Lili no setenta
e cinco visitaría a Man por última vez. El semellaba que intuía a súa
marcha definitiva, pois cando se despedíu alongoulle a man e nun abrupto
castelán díxolle ollándoa fixo, sereno e quedo: "Foi un honor". Frase
que lle lembrou o remate dunha loita na que ficaba derrotada, anque co
respecto do valor admitido. Ó intre, Man dou a volta e meteuse no cabano
para observa-la súa marcha quizá con acougo. No camiño de volta Lili non
pararía de pensar no significado que para o alemán podía te-la palabra
honor; Qué entendería o home de Camelle por honor e por qué o dixera.
Talvez, quixera dicir "foi un pracer". Quizá non aprendera aínda a
manifestar que estaba encantado de coñecela ou non atopara nese momento
outra forma de despedirse no compendio do seu escaso castelán. Pola
contra, si de certo sabía a súa acepción verdadeira non había dúbida de
que non era quen semellaba. De seguro que ela correra un risco
innecesario. Quizá estivera realmente en perigo por unha ousadía
fantástica. Si aquelas conxeturas ás que estaba chegando foran certas,
Lili tivera moita sorte. De ser así, as infantís intuicións de Chulo e
de Nico podían estar moito máis preto da realidade do que a ela lle
pareceran no seu día. Hai veces que a realidade supera á fantasía.
Estaba cansa de oir isto moitas veces, pero xamais lle adicara a
atención necesaria.
Lili no setenta e cinco, envolta naqueles pensamentos, atravesara as
dúas praias oceánicas sen apreciar nada do que acontecía ó seu redor. Os
Cacauetes ían con tres mozas de Solomba, que pasaran a engrosa-la panda
facía dous anos e que se fixeran moi amigas de Lili. Ela non prestaba
atención ós agarimos de namorado, que Nico mantiña durante o paseo de
volta cunha delas nin ós xogos de Cali con outra. Á fin, os debanadores
de cacauetes estaban emparellándose con aquelas ás que martirizaban cos
loureiros o día de Ramos. Mentres subían o Peñón nin sequera a música do
radio cassette de Chulo a despistara. A reiterada música dos Beatles
provocara unha discusión con Birtas e con Brincas, máis que nada porque
Chulo non paraba de repeti-la mesma canción. Do mesmo xeito que a el lle
aburrían as reiteracións do emigrado B no Sardiñeira e o sacaban dos
seus comedimentos, a Birtas aquela actuación tamén lle poñía os nervios
a flor de pel.
¡Eses non valen para nada!. Dicía Birtas. ¡Moito ye-ye, moito ye-ye!.
¡Moito movemento de perrera e nada máis!. Seguía con acenos da cabeza,
que imitaban ós de Chulo, quen lle subía o volume á radio coa rabia
mentres os demais escachaban o cansazo en gargalladas.
¡Os Rollings, eses si que son!. Falaba Brincas.
¿Son o que, home, son o que?.- Contestaba Chulo indignado. ¡Ti que
saberás diso!.
¡Tanto coma ti, ho, tanto coma ti!. Saía Birtas en defensa de
Brincas.
Os Rollings son rompedores. Brincas falaba coa cabeza baixa.
¡Rompedor, ti si que eres rompedor!. Burlábase Tom.
¡Son distintos!. Os dous grupos son moi distintos. Cochise tentaba
poñer paz. Os Beatles teñen o seu mérito e os Rollings o seu, pero non
se poden comparar.
¡Non hai outros coma os Brincos,ho!. Dicía Tomás. ¡E o seu Black is
Black!.
Os Panchos tamén están ben, ¿verdade Tom?.Preguntaba Cali cos ollos
agrandados. ¡Son rompedores, eh!.
¿E que me dis da orquestra Os Tamara e o seu vocalista Pucho Boedo?.
Falaba Tom con Cali. ¡Ño compañeiro, eses si que cantan!.
¡A min o que máis me gosta é Albert Hammon!. Falaba o Birtas. ¡Échame
a mi la culpa de lo que pá-se!. ¡Cuuubrete tú la espalda con mi doloooor!.
Cantaba o Birtas pola praia cos ollos cravados no alto do Peñón.
¡Yallááá en el otro mundooo!. Berraban todos coreando ó Birtas mentres
desandaban a primeira praia oceánica.
Ningún deles sabía inglés e moito menos entendían algo de música, pero
sentíanse máis achegados á escenografía daqueles que botaban a lingua de
fóra. Cochise tiña a culpa dese decantamento. Con todo, os Cacauetes
sufrían mellor os gustos de Chulo que os de Lili. Ésta, cando chegaron ó
alto do monte e a comitiva comezou a desfacerse para baixar cada quen
por distinto lugar, decidiu quedar alí un anaco. Ningunha das
estrataxemas para que baixara con eles funcionara. Aquel verán Lili
estaba moi pensativa. Cochise tamén marchara con eles, pero ó cabo de
dez minutos volvía a subir co cassette de Chulo ó lombo. Lili permanecía
sentaba no campo ollando Solomba por última vez. El propúxolle ir ata o
cume do Peñón para contempla-la posta do sol; O mar, no solpor, acolle o
raio verde. Non hai mellor lugar para axexalo. Ela aceptou ó intre
alongando unha man para a que a axudase a erguerse. A beleza das últimas
cores do día mergullándose no horizonte infinito de Solomba enchían o
espírito de enerxía e nese intre ela estaba pasando unha crise, talvez
de identidade. Tiña necesidade dunha dose de vitalismo polo tanto
encamiñáronse sen demora deica o Peñón. Despois de sentar nunha pedra,
Cochise puxo unha cinta coa música dos Mody Blues. O sol comezou a
esvaecer ó ritmo de Noites de Blanco Satén e mentres rachaba o silenzo
un melodioso e alongado I love you el declaráballe o seu amor. A Lili
aquela declaración non lle soaba a sorpresa. Xa llo dixera moitas veces
coa ollada e os acenos. Ela correspondíalle dende facía algún tempo e
por iso deixou que lle fixera o amor. Si había algún sitio axeitado para
amar aquel era o mellor e Cochise sempre fora o único dos Cacauetes a
quen ela amara.
Aquel ano Lili abandonaría os veraneos en Solomba durante dez anos
consecutivos. Sen dar explicacións, sen dar pistas nin pedir permiso
ausentárase. Ningún dos mozos da basca sabía nada daquela decisión. Eles
agardarían coma sempre nos primeiros días de Agosto un Mercedes-Benz con
ferradura na defensa baixando pola estrada e aparcando á carón do
espigón do muelle. Pasados os días o pesadume só era evidente no
deprimido Tom. Os demais estaban demasiado ocupados cunhas mozas
Californianas, que vestían os primeiros tangas vistos pola praia de
Solomba e coas que Birtas estaba a poñer en práctica o amor libre. Nico
e Chulo, sabedores do mal de Tom, alentarían a unha delas para que o
animase. Así sería como entre os herbellos dunares e as sombras
engañaría ó tempo, anque non á vida.
Lili decidíra non volver a Solomba porque dicía estar cansa do
infantilismo dos Cacauetes e dos comentarios da vila. Era unha sociedade
demasiado pechada aínda no seu propio fracaso. Tivera conatos de
modernía no relanzo Institucional do setenta, pero a tradición máis
arcaica semellaba saír do túnel do tempo con moita máis barudez da que
era preciso. A xente, acostumada á represión oficial da dictadura,
exercitaba agora as leccións aprendidas como se padeceran o mal de
Estocolmo. Lili fora criticada porque fumaba coma unha carreteira,
porque ía de viños polos novos bares de Solomba, porque andaba de
excursión cos mozos durante todo o día e por toma-lo sol núa na furna de
Morelo. Todo iso era certo e a maldade dos ditos comezara a tradearlle o
espírito. Ela sabía que no setenta e cinco xa deixaba atrás a peor
parte, pero as dúbidas sobre o alemán farían gran presión no seu
subconsciente ó longo do inverno. Con todo, Solomba era Solomba apesar
das maldades infernais que a habitaban.
Cochise sería o único que a visitara en Suiza. Despois de escribirse
durante o inverno e sabidas as causas daquela repentina ausencia,
botárase á estrada. Uns tramos en tren e outros facendo auto-stop
chegaría a Suiza en xullo do setenta e sete cun pasaporte de turista.
Liliana admiraba dende sempre o valor daquel mozo, que sabía teima-la
impetixe da traumática covardía de Tom. Dende moi nova, quedara abraiada
pola integridade coa que levaba ó cabo as súas espectativas a partir do
acochado limbo da austeridade dunha aldea minúscula de Solomba. Cando el
chegou a Suiza os pais de Lili xa posuían unha modesta cafetería en
Xenebra. Cochise non dubidara un intre en traballar nela para poder
comer e estar o seu carón. Dese xeito afiunzarían aquela relación
respectuosa e intermitente, que principiaran tanto tempo atrás e que
soamente eles entendían.
Co paso do tempo a moral dos emigrantes B, acomodados nos seus destinos,
esvairíase sen pretensións no potencial emerxente de Solomba durante os
anos da Transición democrática. Tempo no que todo semellaba cambiar
entre apuros decomedidos e parénteses de incertidume abafados co cheiro
dos pitillos da risa, que daban para ensañarse contra as discotecas e o
mareo das luces de cores e a penumbra dos sillóns. A Solomba levaríalle
anos espili-los achegados e aínda non esquecidos momentos de penuria
psicolóxica, que se seguía a cebar coa xuventude, pero sen capacidade
para atopar un camiño por onde endereitalos. Para daquela, os Cacauetes
xa eran homes feitos coa madeira de dous mundos.
|