En Solomba había
emigrantes A, B e C. A prioridade tíñana aqueles que atravesaran o
océano na posguerra. Ós que marcharan antes do trinta e seis
considerábanos buscavidas, indianos, progresistas ou aventureiros, que
como fillos pródigos volvían enriquecidos procurando unha desprotección
afectiva. Sen embargo, os deprimidos A da posguerra xamais deixarían de
facer auga na memoria da vila. Eran como un mal boquete no costado por
onde a marea oceánica vertía en contínuo transfuguismo a súa
prepotencia. Ata tal punto era así, que o falar da xente ía
entreverándose de xiros Porteños e a súa vida adoitaba costumes exóticos
e lonxanos, que os Cacauetes xa sentían como autóctonos. Os
emigrantes C pasaban desapercibidos porque eles mesmos se revestíran, de
sócato, como vascongados, cataláns, gatos ou canarios, mantendo a súa
procedencia só na xeografía descriptiva dos paneis que enfeitizaban as
paredes dos locais asociativos. Polo que era moi dificultosa a súa
permanencia no santoral da vila.
Pola contra, os da escala B serían realmente os poetas
de Solomba. Traballadores da madeira na floresta moura, nos balcáns das
factorías metalúrxicas, no pérfido señorío do servizo nos Hilton ou
Lancaster e na equidistante construcción do centro do mundo. Cada verán
uns atravesaban o Canal no poderoso ferry e outros arrancaban por vías
de dous carrís con matrículas exóticas, con ferraduras na defensa e
gafas de sol na pecheira co único obxectivo de adentrarse polas sinuosas
estradas comarcais e chegar a Solomba. Coa senlleira ansia de entrar na
nova cafetería, pedir un cubalibre, botar un peso na pianola cos dedos
apousados nas teclas H-5 e no segundo grolo antes do primeiro estribillo
cantar "¡de nueva cuenta yo te mando el retratista!" sen pudor,
sen recato nin misterio como verdadeiros gentlemen de miserias
sentimentais, que non recoñecían máis Far West cas areas de Solomba nin
máis filosofía tribal ca suscrita nas rancheras. Sabiduría rexeitada
polos Cacauetes que adoecían por non poder seguir ó milímetro o diálogo
de dous espíritos cun só pensamento, de dous corazóns que batían ó
unísono como deixara escrito o barón Münch. Nesta ocasión o do
explorador James Stewart e o do verdadeiro indio Cochise.
A prematura pubertade desleixada de Tom entraba na tarde seguinte á do
encontro con Lili no Café-Bar Sardiñeira comezado o western. Sentaba
detrás de Cochise, quen zunía cos ollos os ademáns de Jeff Chandler e os
rebobinaba cos beizos embebidos. Chulo terqueaba co emigrante a demanda
de silenzo á base dunha ristra de sibilares, que ían e viñan según fora
a emoción do cantante rexeitado. Cali achegábase a Cochise preguntando
"¿que di, que di?" e o Nico espetáballe un codazo para que calara.
Cochise non se inmutaba nin por unha cousa nin pola outra e o pequeno
Calisai permanecía o resto da película pegado a súa orella como si se
tratara dunha megafonía por onde mellor podía percibi-la narración,
aínda despois de esgotado o disco. Nos intermedios aproveitaban para
xogar ós anuncios nun arranque de supervivencia, rematados os bufidos
desaprobadores e tendenciosos. A historia consistía en identifica-lo
producto coa maior rapidez posible. O campeón era Brincas, pero aquela
tarde estaba entretido co marmulleo do Birtas, quen no segundo descanso
da película saía á rúa, cruzaba a estrada coma un meteorito e subía ó
peitoril. Coa man facendo de bisera oteaba a praia e de seguida
chimpábase nela desaparecendo da vista dos Cacauetes. Tom non podía
imaxina-las intencións do Birtas, anque era raro que el se arriscara a
perde-la continuación do western preferido por todos. Nin por un momento
lle pasara pola cabeza pensar na argallada do seu incondicional. Brincas
tampouco se pronunciaba, pero tiña unha actitude desconcertante. Non
estaban acostumados a que amosara tal indiferencia cos anuncios
publicitarios e xa perdera tres mentres se adicaba a conta-los anzós,
que gardaba nunha lata de pastillas mentoladas tirada do peto do
pantalón e Chulo se removía na cadeira coa soberbia do gañador.
Birtas perdera o tranco máis interesante da película, pero iso non fora
o peor. Cando entrou de novo no Sardiñeira viña acompañado por Lili.
Ousadía que provocara a rebelión de Tom cun "¡xa a fixemos!", que case
causa o amotinamento de Chulo, de Nico e de Cali a non ser pola
intromisión de Cochise cedéndolle a cadeira cunha educación de patán
secular. Aceno que amainou á panda secundado pola compracencia do
Brincas ó tempo que Birtas, sen facerlles caso, se interesaba polo libro
titulado La tour du monde en quatre-vingts jours de Jules Verne, que ela
apousaba no regazo. Cochise era Cochise a pesar de Tom, pero que unha
muller entrara soa nun bar non quedaba nada ben e menos para estar no
medio dun lote de rapaces. Lili era unha atrevida. Xa lle quedara claro
o día anterior con aquelas pezas ridículas que bloquearan ó Birtas e o
avergoñaran. Aquilo estaba pasando de castaño escuro. Dende a súa
chegada non se enteraba da película. Só faltaba que o emigrante voltase
a teclear H-5 e ela lle dera outra pasada á melena coa man enfeitizada
por un anel de prata policromado en azul e a pulseira de prensados pelos
de elefante esvarándolle ó longo do brazo. Lili era Lili apesar de
Flecha rota e o Birtas non paraba de concertar citas, de propoñerlle
unha partida ó futbolín rematada a película, que ela rexeitaba porque
quería broncearse mentres el xa conxuraba en secreto a chuvia xenuina
dos veráns en Solomba. Brincas folleaba o libro usurpado do seu regazo
cun pronto, que arrincara unha cacheirada de Tom sobre a súa cabeza e
acaparara a atención de Lili, quen inesperadamente se revirara para
miralo coincidíndo coa escea na que á fermosa india ollaba a James
Stewart. Birtas daquela prestara atención ó western e a rapaza erguérase
para ir ó váter. Momento no que se desatara unha bronca intemporal e
escatolóxica entre os membros da panda.
Estaban acabados. Só faltaba que tamén lle descobríse a cabana dos
ananos e a invitase mañá ir a ela. Apreciación que xerou a renuncia do
Birtas nun cabreo caciquil. A cabana estaba nun par de ferrados da súa
familia e ademais, ó día seguinte Lili iría de visita turística a
Camelle. Nese intervalo de posicionamento xerárquico remataba a película
e Lili saía do váter. Cochise resopraba con fondura como si estivera a
botar fóra o alento contido dende o comezo, mentres albiscaba os títulos
de crédito. Chulo e o Nico estricábanse satisfeitos nas cadeiras e Tom
era o primeiro en saír á rúa. Birtas apurouse en seguilo para poder
falar a soas con el, pero Brincas tamén saía falando con Lili sobre a
súa viaxe á vila, que se atopaba a vinte quilómetros por terra e a dez
pola costa de Solomba. Tom e Birtas atravesaron a estrada coreados pola
conversa gutural e siseante de Lili. Axudados polo apoio das mans uparon
os corpos e sentaron no peitoril de pedra en fronte ó Sardiñeira,
mentres agardaban polos demais e Lili se despedía sacando as chinelas
para entrar na praia.
Din que pinta círculos de cores nas pedras da ribeira. Que se baña no
mar verán e inverno. Conversaba o Brincas con misterio.
¿De quen falas?. Preguntoulle Birtas con sorna.
Do home de Camelle ¡ignorante!. Protestou Tom ollando a marcha de Lili
pola area.
¡Tela no bote!. Espetoulle rebuldeiro o Birtas. Eu sendo ti non
agardaba ó próximo verán. As palabras de Birtas tiraron dun chasquido
desaprovatorio da lingua de Tom. ¡Se non lle atacas ti fareino eu!.
Din que se alimenta só de olgas que arrinca do fondo. Que pinta a
galaxia nas montañas. ¡É alemán!. Continuaba Brincas, quen quedara
abraiado polos pormenores que Lili lle contara.
¡É un espía foxido!. Precisou Chulo erguendo a perrera cun soprido, ó
tempo que se achegaba na compaña de Nico, de Cali e de Cochise.
¡Non tal, home, é o Chacal!.
Interpúxose Nico cun ton de seguridade absoluta.
¡Cala ti, Ironside!. Falaba Tom
baixándose do peitoril para escapar das indirectas do Birtas.
¡Perry Mason, ho!. ¡Perry Mason!. Dicía Cali con aceno de ledicia ó
tempo que Nico o ollaba de esguello.
¡Disque anda en taparrabos coma Tarzán!. Continuaba Brincas, máis que
nada para esclarecerlle os datos a Chulo e a Nico. Brincas daba por
certo tódalos comentarios dos amigos sen ningún tipo de análise nin de
reflexión.
¡É o Chacal!. Volvía a dicir o teimudo Nico sen deixar de ollar para
Cali, quen se desentendía da discusión facendo que prestaba atención á
xente da praia.
¡Qué vai ser, ho!. É un espía camuflado. ¡Vasmo dicir a mín!. Chulo
comezaba a rifar coma de cote con Nico.
El é un maestro niso dos disfraces. ¡Non terquees!. Nico movía a
cabeza de xeito negativo ó falar, mentres ollaba para o chan.
¿Fai unha partida ó futbolín?. Preguntou Cali. ¡Teño un peso!.
Afirmación que fixo baixar ó Birtas e poñer en camiño ó resto.
¿Non vamos xogar ós indios?. Propoñía Cochise tirando da cinta moura
do peto, que ataba ó redor dos rizos mentres seguía ós demais. Só Tom se
virou para proferir unha negativa, que levaba tempo artellando en
silenzo e que prognosticaba sen intención o remate da súa segunda
infancia. Lugar onde pensaba tamén permanecería Lili.
|