Camelle Man

Páxina Anterior

Capítulo II

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

    

     Facía frío e o vendaval arremuiñaba os sacos de plástico, que os encargados de limpar o areal enchían de chapapote seco, mentres inflaba os buzos brancos dos voluntarios como sinal de parlamento cara o futuro. Tomás ollábaos a través dos cristais do despacho da alcaldía enleado nunha ensoñación, que lle procuraba un desleixo traumático e descobría tódolos complexos cos que poboara o seu destino un burro cargado de argazo. Pasara trinta anos soñando con ser Alcalde, anque non sería consciente da súa materialización ata que nas primeiras eleccións democráticas lle pedíran encabeza-la lista nacionalista de Solomba. Pero facía trinta daquela ansia dende que el recordaba. Vinte nunha senlleira oposición suicida sen ela. Tomás xogou co billete de avión que permanecía enriba do cartafol. Doulle voltas cun dedo mentres albiscaba o picado espesor mariño de Marzo e dixo en voz alta "sen ela" cambiando a vista cara a mesa. Por qué agora despois de vinte anos se lembraba dela. Xamáis lle confesara que a amaba. Daquela non sabía qué era o amor. Sen embargo, dicirlle adeus cada verán supuxera unha ansiedade parella á que debeu sentir o Nico cando escoitara nas costas "¡queda vostede detido!" ó negarse a face-lo Servizo Militar de Franco. Condena que o levara a cruza-lo Miño a nado nunha desesperada foxida deica a liberdade, que se atopaba daquela en Portugal. Deserción histórica que no instante no que Tomás a rememoraba aínda non fora rehabilitada nos anais franquistas, anque si nas heroicas crónicas anémicas de Solomba. De seguro que despedirse dela sen saber si era certo o seu retorno provocáralle unha estrañeza similar a de querer e non ser quen de atravesa-lo río con el. A mesma que sentíra ó abandoa-lo vello Ioni ó socaire do alto de Morelo para ingresar no estudo da Escola Naval. Remorso que o invadíra ano tras ano baleirándolle os adentros varonís. Sería entón cando mellor soubera apreza-los tempos de silenzo en Solomba e comezara a argallar un complot de axente dobre para consumi-lo aburrimento da vida. Tomás deixou de xogar co billete de avión para de xeito instintivo e lonxano apreixa-la barba canosa como se así puidese espaventa-la covardía, que lle impedía acomete-la próxima empresa de voar ata Suiza, ó tempo cuns petos franqueaban a porta.



     —¡Tes que arranxala!.— Díxolle o secretario índo para a mesa cuns papeis nas mans.


     —¿O que?.— Contestou axiña Tomás sen pensar ó tempo que ollaba para el con aceno de sorpresa.

     —A barba, ¡que vai ser!. Levarás traxe ¿non?.— O secretario deixaba os papeis con desaire diante de Tomás.

     —A ver, aínda non sei.— Falou xirando na cadeira coa ollada nos papeis.

     —Non tes que ver nada. ¡Asina!.— Ordeou o secretario con voz ronca. Tomás acabou de le-lo contido dos papeis e asinou mentres o Secretario seguía a falar.- Si non cho digo non quedo tranquilo. ¡A imaxe é moi importante colega!.


     —¡Non teñas medo home!. Cos de Suiza non haberá problema. Todo está planeado. Ademais, ¡a ti qué máis che dá!.— Obxectaba Tomás mentres Calisai entraba no despacho sen chamar.- ¿Que pasa agora?.

     —¿Estás decidido ou non?.— Preguntou sen miramentos o encargado de organiza-lo partido. Calisai traballaba como axudante do vello lonxeiro de Solomba, o seu avó. As súas dotes arranxadoras estaban amortiguadas por unha esquizofrenia pueril, que facía desconfiar dos seus resultados. Tomás poñía unha fe nel que case ninguén entendía.

     —¡Si!.— Contestaba Tomás baixando a cabeza cunha inxenuidade aprendida.

     —¡Ben, non vaia pasar como co de Arxentina!. Eres un túzaro, ¿sabíalo?. Esta viaxe xa vai sendo tarde. Debías ter ido fai un mes. ¡Eres un túzaro!.

     —¡Outra vez!.— Prostestaba Tomás indiferente.

     —¡A ti que che importa!. Podo chamarche calquera cousa.— Tomás comezou a move-la cabeza de xeito negativo e Cali seguía a insultalo firme diante da mesa.— ¡Todas che quedarán ben!. Sobre todo despois de que sepas que el non pode ir.— Calisai achegouse á ventá con xeito apesarado.

     —¿El, quen?.— Preguntaba o Secretario movendo a cabeza dunha cara á outra dos interlocutores.

     —Volve a falar con el.— Respostou Tomás ollando a Calisai de baixo a riba cun silenzo provocativo.

     —Cochise non quere que lle fale máis dese asunto, pero ti tes que viaxar a Suiza do mesmo modo. Ós emigrantes gústalle que se lle pidan cousas. ¡Xa sabes que teñen esa afouteza labrada no ferro das ausencias!.— Tomás chimpou no asento ó escoitar semellante frase na boca de Calisai. Non era del. Sorpresa que o levou a traga-los monosílabos teatrais, que acostumaba producir para espaventa-las manobras da lembranza.

     —¡Xa!.— Foi o único que puido sacar dunha gorxa seca polos inconvintes, que a inercia tiraba do inicio dunha frase que o enmudecera.

     —¡Fala ti con Cochise!. El está desexando que llo pidas persoalmente. Sen intermediarios, ¡vale!. ¡Xa sabes como é!.— Sentenciou o lonxeiro en cernes revirándose para marchar co mesmo ademán ximnástico co que chegara.

     —¡Vale!.— Falou Tomás con aceno de aprobación. Pola súa parte o secretario recollía os papeis asinados da mesa cun despiste soberano provocado pola conversa, que acababa de presenzar.

     —¿É que non lle ides chamar xamais polo seu nome?.— Dixo movendo o lote de folios no aire.

     —¡O que, ho!. ¿De que falas?.— Contestáballe Tomás ó Secretario do Concello.

     — ¡Cochise, Cochise!.— Mofábase ó encara-la porta ateigada de silenzos.— Quen vos oia vai pensar que aínda sodes uns rapaces. ¡Que pouca seriedade!.— Remataba sen despedirse.

     —¡Ese é o seu único nome!.— Remataba o Alcalde case sen ser escoitado.— O único que ten. ¡O verdadeiro!.— Dicíase a sí mesmo, pois no despacho xa non quedaba ninguén.


     Tomás volveu asexa-la faena que lle estaba a face-lo vendaval milenario ós traballadores da limpeza na praia, pero non vía nada. A súa ollada estaba metida para dentro buscando a frase, coa que Calisai acababa de arrecende-lo despacho, nos beizos hidratados con sabor a fresa e brilo de vaselina dela. Buscaba o día, a hora e o intre mesmo no que ela a pronunciara. O seu pensamento endereitaba polo ambiente soleado dunha mañá chea de vento, mentres se abrigaban nos arcos pétreos do espigón do muelle ou polas tardes de sesta dentro do Mercedes Benz escoitando unha música tan distinta como subversiva, da que el descoñecía o perigo. Brassens era Brassens apesar do francés incomprensible, que ela traducía sen que a el se lle inmutase a ignorancia. Tomás buscaba no eterno pasado de Solomba a súa pulcra fachenda aínda non esvaída a través dos famentos veráns, que restaron dende a súa partida definitiva aló polo setenta e cinco. 

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega