BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Luísa moralmente non tiña nada que ver con Liliana. Era moi eficiente no seu traballo e unha incondicional de Tomás. Coñecía a súa devoción por Liliana anque descoñecía calquer pormenor da súa existencia. Hai mulleres así polo mundo. El mesmo dubidaba daquela personalidade á que non lle importaba si o home que a posuía era dela íntegramente ou non. Sen embargo, dicíase namorada. Mantíñase como amante dun home cuios desvelos inseríanse na sombra doutra, na pel doutra e nas ansias de conquistala non lle importaba cando nin donde. Son mulleres que nacen, viven e morren sendo nais. Protectoras de espíritos que se amosan febles e antolladizos. Daqueles que teñen a habilidade de crear unha atmosfera de perdedor ó seu redor. Tomás non era Bogart nin ela Lauren Bacall no Soño Eterno, pero gardaban as similitudes das esencias.      Luísa, como calquera outra muller, daba acubillo a un ser derrotado nas miserias do amor co único fin de resarcilo do seu pesar. Dicotomía bíblica entre a Eva do paraíso e a María dos desérticos vals. Fenda insondabel que cada día afastaba máis a verdadeira realidade de Tomás. Con certeza el estaba seguro coas mulleres María, con aquelas que se deixaban levar por el, ás que domeaba dunha ou doutra maneira e polas que lle gustaba que fora así. Esa ficción dáballe tranquilidade e amortecía o paso do tempo con trancos de felicidade, pero só mentres duraba. Eran intres de ledicia entre anuncio e anuncio, que esmorecían ó remate da película.      Tomás quería a Liliana dende sempre e non era un capricho, pero tivéralle demasiado medo. Tivera medo daquelas pestanas arqueadas de cores, do brilo dos beizos, dos aneis de prata e do perfume da súa limpa e hidratada pel. Pánico polos libros que lía, polas instruccións coas que manobraba as horas do día e polo que lle descobría nos veráns da Solomba dos anos setenta. Pola contra, Luísa era como as mulleres que el estaba acostumado a tratar. Era un entorno coñecido. Era o punto. Sen embargo, a raia ficaba enriba da mesa do despacho na forma dun billete de avión e o infinito en Suiza. A palabra infinito sempre o enchera de positividade. Pronunciala soamente provocáballe unha proiección indescriptible na súa imaxinación, que saía no momento a través dos cristais do despacho, voaba por riba das dunas e do mar e chimpáballe a ollada deica máis aló das nubes corredoiras. A mesma sensación que lle aportaban os anacos de brilante mica, que atopaba na praia de Solomba e cos que agasallaba a Liliana cando aínda era Lili. Cando lle construía submarinos na orela cos enseres de plástico, que ela traía no maleteiro do Mercedes-Benz con ferradura na defensa. Cando aínda non sabía tanto.      —¿Dormes?.— Falou Calisai abríndo a porta na que non petara. Tomás deixouse estar sentado mirando pola ventá sen mover un músculo como sucedía dende a salida de Luísa do despacho.      —¿Que trouxo o Brincas?.— Preguntou despois dun segundo Tomás coa voz metida para dentro.      —Un pouco de todo, xa sabes como é. ¡Válelle calquera cousa con tal de que sexa peixe!.-      —¡Ah!.— Contestou Tomás. Houbo un intervalo de silenzo, que Calisai aproveitou para cerra-la porta con demasiado cuidado para ser el. Tempo no que reflexionou sobre a actitude de Tomás e preguntou con certa dozura.      —¿Estabas pensando nela, non?. ¡Síntoo!.—      —¡Non!. ¿En quen?.— Calisai fixo unha mueca coa cara antes de Tomás acabar.— ¡Non sei que che fai pensar iso!.      —A túa actitude, home. ¡Semella que estás de funeral!.      —Calisai, Calisai, segues coa teima da espionaxe. ¿A que viñas?.      —¡Non precisamente a facerche compañía na túa soedade, ho!.—      —¡Déixate de caralladas!.— Dixo Tomás con certa incomodidade.      — Veño a dicirche que falei con Cochise. Chamou el. Non vai ir. ¡Tom, el non é tonto!. Sabe que vas para algo máis, non che quepa dúbida.      —¡Vaia!, seguro que xa armaches algunha das túas. ¿Que lle contaches?.— Tomás engordaba a voz e comezaba a move-lo pé, que tiña no aire polo feito de te-la perna cruzada.      —¡Eu!, ¡eu!, eu non lle contei nada.— Calisai deixou a solemnidade do primeiro momento e moveuse con espaventos polo despacho.— Non fai falla que ninguén lle diga nada. Cochise coñécete mellor que calquera de nós.      —¡Pois si non vai é igual!. Teño máis xente alá.— Tomás ergueuse, foi ata a entrada e abríu a porta con brusquedade.— ¡Dílle a Luisa que che conte o do museo do alemán!.— Calisai entendeu a indirecta ó intre e acatouna.      —¡Luísa, Luísa!.— Dicía Calisai con sorna mentres saía.- ¡Vamos perde-las eleccións, xa o verás!.— Tomás cerrou a porta con resolución, pero as palabras de Calisai fixeron mella nel ó instante. A súa figura dobrouse como se lle pesara o esquelete e afundíronselle as meixelas cunha escuridade de desánimo. A depresión comezaba a minarlle a ilusión, que só atopaba ó pensar no encontro real con Liliana.      Tomás sentíase un miserable cada vez que lembraba a Liliana naqueles anos. Os únicos para el. Sentíase despreciable porque a tivera nas mans e perdéraa para sempre. Non se perdoaba, senón que castigaba a súa insatisfacción con múltiples desatencións tanto a súa persoa como á dos demais. Iso era entendible ó primeiro, pero cos anos convertíase nunha tontería. Xamais estivera mellor que neste momento, pero seguía a pensar moito e dunha forma enfermiza. Todo o mundo sabe que pensar é de balde, pero non semella nada bo se conduce a ningures. Impídeche actuar e el tiña que actuar, tiña que moverse como cando Cochise aínda non era un emigrante B. Debía colle-lo maldito billete de avión. Debía fecha-lo despacho e marchar á perruquería. Non debía pensar máis. Tiña que tentar ser o que era antes de que Cochise se convertera en Cochise. Tomás estaba decidido a percorre-lo infinito onde el triunfara. A arrebatarllo, a atravesalo, a posuílo para sempre. Xa non lle importaba nada Cochise.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega