Camelle Man

Páxina Anterior

Capítulo XI

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

     A mañá do domingo presentouse alongada, morna e acolchoada de silenzos. A repartidora de xornais acababa o seu carrexo e os donos das catro vellas tascas ollaban a rúa con indiferencia secular, mentres mariñeiros vestidos de traxe ían chegando un a un polos canellóns. Os mariñeiros de Solomba vestían traxe xastre coma os Apaches unha casaca do Reximento Ianqui. Camiñaban observando os movementos do tergal ou do pano, según fora a estación na que llo fabricaran, pois dependía de onde caera a ocasión para a cal o estrearan. Metían unha man no peto da americana, sacábana abraiados e volvían a metela no do pantalón. Tocaban a única garabata que tanto servía para vodas como para funerais e que sempre era azul mariña ou azul mariña con algún motivo en branco. Movían os ombros para diante tentando axusta-lo cuello da solapa decaída polo vaivén dos pasos como se cargaran cun saco de patacas. Así ata chegar á tasca onde o taberneiro lle apousaba a copa de caña ou a de brandy no mostrador sen mediar palabra, ó tempo que eles mordían o filtro dun Ducados. No ano setenta Solomba non era a Texas dun século atrás, pero seguía a se-lo lonxano Oeste de Europa.

     O grixido dunha gaivota soou ás costas de Tom, quen agardaba sentado no peitoril a chegada dos demáis. Cochise apareceu nese momento como traído polo aviso da gaivota sen que el soubera por onde. Tal era a mitificación que Tom estaba a ter co amigo. Agora dábase conta de que os seus pasos sempre foran calmos e sen eco como se tivera veludo nos pés. Que tiña un xenio condenado, pero aviado pola mesura das naturezas feitas para gañar. Que anque se resignaba na amizade mantida con el o seu talante non era de perdedor. Cochise sempre sabía o que quería anque tardara en manifestalo. Non lle estrañaba a Tom que estivera agochado dende antes del chegar. Que o agardara sen descobrirse para non quitarlle o protagonismo. Sen embargo, ata este momento Tom non sentíra o enigma de xeito tan evidente. Talvez non lle dera por pensalo desa maneira.

     Cochise levaba unha bolsa de tea de mahón verde suxeita ás costas a modo de carcax. Tom olloulla con cobiza ó tempo que baticaba as asas do cesto de esparto, apousado na estrada, cos pés. En realidade tratábase dun macuto do Servizo Militar do irmán máis vello ó cal lle fixera un nó nos cordóns para acortalos, pero atravesárao de tal maneira nas costas que non podía ser máis que un portador de frechas coa denominación de orixe Cheyenne. Upouse no peitoril e sentou de lado del saudando coa ollada. Ó pouco tempo, Nico cunha bolsa elástica de mallas de plástico azul e Chulo cunha de plástico coa propaganda da ferretería do señor Tobo saíron á praza cada un por distinta calella. Cali baixaba polo atrio da Igrexa cunha bolsa do pan, que semellaba pesar moito, colgada no ombro cando os outros dous se arrumbaban no peitoril. Ningún deles estivo disposto ir ata as Casas Baratas para chamar ó Brincas. Pasarían un tempo discutíndo se marchaban sen el ou non. Ó Birtas podían despertalo, pois quedáballe de camiño. Tom comezaría a desesperarse ó cabo de vinte minutos de tardanza sobre a hora sinalada. Baixaba do peitoril, discutía e paseaba por diante da minguada panda con aires de cansazo. Estaba decidido a renunciar á excursión cando Chulo avistou a Brincas pola beirarrúa do Sardiñeira sen bolsa nas mans, mentres un Mercedes-Benz metalizado en marrón e con ferradura na defensa baixaba a coarenta pola estrada. Tom xirou sobre si mesmo ó escoitar a apreciación de Chulo coa intención de exclamar calquera barbaridade, pero quedou sen fala ó ve-lo Mercedes parando diante deles. A súa sorpresa foi maiúscula e satisfactoria ó comprobar que Lili tamén iría. Sen embargo, a súa educación mandoulle ó intre reprimi-la ledicia e as Leis Sagradas a rexeitar sen reservas aquel procedemento.

     Lili estaba realmente fermosa cuns pantalóns rosas, que deixaban á vista os toselos e as Kelme deportivas. Semellaba saída dun álbum recortable co xersei de perlé rosa e a mochila branca ás costas. Tom maldicía ás Leis Sagradas por dentro e a quen tanto escribíra nelas. Éralle imposible cambia-lo aceno de ledicia dos beizos. Non podía deixar de ollala falando con Cochise e co pai. Ademais, imantábao a melena peinada en dúas trenzas que lle caían enriba do peito como á india de James Stewart. Cochise dáballe a man ó emigrante do Mercedes-Benz, quen se metía no coche deixando alí á filla. Brincas chegaba como se quixera marchar. O Mercedes daba a volta no muelle e pasábaos a coarenta despedíndose coa man por fóra da ventá. Non había nin rastro do Birtas e o Brincas case choraba ó explicar que aínda non chegara o seu panadeiro.

     Sen dúbida algunha Solomba tivera un pasado de esplendor. Tivera tamén un tempo de amarguras, pero aínda nos peores anos da fame non se lembraba estar sen panadería propia. Polos misterios da ideoloxía chegara a ter ata dúas ó mesmo tempo, de leña e con lista de deudores. Sen embargo, no ano sesenta cerrara unha e despois de dez anos a outra. Non podían competir coas da empresa IPASA, que comezaran a comercializa-las barras dun xeito agresivo pola costa e coas de forno industrial a gas, que un emigrante B abríra a quince quilómetros. As familias de Solomba non se adaptaban tan doadamente ós cambios nin ós horarios. Tentaban leva-lo ritmo, pero a contrapelo. Esa era a desgracia do Brincas, que non entendía nada do que estaba a pasar naquel ano setenta. Por iso quedara sen bocadillo e o cabreo impedíralle coller auga e cartos para mercalo. Por iso chegaba como se marchara coa idea de non ir con eles a descobri-la identidade do home de Camelle.

     Non hai por que dicir a estas alturas do relato, que o Brincas non deixaría de ir por falla de alimento. Lili sería a primeira en prestarse a reparti-lo bocadillo e o chocolate, pois xa collera abondo para todos. A panda dos Cacauetes coincidíu ó unísono con ela ó tempo que inciaban a marcha pola rúa do Sol. Tom estaba mudo dende a chegada inesperada daquela beleza para a que anos atrás construíra fortalezas na area mollada. Tódolos veráns xurdía espontánea do seu Mercedes e el do mesmo xeito a admitía ó seu carón. Pero agora era distinto. Había desconfianza e rechazo mesturado co desexo de estar sos. El e Lili. Tom camiñaba cheo dunha felicidade que sentía estraña e que lle facía leva-lo espírito en andias e a cabeza cavilosa. Debía falar con ela, pero non sabía por onde comezar e o Virutas seguía sen aparecer. Nestes casos non hai manual de instruccións e o medo o ridículo paralízate. Así se sentía Tom mentres seguían abeirando a rúa do Pracer. Con todo, debe haber un método, un inicio, un motivo que anime a dici-lo que sintes sen perxudicarte, pensaba o líder dos Cacauetes ó tempo que rastreaba a presencia do Virutas. Na subida dunha estreita calella Lili perdeu o equilibro e tropezou con Tom sen querer. Éste ó instante largoulle un "¡teño que falar contigo!" pensativo e maduro, que a fixo miralo intensamente. Tom arrepentíuse ó momento e acovardouse diante da fondura daquela ollada. Seguíron subindo pola rúa do Río ó remate da cal situábase a casa do Birtas. Éste, con aceno de aburrimento, agardábaos na porta. Cando o avistaron ergueuse botando a bolsa de tea ás costas con aire de cabreo. Non quería que ningún deles lle chamara a atención por quedar durmido. Birtas coñecía mellor que nadie a linguaxe das rúas e sabía que valía máis unha mentira ben posta que a verdade máis grande do mundo. O caso era gañar e iso conseguíase loitando, enfrontándose. Non con boas palabras nin escusas. Quedara durmido si. Tiña que reunirse con eles no peitoril e qué. El estaba alí, agardando. Eles non podían saber dende cando.

     

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega