Calisai sabía que o quería
amolar con aquela faladuría e o primeiro case o acada, pero Birtas
quentábase de tal maneira coas burlas, que ata Calisai se daba conta e
acababa deixando que seguíra con aquelas endormenadas. O infeliz tiña
unha cabeza que non lle daba para máis.
Con todo, Calisai faría un camiño dende a solitaria lonxa á Casa
Consistorial de Solomba cunha présa elástica, que aumentaba o instinto
gafe do Birtas e cunha desesperación semellante a dun can sen amo. Luísa
non chegaba ó Concello ata a unha da tarde e os demáis Concelleiros non
se atrevían a chamalo ó móbil. Pola contra, Brincas estaba no mar coma
decote. Non lle quedaba outra que volver ó camiño para saber se o
Callahan chegara o seu destino ou dera a volta. Calisai volvérase
desconfiado, irascible e patético despois do divorcio. Por iso non lle
abondaba con chamarlle por teléfono. Tiña que estar alí, tiña que coñece-la
nova no sitio axeitado e non lle daba a inestabilidade psicolóxica como
para pensar antes de actuar. Moitas veces gastaba enerxías sen vir ó
caso. Si, pero el estaba onde debía estar e semellaba que sen el as
cousas non marcharían ben.
A Tomás queríalle ben, pero coñecíao demasiado. Sabía que mantiña con
absoluta certeza un espírito encadeado ó pasado. Que era como os
protagonistas daquelas películas da infancia, que ollaban no bar do tío
de Chulo. Eran homes sen familia que aparecían cos ombros cargados dunha
historia, que anque ninguén coñecía todos daban por sentado que debía
ser digna do máis prezado silenzo. Tomás, sen preve-los acontecementos,
toparíase un día so no mundo a causa da pronta desaparición do pai,
viúvo dende que el era pequeno. Ó ano da morte de súa nai, mentres
aprendía a carga-lo Ioni Iuma de argazo, chegaría Lili arrostrando o
verán de Solomba no seu Mercedes con ferradura na defensa. A partir de
entón, camiñaría polos canellóns da vila co xeito dun cowboy solitario,
que só sentía ledicia ó lembrar que Lili volvería un día e quedaría para
sempre. Sen embargo, non contaba coa intromisión de Cochise e dende o
setenta e cinco as ilusións foran soterradas a presadas de amargura.
Frustración que o pechara naquela disidencia moribunda dos que xa viven
soamente nos soños.
Calisai e todos aqueles que lle tíñan aprezo facían o imposible por
tiralo deica a realidade. Chuzaban nel a base de insultos ou de
imprecacións que fixeran chimparlle os resortes da dignidade e algunhas
veces acadábano. Niso tiña razón o Birtas. Había que usar con el a mesma
técnica que cos burros para que arreasen. A fin e ó cabo e armados de
moita pacencia eles camiñaban para diante, anque o peso fora excesivo
incluso para a natureza dun burro. Estaba claro que esa táctica con
Tomás funcionaba e ademais, Lili estaba en Suiza e Calisai sabía que
Lili seguía a ser Lili a pesar de Cochise. Por iso, con decisión e co
seu natural nerviosismo, volveu subir ata o Concello seguro de que Luísa
tería algo que dicir.
¿Que, hai algunha novedade?. Preguntaba Calisai subíndo os banzos de
dous en dous, mentres Luísa pechaba a porta do despacho da alcaldía.
¡Pois non!. Contestaba Luísa camiño do seu.
¡Que me dis!. Dicía Calisai a modo de reproche.
¡O que oes!. Luísa sentaba detrás da mesa e alcendía o ordenador. Non
fun capaz de contactar con el en toda a mañá.
¡Esqueceríase encende-lo móbil ó baixar do avión!.
Pode ser. ¡Xa sabes como é!.
¿Levou o enchufe para carga-la batería?. ¡De seguro que non!. ¡Cando
volva, se volve, vaime oir!. Calisai entraba e saía do despacho con
aire de enfado.
¡Xesús!, pero ¿ti sabes o que dis?.
¿Que dixen?. Non me lembro. Repetía Calisai ollando o chan.
¿Por que non vai volver?. Luísa ría. Unha cousa é que lle teña medo ó
avión e outra que non volva. Non sei se será por terra, mar ou aire,
pero virá.
Tomás acaba de aterrar en Suiza. Dicía Xurxo, mentres pasaba para o
seu despacho, contiguo ó de Luísa.
¿Como o sabes?. Preguntaba Calisai índo detrás del. Luísa tamén se
apurara a seguilo.
Porque lle mandei uha mensaxe fai uns minutos. Xurxo comezou a rir sen
vir ó caso. Feito que puxo moi inquedo a Calisai.
¡Se nos dis de que te ris, podemos rir todos!. Falou Luísa moi seria.
Pensou que dende Suiza non podía falar con nós polo móbil. Xurxo
paraba de falar para botar unha gargallada. ¡E como tampouco sabía onde
estaba a mesa de Información, púxose a chamar por un fixo!. Outra
parada para rírse. ¿Imaxínalo?. ¡Cando me contestou estaba estresado de
verdade!.
¿E por que non me contestou ás chamadas?. Preguntou Luísa.
¡Que iba contestar se o tiña apagado!.
¡Ves!. Non me equivocaba eu. Dixo Calisai con seguridade.
Cando se viu apurado foi cando se decidiu a encendelo por si de
casualidade funcionaba. Explicaba Xurxo. ¡A miña mensaxe chegaba nese
momento!.
Ben, ¿e que máis sabes?. Insistía Luísa.
¡Que te chama de noite!.- Contestou Xurxo mirando a Luísa.
|