Camelle Man

Páxina Anterior

Capítulo XXIV

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

     Orballaba en Suiza do mesmo xeito que en Solomba cando non petaban nela os ventos oceánicos. A pesar do balbordo do interior do aeroporto a cortina de chuvia miúda envolvía a Tomás no seu silenzo característico, mentres a ollaba a través dos cristais. Na porta a xente ía e viña na procura dun medio de transporte sen facer ruído e semellaba que nun orde establecido. Dentro era distinto. Había a euforia típica daqueles sitios e moitas caras case todas iguais e descoñecidas. Cochise non viñera a esperalo e xa levaba unha hora alí. Entre o primeiro despiste ó sentirse abandoado e a soedade de non saber onde acudir, Tomás decidira ir ata a ventá para tranquilizarse. Deixara a bolsa de viaxe nos pés e afastara as caídas da gabardina para poñe-las mans nos petos do pantalón como lle víra facer tantas veces ó Detective Colombo. Sería daquela cando á desesperada alcendera o móbil e contestara a mensaxe de Xurxo. Feito que o centrara no desequilibro primeiro e lle arredara o nerviosismo. Sen embargo, non quería falar con ninguén dos que quedaran en Solomba. Non mentres non solucionara o problema. Cochise viría. El así o coidaba ó tempo que apreixaba un papel, que gardaba no peto dereito coas direccións dalgúns emigrados.

     Naquela posición de espera Tomás era un máis. Non se sabe o por qué, pero nos aeroportos todo o mundo semella abandoado. A desorientación é patente nada máis poñe-los pés no corredor e unha incógnita o que agarda despois de recolle-las maletas naquel descomunal tránsito humano. Con todo, como si se tratara da resolución dun crucigrama, aquela inestabilidade primeira ía cobrando forma case por azar nun rebumbio, que abría camiño deica a tanxible realidade. Como foxidos doutra dimensión uns abrazábanse á fin e outros sos, agarrando con decisión as maletas atopaban a saída daquel laberinto de espazos e de tempos nos que se viran apresados. Tomás de vez en cando volvía a cabeza para olla-la multitude de caras, que pasaban indiferentes por detrás del e a cámara lenta. Nelas non atopaba ningún indicio de Cochise. Non buscaba os caramiñoles de antano, aqueles que el afastaba cunha cinta moura, mentres aseguraba ser para sempre o Cheyenne admirado, que interpretaba Jeff Chandler. Facía tempo que a melena loura lle minguara e que os rizos se lle volveran un pelo espeso e rexo case a rentes do cráneo. Non buscaba tripas repoludas, pois aquel maldito gardaba aínda unha figura ben estilizada a pesar dos cubalibres. Buscaba uns ollos grandes e alumeados polas gamas dun verde transparente que o mirarían con certo desprezo amistoso. Entre esa búsqueda intermitente e o relanzo do orballo o móbil pitaba sobresaltado. O número grabado era o do seu despacho do Concello de Solomba e Tomás, despois duns segundos de contradiccións contestaba animoso.

    —¡Si!.— Tomás dáballe á cabeza ollando a chuvia.— ¡Vaia, Calisai!. Xa me estrañaba a min que ti non chamaras, home.— Tirando dun paquete de tabaco do peto da gabardina.— ¡Estou ben!. Todo arranxado, si. ¡Con Cochise home, con quen vou estar!.— Tomás xiraba a cabeza buscando sen ver.— ¡Calisai déixote que estamos saíndo no coche!. Si, non vos preocupedes.— Volvía a garda-lo paquete de tabaco e apagaba o móbil. Mentres trataba de gardar este no peto unha imaxe reflectida na ventá tirou da súa atención.

     Tomás revirou a cabeza axiña e aquela persoa que o miraba cunha penetrante ollada despregou unha revista, que levaba enrodelada nas mans. Coma nun refacho de metralleta as visións doutro tempo correron aloucadas polo seu pensamento. Ollou para a portada da revista, que se lle amosaba como se fora un santo e seña. O home de Camelle aparecía fotografado co seu taparrabos e coas mans na cabeza cun xeito desacougado, anque aínda vivo. Nun primeiro momento dubidara da identidade daquela persoa. Máis tarde tamén. Unha muller bonita, de pelo moi curto e cunha sinxela raia moura enmarcándolle os ollos. Tomás quería ver nela unha Lili madura e cos ollos onde xa apousaban con demasiada flebeza as pálpebras. Non era así. Facía moito tempo que non vía a Liliana de preto e a súa ansia convertíase en paranoia. Con todo, por un intre soñou que era Lili. Ollou para tódolos lados e achegouse a ela como se fose un depredador; Ninguén; Non había ninguén; Estaba soa; Esa era a oportunidade esperada durante trinta anos; Sen embargo, a que estaba alí era Laila.

—¡Tom!. ¿Eres Tom, verdade?.— Preguntou Laila mentres el se alonxaba dela, quen permanecía coa revista pegada ó peito e amosando a súa portada.

—Si Laila son eu.— Dicía Tomás despertando do soño eterno. Laila sorríu mentres botaba un suspiro de alivio.

—Pensei que non te ía atopar entre esta marabunta de xente. ¡Con esa gabardina!.— Laila botáballe unha rápida ollada ó longo da súa figura desleixada.

—Merqueina expresamente para vir aquí.— Dixo Tomás despois de aprecia-la ollada agarimosa, que o froito dunha vella e fermosa traizón lle botaba.

—Estaba a piques de marchar cando te escoitei falar por teléfono. ¡Falas coma os de Solomba!.

—¡É que son dalí!. ¿Non te lembras?.— Tomás agarraba a bolsa e marchaba con Laila non sabía moi ben para onde, pero iso era o de menos.

—Eu tamén me considero de Solomba, pero esqueceume o acento.

—¡É unha mágoa!.— Contestou Tomás.

—Non sei por que sentimos tanto a perda das sinais de identidade. ¡A verdade é que debería considerarme de Suiza, pero non son totalmente capaz!.— Laila enroscaba e desenroscaba a revista coas mans.

—¿E Cochise?.— Preguntou Tomás saíndo á rúa e botando man do paquete de tabaco ó tempo que buscaba a presenza do amigo.

—Miña nai quixo que viñera buscarte eu. ¿Impórtache?.— Laila ollouno co entrecello fruncido mentres el prendía un pitillo.— Aquí está mal visto que a xente fume, incluso na rúa.—

—¡Non me importa nada!.— Contestaba Tomás mentres buscaba desesperado onde apagalo.

—¡Iso está mellor!.—

— ¿Onde ímos?.— Falou cun certo nervosismo a pesar dos seus soños de conquista.

— Despois de que deixes a maleta na habitación do hotel iremos comer.—

—Está ben.— Contestou Tomás case en soños. Laila levaba a iniciativa e iso non estaba programado; ¡Si fora Lili!-pensaba.— ¡Son un xoguete do destino!.— Dicía para el mesmo, pero en voz alta.

—¡Vaia, Shakespeare!.-

—¿Onde?.— Isto arrincou unha gargallada de Laila.

—Citas a Shakespeare sen sabelo.—

—¿De que estamos a falar?.— Tomás sorriu, pois certamente non coñecía ó xenial inglés, pero vira a película Shakespeare in love. Tampouco estaba previsto que a filla de Cochise o viñera a buscar; que tivera coche e manobrara unha axenda na que tiña anotadas as reunións coas distintas familias de emigrantes B. Tomás non daba creto mentres a ollaba misterioso ó tempo que ela falaba das Eleccións Municipais dentro dun BMW e o conducía ó hotel.

—¡Sei dun restaurante moi bonito, onde se come ben e non é moi caro!.— Laila ollouno sen atender á estrada.

—Está ben.— Respostou Tomás cun ton de ensoñación e unha chisca de ironía.

—¡Temos que falar!.    

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega