Camelle Man

Páxina Anterior

Capítulo XXV

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

     Lili no setenta e cinco visitaría a Man por última vez. El semellaba que intuía a súa marcha definitiva, pois cando se despedíu alongoulle a man e nun abrupto castelán díxolle ollándoa fixo, sereno e quedo: "Foi un honor". Frase que lle lembrou o remate dunha loita na que ficaba derrotada, anque co respecto do valor admitido. Ó intre, Man dou a volta e meteuse no cabano para observa-la súa marcha quizá con acougo. No camiño de volta Lili non pararía de pensar no significado que para o alemán podía te-la palabra honor; Qué entendería o home de Camelle por honor e por qué o dixera. Talvez, quixera dicir "foi un pracer". Quizá non aprendera aínda a manifestar que estaba encantado de coñecela ou non atopara nese momento outra forma de despedirse no compendio do seu escaso castelán. Pola contra, si de certo sabía a súa acepción verdadeira non había dúbida de que non era quen semellaba. De seguro que ela correra un risco innecesario. Quizá estivera realmente en perigo por unha ousadía fantástica. Si aquelas conxeturas ás que estaba chegando foran certas, Lili tivera moita sorte. De ser así, as infantís intuicións de Chulo e de Nico podían estar moito máis preto da realidade do que a ela lle pareceran no seu día. Hai veces que a realidade supera á fantasía. Estaba cansa de oir isto moitas veces, pero xamais lle adicara a atención necesaria.

     Lili no setenta e cinco, envolta naqueles pensamentos, atravesara as dúas praias oceánicas sen apreciar nada do que acontecía ó seu redor. Os Cacauetes ían con tres mozas de Solomba, que pasaran a engrosa-la panda facía dous anos e que se fixeran moi amigas de Lili. Ela non prestaba atención ós agarimos de namorado, que Nico mantiña durante o paseo de volta cunha delas nin ós xogos de Cali con outra. Á fin, os debanadores de cacauetes estaban emparellándose con aquelas ás que martirizaban cos loureiros o día de Ramos. Mentres subían o Peñón nin sequera a música do radio cassette de Chulo a despistara. A reiterada música dos Beatles provocara unha discusión con Birtas e con Brincas, máis que nada porque Chulo non paraba de repeti-la mesma canción. Do mesmo xeito que a el lle aburrían as reiteracións do emigrado B no Sardiñeira e o sacaban dos seus comedimentos, a Birtas aquela actuación tamén lle poñía os nervios a flor de pel.

—¡Eses non valen para nada!.— Dicía Birtas.— ¡Moito ye-ye, moito ye-ye!. ¡Moito movemento de perrera e nada máis!.— Seguía con acenos da cabeza, que imitaban ós de Chulo, quen lle subía o volume á radio coa rabia mentres os demais escachaban o cansazo en gargalladas.

—¡Os Rollings, eses si que son!.— Falaba Brincas.

—¿Son o que, home, son o que?.- Contestaba Chulo indignado.— ¡Ti que saberás diso!.

—¡Tanto coma ti, ho, tanto coma ti!.— Saía Birtas en defensa de Brincas.

—Os Rollings son rompedores.— Brincas falaba coa cabeza baixa.

—¡Rompedor, ti si que eres rompedor!.— Burlábase Tom.

—¡Son distintos!. Os dous grupos son moi distintos.— Cochise tentaba poñer paz.— Os Beatles teñen o seu mérito e os Rollings o seu, pero non se poden comparar.

—¡Non hai outros coma os Brincos,ho!.— Dicía Tomás.— ¡E o seu Black is Black!.

—Os Panchos tamén están ben, ¿verdade Tom?.—Preguntaba Cali cos ollos agrandados.— ¡Son rompedores, eh!.

—¿E que me dis da orquestra Os Tamara e o seu vocalista Pucho Boedo?.— Falaba Tom con Cali.— ¡Ño compañeiro, eses si que cantan!.

—¡A min o que máis me gosta é Albert Hammon!.— Falaba o Birtas.— ¡Échame a mi la culpa de lo que pá-se!. ¡Cuuubrete tú la espalda con mi doloooor!.— Cantaba o Birtas pola praia cos ollos cravados no alto do Peñón.

—¡Yallááá en el otro mundooo!.— Berraban todos coreando ó Birtas mentres desandaban a primeira praia oceánica.

     Ningún deles sabía inglés e moito menos entendían algo de música, pero sentíanse máis achegados á escenografía daqueles que botaban a lingua de fóra. Cochise tiña a culpa dese decantamento. Con todo, os Cacauetes sufrían mellor os gustos de Chulo que os de Lili. Ésta, cando chegaron ó alto do monte e a comitiva comezou a desfacerse para baixar cada quen por distinto lugar, decidiu quedar alí un anaco. Ningunha das estrataxemas para que baixara con eles funcionara. Aquel verán Lili estaba moi pensativa. Cochise tamén marchara con eles, pero ó cabo de dez minutos volvía a subir co cassette de Chulo ó lombo. Lili permanecía sentaba no campo ollando Solomba por última vez. El propúxolle ir ata o cume do Peñón para contempla-la posta do sol; O mar, no solpor, acolle o raio verde. Non hai mellor lugar para axexalo. Ela aceptou ó intre alongando unha man para a que a axudase a erguerse. A beleza das últimas cores do día mergullándose no horizonte infinito de Solomba enchían o espírito de enerxía e nese intre ela estaba pasando unha crise, talvez de identidade. Tiña necesidade dunha dose de vitalismo polo tanto encamiñáronse sen demora deica o Peñón. Despois de sentar nunha pedra, Cochise puxo unha cinta coa música dos Mody Blues. O sol comezou a esvaecer ó ritmo de Noites de Blanco Satén e mentres rachaba o silenzo un melodioso e alongado I love you el declaráballe o seu amor. A Lili aquela declaración non lle soaba a sorpresa. Xa llo dixera moitas veces coa ollada e os acenos. Ela correspondíalle dende facía algún tempo e por iso deixou que lle fixera o amor. Si había algún sitio axeitado para amar aquel era o mellor e Cochise sempre fora o único dos Cacauetes a quen ela amara.

     Aquel ano Lili abandonaría os veraneos en Solomba durante dez anos consecutivos. Sen dar explicacións, sen dar pistas nin pedir permiso ausentárase. Ningún dos mozos da basca sabía nada daquela decisión. Eles agardarían coma sempre nos primeiros días de Agosto un Mercedes-Benz con ferradura na defensa baixando pola estrada e aparcando á carón do espigón do muelle. Pasados os días o pesadume só era evidente no deprimido Tom. Os demais estaban demasiado ocupados cunhas mozas Californianas, que vestían os primeiros tangas vistos pola praia de Solomba e coas que Birtas estaba a poñer en práctica o amor libre. Nico e Chulo, sabedores do mal de Tom, alentarían a unha delas para que o animase. Así sería como entre os herbellos dunares e as sombras engañaría ó tempo, anque non á vida.

     Lili decidíra non volver a Solomba porque dicía estar cansa do infantilismo dos Cacauetes e dos comentarios da vila. Era unha sociedade demasiado pechada aínda no seu propio fracaso. Tivera conatos de modernía no relanzo Institucional do setenta, pero a tradición máis arcaica semellaba saír do túnel do tempo con moita máis barudez da que era preciso. A xente, acostumada á represión oficial da dictadura, exercitaba agora as leccións aprendidas como se padeceran o mal de Estocolmo. Lili fora criticada porque fumaba coma unha carreteira, porque ía de viños polos novos bares de Solomba, porque andaba de excursión cos mozos durante todo o día e por toma-lo sol núa na furna de Morelo. Todo iso era certo e a maldade dos ditos comezara a tradearlle o espírito. Ela sabía que no setenta e cinco xa deixaba atrás a peor parte, pero as dúbidas sobre o alemán farían gran presión no seu subconsciente ó longo do inverno. Con todo, Solomba era Solomba apesar das maldades infernais que a habitaban.

     Cochise sería o único que a visitara en Suiza. Despois de escribirse durante o inverno e sabidas as causas daquela repentina ausencia, botárase á estrada. Uns tramos en tren e outros facendo auto-stop chegaría a Suiza en xullo do setenta e sete cun pasaporte de turista. Liliana admiraba dende sempre o valor daquel mozo, que sabía teima-la impetixe da traumática covardía de Tom. Dende moi nova, quedara abraiada pola integridade coa que levaba ó cabo as súas espectativas a partir do acochado limbo da austeridade dunha aldea minúscula de Solomba. Cando el chegou a Suiza os pais de Lili xa posuían unha modesta cafetería en Xenebra. Cochise non dubidara un intre en traballar nela para poder comer e estar o seu carón. Dese xeito afiunzarían aquela relación respectuosa e intermitente, que principiaran tanto tempo atrás e que soamente eles entendían.

     Co paso do tempo a moral dos emigrantes B, acomodados nos seus destinos, esvairíase sen pretensións no potencial emerxente de Solomba durante os anos da Transición democrática. Tempo no que todo semellaba cambiar entre apuros decomedidos e parénteses de incertidume abafados co cheiro dos pitillos da risa, que daban para ensañarse contra as discotecas e o mareo das luces de cores e a penumbra dos sillóns. A Solomba levaríalle anos espili-los achegados e aínda non esquecidos momentos de penuria psicolóxica, que se seguía a cebar coa xuventude, pero sen capacidade para atopar un camiño por onde endereitalos. Para daquela, os Cacauetes xa eran homes feitos coa madeira de dous mundos.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega