BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A visita de Calisai deixáralle a Tomás os sentidos impregnados polo sabor a vaselina de fresa, pola siseante fonética do cantón francés e a suavidade dunha pel bañada en auga de rosas de Lancôme, que se deixaba arrimar máis do que el tiña proposto no baile das festas patronais. A través do tempo aquelas emocións volvían tiradas polas Eleccións Municipais e por unha pasaxe de avión, que permanecía na mesa coma un maldito cheque de topo. Tomás tiña que ir pedirlle o voto. Todo o mundo lle dicía que non bastaba con falar por teléfono, pero el estaba feito un mar de dúbidas con aquela viaxe. Non lle gustaba o avión por iso rexeitara ir á Arxentina. Suiza estaba moito máis preto. Faría escala en Barcelona. Sen embargo, non sabía cómo ía reaccionar cando a tivera diante. Non o tiña nada claro. De seguro que ela levaría as pestanas pintadas dun azul intenso e os ollos enmarcados doutro más pálido, que impedirían manterlle a mirada sen esmorecer. Aqueles engrudos derribarían a calquera home, deixaríano sen fala ó momento como lle sucedera a partir do setenta. Con todo, agora sentíase capaz de enfrontarse a eles, de morrer por ela se fora preciso. Estaba decidido a entrarlle sen recato, a pedirlle que viñera con el para Solomba. Mesmo a quedar alí si ela llo chegara a intuir. El non respondía da súa integridade, pero xa non lle tiña medo a nada.      Tomás ergueuse da cadeira ollando o mar con insistencia ó tempo que tarareaba "Ya no te tengo miedo, nena". Algo no medio da ría lle fixera espili-las lembranzas dunha falla de compromiso e lle aventara os remorsos que traían unha vella covardía. Continuou cantando entrecortadamente e sen escoitarse mentres espreitaba un punto no mar, que cada vez estreitaba máis dentro da súa visión. Ó intre parou o canto en seco, xirouse e foi buscar no armario. Colleu os prismáticos e achegouse á ventá. Tomás volveu a cantar ó tempo que vixiaba aquel punto mouro que lle tirara da atención, pero cando aumentou a intensidade do aparato volveu a deixar de cantar. Nese momento uns toques de amortecida convención abríron de novo a porta.      —¡Que me din que non vas levar traxe!.— Dicía Xurxo, concelleiro de cultura ás costas de Tomás.      — ¿Sabes onde anda o Brincas?.— Preguntou Tomás sen deixar de ollar polos prismáticos.— ¡Chámao!.      —Non sei. ¿Que pasa aí fóra?.— Xurxo achegábase os cristais.— ¿A onde queres que o chame?.— Preguntou aterecido atendendo á ollada, que Tomás lle espetaba ó tempo que distanciaba os prismáticos dos ollos.      —¿Calisai marchou?.— Tomás seguía a preguntar nervioso mentres deixaba os prismáticos na mesa redonda atafega de xornais, revistas e propaganda. Ó intre metía as dúas mans nos petos do pantalón vaqueiro e tiraba o teléfono móbil dun deles.      — ¡Non sei!.— Contestaba Xurxo sen ser escoitado, ó tempo que Tomás presionaba uns números no móbil e ollaba de novo cara o mar.      — ¡Holá, señor Brincas, por favor!. ¿Onde estás?.— Falaba Tomás cun ton demasiado elevado de voz.— Vaia, no mar. ¡Largando!. ¿Traes caldeirada ou non?. ¡Non ho, non pasa nada!. Estou mirando a ría e coido que hai un paíño de Wilson. Paréceme que non pode voar. Si, o chapapote claro. ¡Ben, vou chamar ós da Cruz Vermella do mar!. Oes, ¿sabes si o Birtas estará alí?. Vale, vale, cambio e corto.—      —¿Marchas pasado mañá, non?.— Xurxo despegou os prismáticos da cara e volveu deixalos no mesmo sitio que Tomás lle adicara antes de falar polo móbil, ó tempo que éste volvía marcar.      —¡A ver, home, a ver!.— Tomás sen contestar á pregunta de Xurxo falaba a correr co Birtas a través do teléfono.— ¿Andas a miñoca ou que?. Tendes un paxaro de incalculable valor morrendo na ría. ¡Non é un cormorán, non!. A min paréceme un paíño. ¡Increíble, si, pois achégate alí e despois cóntasmo!. Veña. ¡Hala!.— Tomás volveu para a cadeira gardando o móbil no peto do pantalón.      —¿É porque vas so?.— Seguía Xurxo sen darlle importancia á actitude do compañeiro de partido.— ¡Non te preocupes!. En Barcelona non saias do Prat. Busca a porta de entrada nos paneis e agarda. ¿Quen te espera en Cointrin?.—      —¡Cochise!.— Pronunciou Tomás sen despega-los ollos do mar por onde a lancha neumática da Cruz Vermella se achegaba ó paíño de Wilson e un peto seco agardaba lle dera entrada no despacho.— ¡Adentro!.— Berrou Tomás sen xirar na cadeira.      —¿Estás concienciado ou non?.— Preguntaba Luísa, teniente de alcalde de Solomba.      —¡Ti tamén!. Ídesme aburrir con tanta insistencia. ¿Queres algo ou só ves para iso?.— Bufaba Tomás erguéndose de novo na procura dos prismáticos.      —¡A ver, eu podo insistir iso e máis!. Pola túa culpa tiven que cruza-lo océano cos nervios atragoados na gorxa.— Tomás afastaba os prismáticos dos ollos sen baixalos da súa posición de vixía e reviraba a mirada deica Luísa con desaprobación.— Roubáronme a carteira e case me mato ó caer naquela avenida pola inseguridade, que xeraba a falla de respecto ós semáforos, dos conductores arxentinos.— Tomás volvía mete-los ollos dentro do oco de goma das lentes do aparato.      —¡Non foras!.— Tomás falaba sen despega-la vista das lentes.      —¿E cantos votos coidas que ímos sacar?.— Luísa non escoitara a resposta de Tomás.— ¡Os outros levaban un mes alí cando eu cheguei!. Eles prometían cartos e nós esperanza. ¡Ilusións nada máis!.— Luísa ía dun lado ó outro do despacho preocupada.      —Con ilusión consíguese moitas cousas.— Dixo Tomás deixando os prismáticos e metendo a man no peto para colle-lo móbil de novo.      —¡Xa sei!, pero non enche barrigas e tal como está hoxe Arxentina. ¡Que che vou dicir!. Non me dá o pelello para ser orixinal.— Tomás ollouna mentres ela alongaba a mirada deica o areal de Solomba reflectíndolle na cara a claridade da mañá. Luísa non tiña a bizosa boca de Liliana, cuio beizo superior describía unha perfecta eme, nin os seus ollos pintaban co castaño xenuino dunha Apache. Sen embargo, no seu conxunto podíase dicir que se parecían.      —¡Birtas!, ¿que era logo?.— Tomás falaba polo móbil sen acabar de atende-la conversa de Luísa.— ¿Que non sabes?.— Dicía alongando as sílabas da última palabra.      —¿E ben, que pasa aí fóra?.— Preguntaba Luísa coa lixeireza dunha falsa despistada.      —Hai un paxaro á deriva.— Contestaba Xurxo case nun susurro, pois o protagonismo seguía a ser do móbil de Tomás.      —¡Non semella un corvo mariño, eh!. ¡Será un paíño oh, será!. Ben, xa chamades vós ós da Protectora. ¡Vale!.— Tomás apagou o móbil indo ata onde estaba Luísa, colleuna polos ombros e apertouna.      —Un paxaro é moito máis importante que a miña palabrería, ¿non si?.— Falaba Luísa.      — ¡Non te preocupes máis!. Mira, vou ir hoxe á perruquería e xa merquei un traxe a semana pasada en Zara, que me custou un feixe de billetes de cen euros.      —¡Vaia!, vaste arruinar.— Contestaba Luísa revirando os beizos.      —¡Estás tranquila agora!.— Dicíalle levándoa deica a porta.      —Vou estar tranquila cando te vexa embarcar no avión, ¡pesado!.— Contestaba Luísa ó marchar polo pasillo do Concello de Solomba.      —¿Que Xurxo, estás conforme ou queres algo máis?.— Tomás cerraba a porta sen mirar.      —Escoitei que Cochise non ía ir, ¿é certo?.— Xurxo falaba seguíndo os movementos de Tomás, quen sentaba detrás da mesa.      —¡Irá!. Non lle fagas caso o Calisai.— Tomás revirou uns papeis grapados e tentou da-la impresión de estar moi interesado neles. Xurxo entendeu o aceno e marchou.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega