Orballaba en
Suiza do mesmo xeito que en Solomba cando non petaban nela os ventos
oceánicos. A pesar do balbordo do interior do aeroporto a cortina de
chuvia miúda envolvía a Tomás no seu silenzo característico, mentres a
ollaba a través dos cristais. Na porta a xente ía e viña na procura dun
medio de transporte sen facer ruído e semellaba que nun orde
establecido. Dentro era distinto. Había a euforia típica daqueles sitios
e moitas caras case todas iguais e descoñecidas. Cochise non viñera a
esperalo e xa levaba unha hora alí. Entre o primeiro despiste ó sentirse
abandoado e a soedade de non saber onde acudir, Tomás decidira ir ata a
ventá para tranquilizarse. Deixara a bolsa de viaxe nos pés e afastara
as caídas da gabardina para poñe-las mans nos petos do pantalón como lle
víra facer tantas veces ó Detective Colombo. Sería daquela cando á
desesperada alcendera o móbil e contestara a mensaxe de Xurxo. Feito que
o centrara no desequilibro primeiro e lle arredara o nerviosismo. Sen
embargo, non quería falar con ninguén dos que quedaran en Solomba. Non
mentres non solucionara o problema. Cochise viría. El así o coidaba ó
tempo que apreixaba un papel, que gardaba no peto dereito coas
direccións dalgúns emigrados.
Naquela posición de espera Tomás era un máis. Non se
sabe o por qué, pero nos aeroportos todo o mundo semella abandoado. A
desorientación é patente nada máis poñe-los pés no corredor e unha
incógnita o que agarda despois de recolle-las maletas naquel descomunal
tránsito humano. Con todo, como si se tratara da resolución dun
crucigrama, aquela inestabilidade primeira ía cobrando forma case por
azar nun rebumbio, que abría camiño deica a tanxible realidade. Como
foxidos doutra dimensión uns abrazábanse á fin e outros sos, agarrando
con decisión as maletas atopaban a saída daquel laberinto de espazos e
de tempos nos que se viran apresados. Tomás de vez en cando volvía a
cabeza para olla-la multitude de caras, que pasaban indiferentes por
detrás del e a cámara lenta. Nelas non atopaba ningún indicio de Cochise.
Non buscaba os caramiñoles de antano, aqueles que el afastaba cunha
cinta moura, mentres aseguraba ser para sempre o Cheyenne
admirado, que interpretaba Jeff Chandler. Facía tempo que a melena loura
lle minguara e que os rizos se lle volveran un pelo espeso e rexo case a
rentes do cráneo. Non buscaba tripas repoludas, pois aquel maldito
gardaba aínda unha figura ben estilizada a pesar dos cubalibres. Buscaba
uns ollos grandes e alumeados polas gamas dun verde transparente que o
mirarían con certo desprezo amistoso. Entre esa búsqueda intermitente e
o relanzo do orballo o móbil pitaba sobresaltado. O número grabado era o
do seu despacho do Concello de Solomba e Tomás, despois duns segundos de
contradiccións contestaba animoso.
¡Si!. Tomás dáballe á cabeza ollando a chuvia. ¡Vaia,
Calisai!. Xa me estrañaba a min que ti non chamaras, home. Tirando dun
paquete de tabaco do peto da gabardina. ¡Estou ben!. Todo arranxado,
si. ¡Con Cochise home, con quen vou estar!. Tomás xiraba a cabeza
buscando sen ver. ¡Calisai déixote que estamos saíndo no coche!. Si,
non vos preocupedes. Volvía a garda-lo paquete de tabaco e apagaba o
móbil. Mentres trataba de gardar este no peto unha imaxe reflectida na
ventá tirou da súa atención.
Tomás revirou a cabeza axiña e aquela persoa que o
miraba cunha penetrante ollada despregou unha revista, que levaba
enrodelada nas mans. Coma nun refacho de metralleta as visións doutro
tempo correron aloucadas polo seu pensamento. Ollou para a portada da
revista, que se lle amosaba como se fora un santo e seña. O home de
Camelle aparecía fotografado co seu taparrabos e coas mans na cabeza cun
xeito desacougado, anque aínda vivo. Nun primeiro momento dubidara da
identidade daquela persoa. Máis tarde tamén. Unha muller bonita, de pelo
moi curto e cunha sinxela raia moura enmarcándolle os ollos. Tomás
quería ver nela unha Lili madura e cos ollos onde xa apousaban con
demasiada flebeza as pálpebras. Non era así. Facía moito tempo que non
vía a Liliana de preto e a súa ansia convertíase en paranoia. Con todo,
por un intre soñou que era Lili. Ollou para tódolos lados e achegouse a
ela como se fose un depredador; Ninguén; Non había ninguén; Estaba soa;
Esa era a oportunidade esperada durante trinta anos; Sen embargo, a que
estaba alí era Laila.
¡Tom!. ¿Eres Tom, verdade?. Preguntou Laila mentres el se alonxaba
dela, quen permanecía coa revista pegada ó peito e amosando a súa
portada.
Si Laila son eu. Dicía Tomás despertando do soño eterno. Laila sorríu
mentres botaba un suspiro de alivio.
Pensei que non te ía atopar entre esta marabunta de xente. ¡Con esa
gabardina!. Laila botáballe unha rápida ollada ó longo da súa figura
desleixada.
Merqueina expresamente para vir aquí. Dixo Tomás despois de aprecia-la
ollada agarimosa, que o froito dunha vella e fermosa traizón lle botaba.
Estaba a piques de marchar cando te escoitei falar por teléfono. ¡Falas
coma os de Solomba!.
¡É que son dalí!. ¿Non te lembras?. Tomás agarraba a bolsa e marchaba
con Laila non sabía moi ben para onde, pero iso era o de menos.
Eu tamén me considero de Solomba, pero esqueceume o acento.
¡É unha mágoa!. Contestou Tomás.
Non sei por que sentimos tanto a perda das sinais de identidade. ¡A
verdade é que debería considerarme de Suiza, pero non son totalmente
capaz!. Laila enroscaba e desenroscaba a revista coas mans.
¿E Cochise?. Preguntou Tomás saíndo á rúa e botando man do paquete de
tabaco ó tempo que buscaba a presenza do amigo.
Miña nai quixo que viñera buscarte eu. ¿Impórtache?. Laila ollouno co
entrecello fruncido mentres el prendía un pitillo. Aquí está mal visto
que a xente fume, incluso na rúa.
¡Non me importa nada!. Contestaba Tomás mentres buscaba desesperado
onde apagalo.
¡Iso está mellor!.
¿Onde ímos?. Falou cun certo nervosismo a pesar dos seus soños de
conquista.
Despois de que deixes a maleta na habitación do hotel iremos comer.
Está ben. Contestou Tomás case en soños. Laila levaba a iniciativa e
iso non estaba programado; ¡Si fora Lili!-pensaba. ¡Son un xoguete do
destino!. Dicía para el mesmo, pero en voz alta.
¡Vaia, Shakespeare!.-
¿Onde?. Isto arrincou unha gargallada de Laila.
Citas a Shakespeare sen sabelo.
¿De que estamos a falar?. Tomás sorriu, pois certamente non coñecía ó
xenial inglés, pero vira a película Shakespeare in love. Tampouco
estaba previsto que a filla de Cochise o viñera a buscar; que tivera
coche e manobrara unha axenda na que tiña anotadas as reunións coas
distintas familias de emigrantes B. Tomás non daba creto mentres a
ollaba misterioso ó tempo que ela falaba das Eleccións Municipais dentro
dun BMW e o conducía ó hotel.
¡Sei dun restaurante moi bonito, onde se come ben e non é moi caro!.
Laila ollouno sen atender á estrada.
Está ben. Respostou Tomás cun ton de
ensoñación e unha chisca de ironía.
¡Temos que falar!.
|