Camelle Man

Páxina Anterior

Capítulo XVI

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

     Calisai e Tomás saían a unha da tarde do Concello de Solomba rumbo a Camelle. A estrada que levaba ó Concello de Camariñas era sinuosa, estreita e bordeada de bosques de eucalipto, cuio masivo cultivo acaparara o espacio do pino atlántico dende facía vinte anos para aquí. Calisai insistía sobre a teima das próximas Eleccións Municipais e o seu seguro fracaso. Non paraba de dictamina-los pormenores do seu proceder en Suiza cunha enerxía que agobiaba ó compañeiro de ruta. Foi daquela cando Tomás abafado tentou desvia-la conversa cara as novas acaecidas nos xornais despois da morte de Man, aquel anacoreta asentado no máis recóndito da Costa da Morte no ano sesenta e do que agora, só agora sabían de certo a súa historia. Naquela costa facía moito tempo que ninguén facía preguntas para non ser preguntado. Gustáballe comenta-la vida dos viciños como era normal nos lares pequenos, pero non se preocupaban dos forasteiros que chegaban en solitario e sen previo aviso. Ninguén se atrevía a interesarse polas súas vidas e moito menos se non traían equipaxe. Era unha norma máis antiga que a guerra do trinta e seis.

     —¿Ti sabías que se chamaba Manfred?.— Calisai caera na trampa e Tomás satisfeito negaba coa cabeza.— ¿E que era un anacoreta?.—

     —Tampouco. ¡O único que sei é que en inglés Man significa home!.—

     —¡Pero si era alemán, ho!.—

     —¡Si ho, si, pero daquela qué máis daba!.— Ría Tomás entre dentes.

     —Eu sempre pensei que era moito máis vello. ¡Non o facía tan novo!.—

     —Si, tamén Chulo e Nico falaban de Chacais e de espías, ¿lémbraste?.—

     —Non, ¿de que?.— Calisai ollábao remexendo na súa memoria errática as páxinas dun pasado recente.— ¿Que falaban Nico e chulo?.

     —¡Nada home, esquéceo!.— Tomás viraba a cabeza con resignación ó tempo que saían da estrada comarcal e se metían pola que levaba a Camelle nun desvío sen sinalización algunha.

     Despois de dez curvas pechadas entre eucaliptos aparecía o mar acoitelado de cantís e unha ribeira habilitada como enseada. O paseo marítimo quedáballe mal a Camelle. Era coma unha anacronía nos murais dun fracasado pintor. A visión que proxectaba non era surrealista senón absurda para un mero espectador. Sen embargo, para os seus habitantes era síntoma de modernidade e de melloras no seu traballo. Con todo, tamén os templos indús no medio das selvas virxes puidera ser que deran a sensación de absurdo no seu día e hoxe semellan naturais ou incluso de gran acerto. Tomás e Calisai circularon por el ata o cabo do mesmo, onde repousaba o museo do alemán. Os círculos que Man debuxara nas montañas rocosas tiñan as cores esvaídas, pero outros aínda vivos seguían enfeitizando as paredes laterais dos edificios de catro pisos, que permanecían ás beiras do paseo. Tomás aparcou case ó lado da entrada do museo. Baixaron e dirixíronse ó bar Rotterdam.


     —Hai que negociar con Costas.— Dicía o Concelleiro de cultura de Camariñas, mentres Tomás  saudaba dende a entrada do bar e se dirixía ó alongado mostrador para pedir un viño.

     —¿Ti non és o neto do lonxeiro de Solomba?.— Preguntáballe o dono do bar, quen acabara o seu período de emigrante en Holanda no setenta, a Calisai ó tempo que lle servía os viños.

     —Si e este é o Alcalde.— Contestaba orgulloso.

     —¡Vaia fichaxe, compañeiro!.— Dicíalle Tomás a Calisai coa boca pequena.

     —¡Queremos facer unha fundación!. Repito para os que chegaron tarde.— Falaba o Concelleiro ollando para Tomás.— Este Museo será un canto ó Ecoloxismo. Coido que con iso lle bastará ás Administracións. ¿Estades dacordo?.

     —¡Dacordo!.— Contestara Tomás facéndolle coro ós demais Alcaldes da bisbarra atlántica.

     —¡Ben!, pois daquela tendes que asinar neste papel que mandaremos ós distintos organismos.— Remataba o Concellerio de cultura de Camariñas.



     O bar Rotterdam seguía igual que a primeira vez que eles entraran nel, a pesar de que Calisai borrara da memoria a década do setenta e tódolo vivído ata entón debido a unha ruptura matrimonial e ó afastamento dos fillos. O local permanecía nun semi escuro ambiente de decadencia, que se resistía a sucumbir. As baldosas de jaspeado gris eran as mesmas, anque un pouco esvaídas polo uso da lixivia. O mostrador mantíña as losetas de barro azul pálido, naquel tempo culme da modernidade, pero sen chegar ó atrevemento do Sardiñeira. Por dentro da barra a decoración era heteroxénea. Ademáis de ter no frontal unha moqueta chea de chaveiros de tódalas condicións e billetes cravados de moitas partes do mundo, tamén había escudos de equipos de fútbol, mascotas dos Mundiais de fútbol e un San Pancracio de barro cunha moeda furada no dedo e unha póla de prixel no sobaco. Nada comparado con aquela cafetería de Solomba onde os hipnotizaran as películas do Oeste.

     O Café-Bar Sardiñeira convertérase nun mito para a comarca cos seus taboleiros pintados, que penduraran no frontal do alongado mostrador enriba da cafeteira de aceiro e da colección de billetes pechada en cristal de tódalas nacionalidades. Ás beiras dunha mariña ó óleo rezaban os poemas do propio pintor, que os emigrantes B aprendían de memoria e que repetían ó entrar nel de ano en ano coa emoción contida na saliba, que se lle amasaba entre os beizos a modo de saúdo: "Solomba é unha longa praia xunto dun porto pequeno. Sempre rindo e agarimosa co orgullo de ser galega". Ou aquel outro que os veraneantes tamén tiñan a ben memorizar e repetir cun sorriso: "Ós turistas. Xente que de lonxe vides e estades en terra allea. Con cariño vos saúda o café-bar Sardiñeira". Sen embargo, noutro taboleiro existía un poema máis longo e máis dificultoso, que o Brincas xamais fora capaz de aprender e que dicía, "Ós mariñeiros. A vos que enterrarvos ides nesas brétemas do mar. Que os ollos se vos nubran cando vides maxinar. O que deixaches na terra o que deixaches no lar. Mariñeiros, mariñeiros deixavos xa de chorar e que sempre a estrela da sorte vos veña alumear". Ó entrar no Café-Bar Sardiñeira, mirando á dereita, había un inmenso mural pintado na parede, no cal se representaba á Solomba do ano sesenta e sete. A idea do mural causara impacto, pois sería reproducido nas constantes cafeterías, que se irían abríndo en Solomba nos anos posteriores ben en forma de sobexas fotografías ou do mesmo xeito na parede. Debaixo daquel mural e en relieve de escaiola estaba a proa dun barco e a figura de dúas mulleres con cestas. No medio e medio do local rectagular había unha columna de diminuto mosaico prateado, que soportaba o piso da vivenda e ó fondo as dúas portas blancas dos váteres animadas pola presenza da pianola. O Rotterdam sempre quixera se-la réplica do Sardiñeira, pero a forza da personalidade impedírallo de certa maneira.

     Tomás asinou cando lle tocou o turno, rematou o viño e saíu do bar seguído de Calisai despois de despedirse dos que quedaban dentro. Non había pinchos e a fame facíalle falar ás tripas. Na rúa alguén comentaba que había que limpa-la ribeira do alemán. Sen embargo, Man deixara escrito que tódolo alcatrán permanecera impregnando a súa obra como lembranza na historia de Camelle dun día fatídico. O home de Camelle facía anos que semellaba estar curado de espantos, pois vira chegar de todo polo mar dende que se asentara alí no sesenta e un. Nalgunha ocasión coidara te-lo seso préso dunha psicose inútil, pero os comentarios da xente e a súa actuación conducírano á realidade. Sobre todo entre os anos que ían dende a súa chegada ata o setenta, cando aínda era un mozo e trabara amizade coa maestra da vila. Ela aprenderíalle as frases máis convencionais nun castelán de silabario e procuraría descifrarlle as fantásticas historias, que chegaban polo océano envoltas no fado literario dun realismo máxico. Isto non era doado nin sequera para un alemán. Por iso se afastara de sócato do cotidián da vila e daquel mundo costeiro que lle era imposibel razoar. Desa maneira xurdiría a idea do museo como un universo particular onde poder afiunza-la súa cordura. Entre galaxias de argazo e estrelas de escuma brilantes de sol tentaría comunicarse cos observadores, que por medio dos mariñeiros da redonda se achegaban a contempla-lo seu inxenoso pasatempo. Despois dalgúns anos e a través de debuxos nunhas pequenas libretas de follas cadriculadas argallaría a súa propia babelia. Así foi, ata que un grande e escuro oco mouro chegou polo mar e se avalanzou contra ribeira transportándoo deica o infinito. A xente da costa achegaríase ó museo de Camelle aquel día coa intención de facer algo, pero era inútil. Soamente o podían cheirar quedos e coas mans nos petos ou cruzadas debaixo dos brazos, mentres o engulía o alcatrán. Man saía do seu cabano cando a xente se concentraba enriba do peirao, pero esta vez sen blocs nin bolígrafos. Como un espectador máis ollaba, calaba e movía a cabeza con aceno de pesadume.

     Antes de morrer o home de Camelle xa sabía que el íase para sempre daquel lar lonxano e apaixoante, que o emboscara do mundo e o acubillara no seu xenuino telurismo invernal. O alemán sabía que o seu legado fagotizaríase na paisaxe caníbal do océano portentoso e na antropofáxica mudanza dos destinos, que en constantes mareas tantas veces baticaran ó tempo das permanencias e dos desexos, pero xamais pensara que sería un observador da súa propia derrota. De tódolos xeitos, Man sabía o seu traballo rematado e o seu tempo consumido. Esa fora a súa filosofía.

     —¡Disque morreu de pena!.— Comentaba Calisai dentro do vermello Seat Ibiza de volta para Solomba.— ¡Que a depresión se lle disfrazou de insuficiencia respiratoria?!.

     —¡Parvadas!. Morreu e xa.— Contestara Tomás sen máis romanticismos saíndo de Camelle. Nese momento só pensaba no xantar e na siesta que botaría antes de ir á perruquería para arranxa-la barba.    

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega