Camelle Man

 

Capítulo I

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

     Un Mercedes Benz con ferradura na defensa anunciaba o veraneo á solitaria vila. Solomba ficaba empachada polo celme dunha atmosfera gregaria ata que os buguinazos de festeiras melodías macarras lle penetraban no espírito. O zunido hortera alonxaba as prohibicións verbais da Garda Civil, que se amoucaban ano tras ano gracias ó uisqui de importación. Debaixo dun austero e pechado ceo meditador a vila ficaba illada dos pormenores do mundo. Só cando as enigmáticas matrículas dos Mercedes aparecían pola estrada sulcándolle as veas coma unha dose de adrenalina volvía á vida.
     As placas de lata dos fantásticos utilitarios de aluguer comezarían a identificarse no mes de Agosto do ano setenta como da Confederación Helvética e os seus inquilinos como emigrados das aldeas viciñas, cuio rol de asalariados lle aprendera a usar gafas de sol e lecer remunerado. Apesar destes adiantos os máis deles aparcaban diante da nova cafetería de Solomba como o beato bica os pés do Santo. Entraban no establecemento con paso decidido anque calmo e acompañado dun lixeiro bandeo de ombros, mentres deixaban escapar un feble sorriso na visual. Sen máis preámbulos, botaban un peso na pianola, tecleaban H-5 e pedían un cubalibre mentres o brazo mecánico tiraba do disco e o deixaba no prato xiratorio. Despois escoitaban a canción seleccionada cos ollos apousados no mostrador, ata que o estribillo os facía zugar con ansia un bo grolo para no seguinte ergue-la ollada e romper sen misericordia a súa angustia nun exabrupto: "¡y te he de ver y te he de ver y te he de ver aunque te escondas y te apartes de mi vista!".
     Ledicia que non compartía a panda dos Cacauetes disposta nas primeiras cadeiras do Café-Bar para ollar en cores, a través do sistema SECAM que emitía as seiscentas vintecinco líneas dende Francia, El gran combate de John Ford. Sobre todo cando acabada a canción o emigrante pedía outro cubalibre, metía outro peso na pianola e volvía a teclear H-5 coa soberbia dos que non teñen nada que perder. Feito que levaba ó chasquido de lingua contra o padal característico de Cochise, ó aceno despectivo do Nico e á esixencia de Chulo, quen se reviraba sen descruza-los brazos cara o dono do Café-Bar Sardiñeira para pedirlle máis volume á televisión. Con ser sobriño do dono e todo, Chulo non acadaba o seu propósito e tiñan que resignarse a ve-la odisea dos Cheyennes con "¡Tu retrato lo llevo en mi cartera!" de fondo. Esa sería a tónica dominante no entender do lecer dos emigrados e nos veraneos de Solomba durante os anos setenta.

     Un Mercedes coa carrocería metalizada en castaño e con ferradura de cabalo enfeitizando a defensa era un dos primeiros en chegar a Solomba. Circulaba a coarenta pola alongada estrada reflectíndo a súa demora en contaxiosos lóstregos de orgullo, que competirían mesmo cos de Carl Friedrich -creador da sociedade Daimler-Benz no 1883- cando presentaba o cuatriciclo equipado con motor de explosión a base de gasolina como carburante polas rúas de Londres. Ó pouco tempo aparcaba no espigón do muelle ó carón da rampa de cemento, que conducía ó areal, coa mesma fachenda que tería se levara dentro ó arxentino Fangio. Del saía o conductor vestido de domingo cun cinturón de pel de cocodrilo aguantando do pantalón vaqueiro coa raia marcada ó longo das pernas e unha camisa de impecable pranchado. Sen fecha-las portas do coche endereitaba deica o Bar Rivera na procura dunha cervexa. Ó cabo duns segundos saían del a dona e a filla aparelladas con roupas de baño. Tom, líder dos Cacauetes, enchía os seiróns do burro co argazo xuntado polo pai esa mañá como acostumaba facer dende sempre. Non lembraba a que edade comezara como tampouco sabía con certeza canto tempo levaba a ver aquel espléndido Mercedes Benz aparcar no muelle, nin cando se decatara da presenza da rapaza estranxeira e comezara o trato. Sen embargo, ós trece anos semella que as cousas toman outra dimensión porque Tom nese verán do setenta non tiña intencións de falar con Lili. Non quería que o víra enche-lo burro nin desexaba construírlle máis submarinos na orela e moito menos deixaría que o espreitase mentres xogaba cos Cacauetes ós cowboys. Nin sequera quería chamarse Tom. El era Tomás.
     Talvez este desequilibro emocional lle viña da resolución tomada por Cochise o ano anterior. Día fatídico daquel agosto do sesenta e nove no que tirando do peto unha cinta moura, que atou de seguida ó redor da marela e rizada cabeleira, lle confirmara cunha avasaladora seguridade o desexo de ser indio. Diante do abraio da panda o amigo erguera os xeonllos da area, puxérase en pé anoando a camisa na barriga e dixera ollándoos dende arriba: "¡Eu son Cochise!". Frase que afiunzaría o alcume que o acompañaría para o resto da súa vida.

     Aquela tarde Cochise loitara como xefe indio defendendo a súa identidade. Ansia que o levaba a non morrer así estivera acribillado a balazos ficcionados por onomatopeias nasais ou por estalidos aéreos de triquitraque, que ecoaban unha mancadura incerta e pouco definida á medida que se espallaba de boca en boca. Os reproches de Tom cando se lle tiraba enriba facían que por un momento as cousas volveran a súa orde natural, pero el esquecíase ó instante e volvía a derribar canto cowboy, comanchero ou oficial ianqui atopaba emboscado entre a herbeira das lombas ou arrostrándose polos estreitos corredores dunares. O gran combate finara coa deserción de Tom camuflada nun soberbio cabreo porque consideraba que o xogo fora trampeado. En ningún sitio estaba escrito que os bos perderan e os indios gañaran. E menos nas areas de Solomba onde xamais Apache algún triunfara. Con todo, Tom dende aquela reflexionaría sobre Cochise e a súa teima por ser Cochise. Parecíalle pouco congruente en canto a súa mítica educación televisiva, pero había algo digno e maxestuoso naquela resolución. Incógnita que Lili resolvera daquela cunha chisca de acento francés como intelixencia natural e amor propio. Dictame que o deixara un pouco resentido, máis que nada porque non sabía moi ben qué quería dicir. A sentencia de Lili aturullárao o resto do verán e semellaba ter crecido durante o outono, o inverno, a primaveira e incluso ata o mesmo momento no que volvía a tela a sete metros do burro abafado de iodo.

     Brincas amosáballe os anzós que acababa de intercambiar con Tom ó Birtas, mentres Lili descendía á area sen preocuparse de fecha-las portas do coche como sucedía nas películas norteamericanas. Os dous membros máis novos da panda dos Cacauetes volveran a cabeza electrizados pola ollada de Tom. Un asubío longo e preciso do Birtas descompuxera a integridade moral do rapaz e o seu repentino estatismo, polo que volveu a tarefa de enche-los seiróns cun frenético acelerón. Lili sacou o vestido de atoallado pano estampado. Visión que imantara as cabezas dos compañeiros e lle impedíra volvelas á posición normal mentres se achegaba a eles. Diante daquela actuación, case pornográfica para Tom, calquera podía chegar á conclusión de que o inverno convertera á emigrante nunha muller. Sen dúbida Lili era unha muller feita e dereita ó lado de Tom dende facía algún tempo. Sen embargo, agora contaba catorce anos. Só tiña un máis ca el, pero aquel verán o rapaz do burro comezaba a sentir un pracer repentino que lle anestesiaba o peso dos músculos e lle percorría o lombo cun calafrio descoñecido nada máis ela poñe-los pés nas areas de Solomba. Qué pasaba.
     Lili non levaba os trebellos de praia. Nin caldeiro nin pa nin rastrexador de plástico esta vez. Quizá os deixara no maleteiro do Mercedes Benz con ferradura na defensa de seu pai. O resto do bañador tamén. Tom suaba máis do corrente, alentaba máis forte que outras veces ó tempo que Brincas falaba con ela e o Birtas lle sacaba unha radiografía sen disimulo. Estaba confundido diante da presenza de Lili ataviada cun biquini mouro de escotados triángulos insufribles, que ataba ó pescozo e o resto ás ancas cun sinxelo amalló. Pareceulle claro e dunha luzada sensata pensar que aquilo traería mudanzas como sucedera co de Cochise. "Eran uns traidores", —pensaba mentres acababa de enche-los seiróns co pelo xuntado por seu pai na primeira marea da mañá.— "¿Por qué acariñaba ó Ioni?." El non lle dera permiso. —Os pensamentos bulían a refachos na cabeza de Ton. —¡Debo desfacerme axiña deste encontro!. Aínda teño que espalla-lo argazo na horta se non quero perde-la Sesión de Tarde de mañá. ¿Que botan mañá?, está a preguntar o Brincas como si me lera o pensamento.

    —¡Frecha rota!. —Contestaba encoraxado sen ollar para o Brincas? ¡Non sei!. —Berraba con aceno retrucón cara o Birtas, quen non sabía por qué se cabreara de repente.? ¡Arre Ioni!. —Ton arreaba ó burro indiferente ó tempo que marchaba sen intercambiar unha palabra con Lili.


   

 

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega