No ano setenta
os mariñeiros de Solomba fabricaban cilindros de chumbo coa mesma
técnica coa que os Apaches construían puntas de frecha. Sopraban
boias de cristal aburbulladas de nicotina, que sinaban de pintura cunha
marca parella á que diferenciaba ás tribos indias en pé de guerra.
Uliscaban os ventos coa mesma cencia coa que o emigrante B aparcaba en
fronte ó Sardiñeira e lían a costa dende o mar memorizándoa coa
mesma terquedade coa que el lle repetía a historia de Davi e
Joliá a don Sexismundo. Lección que o levaba a permanecer de
xeonllos todo o día sen que xamais soubera o por qué. Joliá era
Goliat e Davi era o auténtico David, pero o maestro refugaba do
substrato a pesar da certeza do relatado. Igual lle pasaba co Birtas por
negarse a chamarlle Santa a Inquisición. Tíñao trabucado súa nai porque
cando corría detrás del baténdolle o lombo coa vasoira, berráballe que
era como o diaño da Inquisición. Niso Birtas non dubidaba porque unha
nai era unha nai apesar das vareadas de tamarindo.
Brincas tiña o cometido de encher agullas de atar
mentres as mulleres da familia cosían redes na entrada da porta. Ó tempo
que facía ese traballo espreitaba o chumbo falluto espallado polo chan,
que non servía para ensarta-las cordas que tremaban das redes e impedían
que se liasen polo batemento do mar. Estudaba con prudencia cal sería o
máis axeitado para construí-la potera. Debía confiscalos sen que lle
víran, pois todos serían fundidos de novo. A Tom non lle parecera ben
aquel que lle amosara a Cochise o día anterior, despois de xoga-la
partida no futbolín do señor Fígaro. Brincas atoparía outro que
semellaba o idóneo mentres enchía agullas.
Peinaba o nordeste a praia arremuiñando as toallas dos
veraneantes e o sol caía firme enriba do tellado de terracota da lonxa
de Solomba cando Tom lle confirmara o acerto. Brincas ollábao con
espectación ó tempo que el lle daba voltas ó chumbo á altura dos ollos.
Case non lle dera tempo a resoprar de alivio cando xa vía a Tom saca-lo
nilón do peto do pantalón e o oía pedirlle a lata de brincas. Entre
Birtas, Tom e el empatarían os anzós nun ramallo, que máis tarde
tentaban afiunzar nun extremo pasando a tanza por dentro do chumbo.
Despois de machacado o cilindro cunha pedra e amarrado ó nailon cunha
diminuta argola de aceiro probarían o artiluxio.
Aquela tarde de venres na que Lili viaxaba a Camelle o
vento baldeirara de súpeto a area e enchera o muelle de curiosos e
ociosos paseantes con cara de frío, que se achegaban a eles para
olla-los avances da potera somerxida máis que nada porque non había
outro tipo de entretenemento en Solomba. A intrépida panda de
veraneantes, que rivalizaban ano tras ano coa dos Cacauetes,
tamén aproveitaran para concerta-la data do único partido de fútbol co
que medirían as súas forzas. Sen embargo, Tom non estaba a gusto con
tanto espectador ceibe as súas costas e ademáis, non había rastro de
Lili. A súa ausencia comezaba a xerarlle a melancolía dos inicios da
gripe, pero el non podía consintir iso. Debía vacinarse contra ela. Era
un home e os homes tiñan que ser firmes, constantes e ambiciosos.
Ademais, eles enfaenábanse de moitas maneiras e conseguían pasa-lo verán
cun cento de actividades físicas. As mulleres pola contra pedíanlle ó
día moitos tempos mortos. "¡O emigrante B do Mercedes con ferradura
na defensa coñece ben ó Nordeste!",- reflexionaba Tom mentres lle
mandaba ó Brincas recolle-la feble potera e liscar axiña. Irían polo mar
coa chalana do Nico ata a punta do espigón. El, Birtas e Chulo estaban a
lidiar unha batalla de remos contra Cali e Cochise ó abrigo do peirao.
Non foron ben recibidos porque sabían o que lle agardaba. Pescar ós
calamares era o máis aburrido do mundo para a maior parte dos Cacauetes.
Con todo, Tom faría que se achegaran á rampa para recollelos
argumentando o da data do fútbol. A teima do Brincas erguera un lote de
improperios que rematarían coa estrataxema dun invento de laboratorio o
cal poderían patentar. Si a potera pescaba tiñan o negocio feito,
dicíalles Tom para contentalos. Sen embargo, ó pouco tempo estaban de
novo na rampa para desgracia de Brincas. Tom entrara en discusión con
Cochise.
¡Con iso non pican!. Falaba Cochise de pé e acaneado polas ondas.
¡Por que o dís ti!. Contestaba Tom sentado no banco de proa, mentres
subía e baixaba o nilón da potera.
¿Como pican, Cochise?. Preguntaba Brincas de lado de Tom envolto na
conversa dos demáis.
¡Como vamos xogar este domingo, ho!. Berráballe Birtas a Cali,
ocupante da chalana onde estaban Tom, Brincas e Cochise. ¿Non sabes que
ímos de expedición?. ¡A que, a que!. Burlábase. ¡A investiga-lo home
de Camelle, maleta!.
Os calamares pasan onda ela sen vela. Continuaba Cochise. Non sei,
pero ó mellor se a pintaras.
¿Pero a ti quen che dou vela neste enterro?. Xirou Tom con enerxía a
cabeza para replicar a Cochise no momento no que os da outra chalana
comezaban a batica-la tona da auga cos remos coa intención de mollar a
Cali. Aquilo exasperou a Tom, quen recolleu a potera chimpándoa dentro
da chalana de calquera forma, camiñou ata o banco do medio, colleu os
remos e dirixíuse á rampa. A impetixe do súpeto movemento da chalana
tirou a Cochise ó mar. Tom non se detivo para collelo. Nin sequera lle
destinara unha ollada por riba do ombro para ver si estaba ben ou mal.
Brincas estaba decepcionado diante do mal xenio de Tom. Apesarado pola
actitude do líder e sen dicir nada erguera a potera, liáralle o nailon ó
redor e gardáraa sen máis na lata de pastillas mentoladas. Non sabía qué
estaba a pasar ese verán do setenta. Non entendía nada. Incluso don
Sexismundo cambiara. Durante o curso moderara as malleiras, os cantos ó
sol e os erguementos de patillas, que o levaran a rasuralas por riba das
orellas para non facerlle a idea. Mesmo o cura prohibíra ese ano entrar
coas árbores na Igrexa o día de Ramos, porque perigaban as lámpadas e os
barcos colgados do teito enriba do altar do Carmo. Nin sequera os
castigara cando os atopou facendo unha farsa da Semana Santa dentro do
recinto Sagrado. A panda dos Cacauetes acabara antes de tempo de
coloca-los bancos enriba do estrado onde lavarían os pés. Nico non
tivera outra idea máis que a de sair da sacristía vestido coa branca
casula de bordados dourados, que o cura tiña disposta para o día da
Resurrección de Cristo. Nas mans, tapadas pola vestimenta, portaba o
receptáculo baldeiro da Sagrada Forma á altura dos ollos. Nada máis
velo, Cochise deixou de erguerlle as faldras á Verónica e a San Xoán
para concienciar a Cali de que só eran uns cabaletes sen vida e
dirixíuse resolto ó palio apoiado nunha esquina do presbiterio. Chulo,
Cali, Birtas e Brincas seguírano ó instante. Despois duns segundos de
indignación Tom tamén participaría do enredo. Nico ía debaixo do palio,
que levaban os outros seis ó ritmo dos cantos místicos, mergullado na
casula e con paso lento polo longo pasillo central da Igrexa. Estaban
moi metidos dentro do papel de curas reproducíndo o latín, tal e como
eles o entendían e coreados polo sonido metálico, que producían as patas
do palio na pedra, cando un refachón de luz penetrou pola porta que don
Basilio abría sen esperar. A parálese fixérase dona dos corpos dos
rapaces sen remedo nin intencións de escapada algunha. Para a súa
sorpresa don Basilio limitárase a mandalos acaba-la comedia sen risas,
pero tampouco sen castigos nin excomunións nin chivatazos á familia. O
mundo xiraba a pesar de todo en Solomba anque con retraso.
Brincas estaba conforme co discurso dos acontecementos na escola e na
Igrexa. O do día de Ramos non lle importara moito, pois podían quedar
fóra cos loureiros facéndolle o paseíño ás rapazas. Elas ían de estrea
cunha póla de oliva nas mans e xa sabían que debían esquiva-las caídas
de árbores, cada ano máis outos, que os Cacauetes mantiñan na entrada. O
asunto da potera non tiña moitas voltas. Iría ver as que estaban
expostas no trinque do señor Tobo. Comprobaría si as tiña pintadas ou
non e xa está. Sen embargo, suspende-las liortas entre indios e cowboys
non debería ser legal, matinaba o Brincas pensativo mentres camiñaba
detrás de Tom polo muelle ollando as lonxanas dunas de Solomba. Coas
mans nos petos do pantalón acariñando a lata das pastillas mentoladas e
os chumbos confiscados non deixaría de lembrar ó rostro pálido que
quería ser Cochise mergullado no medio da ría...
|