BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Despois da sinatura feita en Camelle para que a Adimistración tomara cartas no asunto do museo do alemán, Tomás comeu en Solomba, botou unha siesta e adicou a tarde a arranxa-la barba. Calisai non o deixaría tranquilo ata a noite. Cando acabou a poxa buscouno na perruquería e seguíu a matinar sobre a viaxe, sobre as Eleccións, sobre Cochise e sobor dos problemas na Cofradía dende que el saíra de Alcalde e pedíra a excedencia. Todo estaba manga por ombro según Calisai, que tiña o costume de mesturar auga con aceite nos reproches a Tomás. Costume que o volvía pesado coma unha plomada e dificultoso, pero que non impedía cociñar unha boa discusión clarificadora se conseguía mestura-los condimentos coa proporción debida. A política local tíñao embebido como antano aquelas películas de vaqueiros, que non se cansaba de ollar na Sesión de Tarde a través dos oídos de Cochise. Estaba ensimesmado coa obtención dun triunfo máis amplo que o conseguido nas anteriores. Gañancia que o chimpara deica esa tolería de organiza-lo partido dun xeito profesional. Feito que lle facía medra-lo aturdimento acadado por un baldeiro emocional, que xamais lograría superar. Estaba claro que non quería volver a perder. Foran moitos os anos na oposición para tirar agora pola borda o conseguido. A dicir verdade, Calisai era un home de pouca fe e endexamais se lle pasara pola cabeza que o seu partido político se sentaría no sillón da alcaldía de Solomba. Non era doado nas vilas pequenas como aquela cambia-lo panorama. Non estaban afeitas ós cambios. Nunha palabra, rexeitábanos.      —¡Non te vaias a meter con Cochise cando chegues alí!.— Aconsellaba Calisai camiñando polo paseo marítimo de Solomba enfeitizado de palmeiras enanas.— ¡Xa sabes como as gasta!.      —Pero vamos a ver, home. ¿Que cres que vai pasar?.— Tomás cruzaba os brazos con resignación.      —¡Ti debes pensar que eu son tonto!.— Replicaba Calisai con serenidade.      —Non penso iso, pero ti tampouco o penses de min.— Tomás paraba a camiñada e volteaba un dedo ameazador diante dos ollos de Calisai.      —¡Xa estamos!. Naderías para desvia-lo asunto.— Falaba Calisai sen pelos na lingua movendo a cabeza dun lado ó outro.      —¡Vale!.— Seguía Tomás con ton ameazante.      — ¡Si!, pero o meu último consello é que non lle tires do xenio. Cochise ten a tódolos emigrantes de Suiza baixo a súa palamenta. ¡Sábelo coma min!.      —¡Seino!, pero non fai falla que mo repitas tantas veces ho.      —Ben, pois deixa a Lili tranquila. Se te quixera xa estaría aquí fai tempo e non foi así. ¿Digo mentira?.— Calisai dicía isto último sen pensar e arrepentíase ó intre. Estaba claro que o seu non era a diplomacia.      —Non, non dis mentira.— Contestaba Tomás sen cre-lo que estaba a dicir.      —¡Xa nos vamos entendendo!.— Continuaba Calisai con tranquilidade.      — ¿Queres que che xure algo?.— Falaba Tomás ó aprecia-la ledicia do compañeiro.— ¡Dime o qué!.— Remataba para acabar de satisfacelo, anque xamais tivera moi en conta as apreciacións que el lle facía sobre Liliana.      —¡Vai á merda!.— Con todo, Calisai non era tan inxenuo como el coidaba e atufárase ó intre porque notaba que o Alcalde lle estaba a toma-lo pelo.      —¡Que che xure algo, home!.— Ría Birtas, quen rematado o seu traballo na Cruz Vermella, tamén buscaría a Tomás para acabar de marealo. Ó contrario que a Calisai, a éste non lle importaba moito qué partido gobernase. Sen embargo, era un amigo e el polos amigos dábao todo. Tomás sería o seu candidato indiscutible dende sempre. Tampouco lle importaba moito o que Tomás lle acabara facendo a Cochise nin a Liliana. Birtas era unha desas persoas que o arrisca todo a unha carta da baralla.      —¡Marcho que teño que saír ó mencer para Santiago!.— Tomás dou por finalizada a conversa dos amigos e liscou a grandes alancadas ata o coche aparcado diante do solitario e vello Sardiñeira. Calisai e Birtas quedaron arrimados ó novo peitoril de cemento, que demarcaba a praia.      O vendaval seguía a petar inclemente na alongada e solitaria estrada de Solomba afastada agora da praia por un paseo da súa mesma lonxitude. O arroutado vento do Oeste varría as sobexas dunas que se formaran en fronte ó bar Sardiñeira sen por iso demedia-la súa altura. Solomba non era a mesma dende que lle aumentaran o atracadoiro do muelle e lle cambiaran as correntes á ria, que noutrora derrotaban ás lombas e as engulían. O inmenso areal tiña deformada a súa líña xenuina e transformárase en varias linguas de area, que estaban a fornece-la idea de distintas áreas de esparcimento. Os seus habitantes coidaban que a praia semellaba estar a dar praíñas coma unha boa porca de cria, que ano a ano tiña que ir busca-lo mar máis lonxe, máis e máis lonxe e pregaban para que non chegara o día de ter que ir buscalo ó Caribe. Lugar onde lle situaban o nacemento, máis que nada porque o coidaban a moitas millas marítimas.      Certamente, tampouco podía quedar coma antes. A modernidade tiña o mando e manobraba cos presupostos administrativos de xeito aleatorio, anque de boa fe. Ademais do paseo había que facer aparcadoiros, pois xa eran demasiados os coches no mes de Agosto, que camuflaban ós que traían un amuleto na defensa e polos que a vila noutro tempo agardaba para dar comezo ó verán. Había que facer parques industriais para empresas pantasmas. Parques para os ventos privados. O caso era facer e Solomba debía amoldarse ó progreso e sobre todo ós turistas, que se estaban a converter na única fonte de ingresos da vila. Os barcos pequenos como o do Brincas tiñan os días contados e os mariñeiros de baixura estaban próximos á extinción. Ninguén entendía que todo isto pudera ser doutra maneira. Esa era a tónica da política en Solomba nos primeiros anos do segundo milenio despois de Cristo.      Tomás en contra do que lle dixera a Calisai e a Birtas non foi durmir. Meteuse no coche e subíu polos canellóns ata ó cumio de Solomba para ollala acubillada debaixo dun cinsento mantelo de nubes corredoiras, que detían o servizo de protección do voluntariado ata o día seguinte. De costas ó Peñón o vendaval atravesáballe as costelas con despiadada cortesía. O tres cuartos de pano azul mariño non era atranco abondo para a descomunal forza que amosaba alí enriba. Sen embargo, Tomás aguantaba a malleira impertérrito observando aquela vila como se quixera afiunzala na memoria, tatuala na tona da pel do brazo ou fundila no seu espírito. En definitiva, ollábaa como se non fora a vela máis. Con todo, a música do móbil rachou aquel filosofal retiro, aquel ritual mítico, aquel éxtasis de fría beleza. Tomás tirouno do peto e despois de identifica-lo número apagouno. Era Luísa.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega