|
O paíño de
Wilson non era moi común na ría de Solomba. Era un viaxeiro das costas
do círculo Polar Ártico, que só o detíñan as augas da Antártida. Pasaba
a maior parte do ano en alta mar, como se fora un mariñeiro do Gran Sol,
sen apenas achegarse á terra nada máis que para criar. Tomás non tíña
nin idea da avifauna de América do Norde nin da do Sur. Sabía de aves
mariñas tanto como calquera outra persoa de Solomba. É dicir nada. Os
seus coñecementos non pasaban da identificación da gaivota común ou da
dos mascatos, cormoráns ou corvos mariños, que todo viña sendo o mesmo.
Sen embargo, Chulo acabara por facerlle entra-lo interese naquela
afección, que o desestresaba da laboura como profesor de Galego nun
C.E.I.P comarcal. Chulo estaba armado de botas, de prismáticos con
trípode, libreta para apunta-los avistamentos, que xa chegaban a mil
cincocentos oitenta e oito e carnet de membro dunha agrupación de
afeccionados ornitólogos españois. Estaba moi satisfeito, pois a súa
libreta de notas contaba coas dezaseis primeiras citas homologadas para
a Península Ibérica. O Avetoro Lentixinoso, a Cerceta común,
o Porrón Islándico, o Correlimos de Alaska ou a Gaivota
de Bonaparte estaban entre os seus maiores éxitos.
Deste xeito, Tomás iría trabando coñecemento co que se
podería chamar patrimonio cultural da vila entre risas e caralladas á
conta do estrés do Chulo. Sería no mes de Agosto do noventa e oito cando
descobríra ó paíño de Wilson. Tomás acompañárao e aquela ventureira
primeira prospección levárao a sentirse padriño da ave mariña descuberta
no mar de Solomba. Por iso, cinco anos despois recoñecería a especie
alcatranada e arrostrada polas correntes ata a ría, que o despertara do
hipnotismo no que o tiña sumido a viaxe a Xenebra. Suceso que o sacara
do despacho ó pouco tempo de marcha-lo seu Concelleiro. Non tardara máis
de cinco minutos en pensalo, en baixar á rúa e entrar no coche. Ó pouco
tempo detíñase diante da vella lonxa.
Ó edificio, cuio tellado de pizarra de terracota
semellaba o dunha pagoda india un pouco achicado, debuxáranlle o
logotipo da Cruz Vermella do mar. Un salvavidas atravesado por unha
áncora enfeitizaba a parede caleada da man dereita da porta. Na esquerda
abríranlle unha ventá por onde o Birtas estaba a ver aparca-lo coche de
Tomás. Axexo que lle permitíra saír correndo o seu encontro para
dicirlle que metera o paxaro nunha caixa de cartón e mesmo lle colocara
o seu xersei debaixo. Tomás escoitábao sen aparentar como acostumaba
facer dende sempre. Sen ollalo sequera entraba na lonxa e observaba a
ave. Co mesmo sixiloso desinterés co que levaba o da viaxe, tirara do
peto da zamarra o teléfono móbil e marcara o número de Chulo. Despois de
dúas tentativas fracasadas, entre as cales entraba e saía da sede da
Cruz Vermella fumando compulsivamente, vacilando ó Birtas a conta do
xersei e espreitando os movementos do paíño, o móbil pitara ó son de "¡Os
teus verdes pinares, terra bergantiñá!".
—¡Chulo!. Si, si é verdade. Non me din conta.— Tomás saía ó muelle.—
¡Mira ho, non quería molestarte!. Si, si, si, xa sei.— Volvía a entrar.—
Temos o paíño de Wilson morrendo dentro da vella lonxa. ¡É el si!. Si, o
Birtas xa os chamou, si. Van tardar un pouco en vir. ¿Como?. Pola tarde
o máis tardar dixéronlle. ¡Non te preocupes ninguén o vai tocar!. ¡Birtas!.—
Tomás ollou para o amigo.— ¡Estará ben libre!.
—Dílle que vou facer un jiso con el.— Birtas sabía ler mellor que nadie
as olladas de Tomás e semellaba que incluso podía lerlle o pensamento.
Era un libro aberto para el.— ¡Despois de desplumalo, claro!.
—¡Vale Chulo, ata agora!.— Tomás apagaba o móbil sen facer caso ás
bromas de Birtas e sen levanta-la mirada camiñaba para a rampa coas mans
metidas nos petos do pantalón texano e a espesa cabeleira cana revolta
polo vendaval.
—¿Ven o técnico agora, non?.— Preguntaba Birtas as súas costas ó tempo
que el apousaba o pé dereito na borda dunha chalana varada.
—¡Si!.— Contestaba secamente Tomás.
—¡Aí ven o outro!.— Dicía Birtas mentres vía como se achegaba a eles
Calisai.- Trae mala cara. ¿Que lle fixeches?.
—Nada.— Respondía do mesmo xeito o Alcalde.
—Con isto da política vai enfermar. Xa sabes que non é dado ás
aventuras. É o espíritu home, que ten sempre indeciso. ¡Cousas do
sistema nervioso!.— Birtas facía chanza a conta de Calisai con aquel
impasible ademán que o caracterizaba e que lle camuflaba as intencións.
De tal maneira, que criticara a quen criticara sempre semellaba estar
falando do tempo.
—Falou Brincas polo chivato.— Informaba Calisai.—¡Xa ven para a terra!.
¿Onde está ese paxaro tan importante?.— Preguntaba xirando a cabeza dun
lado ó outro.— ¡Quero darlle unha medalla por sacarte do sillón!.— Nese
intre Birtas botaba unha gargallada, que fixo abaixar o pé de Tomás ó
chan. ¿Está dentro?.— Falaba sen esperar resposta.— ¡Vou pedirlle un
favor!.— Cun movemento ximnástico Calisai dirixíuse á vella lonxa.
—¿Que lle vas pedir?.— Preguntaba Birtas enrugando o prominente cacho
pelado de súa fronte entre risas.
—A ver si o convence, home. ¡Como ten que voar e o paíño é un experto!.—
Calisai falaba no medio da rúa con espaventos dos brazos, erguemento de
ombros e tics da cabeza. A xesticulación era a súa linguaxe dominante.
—¡Marcho!.— Sentenciou Tomás revirándose.
—Agarda ho, espera acontecementos. ¡Ó mellor fálalle e todo!.— Birtas
acompañouno ata o coche.
—Non é de risa. Calisai ten motivos para estar así. ¡Non temos nada
claro o de gañar!.—
—¡Apóstoche o que queiras que si!.— Birtas atrancaba a porta do coche de
Tomás, mentres este poñía interese nun vehículo que parecía vir moi
apurado.— ¡É Chulo!. Si ho, o mesmo. ¡O técnico dos paxaros douse boa
presa!.
—Si, non tardou nada.— Tomás ía na procura de Chulo, quen aparcara de
lado do edificio da nova lonxa.— ¡Está na vella!.— Berraba e facíalle
sinais para que se achegara. Chulo saía do coche cun movemento
automático, que lle facía bater no aire a minguada perrera da mocedade.
Ó pouco tempo entraba na sede da Cruz Vermella a grandes alancadas,
ollaba ó paíño e manifestaba o seu disgusto cunha serie de improperios e
de xuramentos, que xeraron a chamada á orde de Tomás.
—Veñen buscalo dun momento a outro. ¡Teño un contacto!.— Dicía Chulo con preocupación.
—¡Un contacto sexual!.— Falou Birtas con sorna ás costas de Chulo, quen
se revirou con xenio contido.
—¡Non cambiarás xamáis, verdade!. Eres o mesmo de sempre, ho.— Dicía
Chulo con sarcasmo.
—¡É broma ho!. A min o de contacto sóame a sexo, ¡que queres!.—As
afirmacións de Chulo alcenderon outra vez a ironía de Birtas, quen
seguido esta vez de Calisai, tivera que largarse para a rúa se non
querían ofendelo.
A chegada do pequeno barco do Brincas sacáraos do
apuro. Calisai foi ocuparse dos preparativos para vende-lo peixe do
Brincas pola tarde. Tomás mantívose ó lado de Chulo e do paíño ata que
apareceu o contacto da Protectora e o levou para o hospital de campaña
que montaran na Coruña. Ó pouco tempo volvería entrar no despacho da
alcaldía, sentaría no sillón e ollaría para o mar como si se tratara
dunha gran pantalla de cinemascope onde proxectar un delirio, unha
ensoñación, un desexo rastrexado a través do tempo e provocado por
aquela viaxe a Suiza. Un lenzo de alongado percorrido onde xa posuíra de
mil maneiras e demasiadas veces a Liliana sen fartarse.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas