BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A satisfacción de ter salvado ó paíño de Wilson apenas sacara a Tomás da súa tediosa ensoñación. Sentado no despacho do primeiro piso do edificio do Concello ollaba o mar coa terquedade dun espírito encadeado. Chulo fora o único da basca dos Cacauetes que progresara. No setenta e cinco matriculárase na Facultade de Filosofía e Letras de Santiago e ó rematar, con aquela chulería que o identificaba, fixérase cun posto nos cursos de inicio do galego. Aquel sería un ano de acontecementos que Tomás só lembraba como o do adeus definitivo de Liliana. Un adeus que xamais admitíu nin quixo compartir. Mentres Chulo se manifestaba polas rúas de Compostela e lle cantaba co puño erguido ós pinos el repetía un senlleiro e patético ¡ne me quitte pas, ne me quitte pas! coa grotesca inutilidade do que busca un tempo perdido. Un tempo de desaproveitados guateques abafados de hachis e de esporádicos corpo a corpo entre os herbellos dunares nas estrelecidas noites de Solomba. De xolda polos primeiros viños químicos, amortecedores de inquietudes e polas mareas de cubalibres de garrafón, que lle farían repetir na distancia a frase de Jacques Brel entre arroutos de bicarbonato. Pero Liliana non volvía e el seguía a cantar polos mostradores "¡É preciso esquecer o tempo dos malos entendidos e o tempo perdido!. ¡Saber cómo esquece-las horas que matan a golpes de por qué!". Verán tras verán Tomás espreitaría as matrículas de aluguer con ferradura na defensa dos coches aparcados diante do Sardiñeira, pero ningunha correspondía coa dela. Daquela o corpo dun romántico derrubábase no peitoril escoitando "¡Todo pode esquecerse!" a través das escuras ondas estelares do seu pesar. Sen embargo, revirábase con celeridade ó escachar nas súas costas unha gargallada de muller, que axiña o voltaba a posición inicial.      Poderiamos afirmar que a personalidade de Tomás definíao entre decaído e misterioso como un super heroe de fantasía obrigado a levar unha dobre vida. Tal era así, que con toda seguridade coidariamos que entre unha cousa e outra quedáralle totalmente paralizada a estima nun victimismo decadente. Tomás afixérase a vivir en soños dende a última vez que ollara o seu amor. Soñaba con ser un home rico e poderoso. Soñaba con domear Solomba e a Liliana. Era un soño infantil e ridículo que o mantiña con vida. Sen embargo, ese soño acochaba a verdadeira lectura do ser e do entender daqueles que coma el só teñen capacidade para soñar. A capacidade do medo. A parálise dentro dun círculo coñecido. O estatismo. O consumo dos días e das noites sen saír do mesmo punto, raia, infinito como diría o home de Camelle. O certo era que Tomás tivera sempre moito medo. Tivera medo do pai, do mar, do maestro, da vergoña de recoller argazo, do fracaso, da Garda Civil, e de Cochise. Cada día iría medrándolle ata converterse en pánico polo que habitaba fóra do seu propio ser. Iso levaríao a rexeitar calquera compromiso tirado por el mesmo. Inseguridade que lle arrebataría a Liliana para sempre.      Con todo, neste momento o seu posto político ofrecíalle a oportunidade de ceibarse das inclementes saudades que o apresaban. O billete de avión enriba da mesa era un salvoconducto para atravesa-las liñas enimigas, que el fornecera o seu redor baixo a autoría dos silenzos. Era unha pasaxe que lle permitía encararse co destino e como dicía Brel, rexurdi-lo lume dun vello volcán que todo o mundo coidaba extinto. Aquel papel dáballe pois o pase para abandoa-la filosofía de que todo se concentraba no mesmo sitio e dalí trazando unha raia podías chimparte ata o infinito. Que dá igual onde esteas. Que dá igual o que fagas. Que só existe un círculo temporal. O teu. Filosofía dun home individualista, que morrera ía xa para tres meses, a causa dunha actuación colectiva e por mandato imperativo do tempo dos demais. Hai veces que a filosofía perde a razón porque se pon nas mans do sino.      —¡Tomás! —Luísa entrara no despacho sen ser oída— ¡Tomás! —Tocoulle no ombro.      —¡Que é! ¡Que pasa! —Dixo Tomás sobresaltado ó tempo que movía o sillón xiratorio.      —¿Estabas durmindo? —Preguntou entre risas.      —¡Non! —Contestou alongando a negativa con ton de sorpresa.      —¡Eu diría máis ben que si! — Luísa posicionábase detrás da mesa— Non me oíches chamar á porta nin achegarme a ti.      —¡Non durmía non! Anque non sería de estrañar. Xa sabes que non pego ollo. Ben, ¿que queres?.      —¿Que se fai co museo do alemán de Camelle?.      —¡E a min que me dis! —Tomás ergueu os ombros con desinterés— Pregúntalle ós de Camelle.      —Si home, está claro. Eu dígocho porque andan a pedir ideas sobre o que se pode ou non facer por el.— Luísa dobraba e volvía a alisa-lo folio, que levaba nas mans.      —Que decidan os da Xunta. ¡Nós que carallo vamos facer! —Tomás tíña a actitude típica do que acaba de ser sorprendido nun renuncio.      —¡Vale!, pero ti si puderas que che gustaría? Deixalo como está e que o desfaga o tempo ou ¿recolle-las cousas e gardalas como patrimonio?.      —Si mo plantexas así, diría que o gardaran. ¡Ó mellor interésalle a alguén!. Pero, dígo eu, ¿cómo van garda-las pedras e o argazo?.      —¡Ben, xa ves falando ó caso! Eu supoño que terán un plan, que pensarían algo polo menos antes de decidirse.      —De tódolos xeitos, coido que é cousa dos de Camariñas e de ninguén máis.      —Ben, pois nada máis. Fin da enquisa. ¡Chau!      —¡Nada máis! e ¿para iso me despertaches? —Tomás faláballe mentres Luísa marchaba sen facerlle caso.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega