O horizonte
infinito de Solomba xurdía imponente por detrás do Peñón con máis brilo
que o amosado no logotipo da Paramount, mentres a panda de
Cacauetes subía o monte. No alto fixeron a primeira parada da
excursión que os levaría a investiga-lo home de Camelle ó día seguinte.
Ese sábado estaban cos preparativos medindo as distancias e as forzas ó
tempo que ollaban o océano coa perspicacia dos lobos atlánticos, coa
indiferente ansia dos que van á oficina, coa ausencia dos empleados.
Ningún deles apreciaba a inmensidade fílmica contida naquela marxe
rocosa. A certeza reflexada nas películas que vían semellaba sempre moi
lonxana. Eran películas. Só películas onde os personaxes tíñan poder e
honor coma Cochise, beleza e valor coma James Stewart. Eran ricos ou
non, pero facíanse ricos despois a medida que a película avanzaba. Dende
logo, non había ningún fillo de pesco ou polo menos eles non o víran
xamais así. Mariñeiros, mariñeiros estaban o Home de Boston, o
Capitán Ahab e outros moitos que se volvían piratas, corsarios,
almirantes e despois atuneiros. As películas contaban historias de
ousados cabaleiros, de reis e raíñas ou de xente normal que semellaban
rexios, porque levaban vestidos que eles xamais ollaran polos canellóns
de Solomba. Por iso se identificaban tanto cos indios e cos cowboys. Os
Cacauetes coidaban que aquela xente vestida de tal maneira non
debían ser tan normales ou polo menos non coma eles, senón superiores.
Imaxinemos a vida dun lonxeiro. Quen estaría disposto a levala ó cine.
Ninguén a menos que acochara un fuxitivo, un detective como Ironside,
un espía foxido ou un Chacal irredente. Émulos deste que eles
querían investigar. Non, a vida de Cali xamáis sería levada ó cine.
A deprimida historia de Solomba non daba para máis na década dos setenta
a pesar da chegada de Lili e dos emigrantes B cargados de moral, que
afastaban no verán os soños en branco e negro dunha vila que xamais
sería o Chicago dos anos vinte. Solomba era para os Cacauetes
como a desértica planicie de Arizona na que ninguén se adentraba a menos
que fora por un cálculo erróneo. Lugar por onde non pasaba ningun
forasteiro durante os moitos meses de inverno e de facelo ía e viña sen
atopar ninguén. A aquela vila afastada e desértica alguén lle pegara un
océano para sobrevivir. Un mar inmenso que eles sabían protagonista da
súa vida real, cuio horizonte atisbaban dende o alto do Peñón despois de
espanta-lo secado de ás dunha parella de cormoráns.
Os Cacauetes contemplaban dende o alto a
primeira praia oceánica que debían cruzar. En silenzo medían cos ollos a
distancia ata o cabo da mesma e percorrían na imaxinación o tramo de
monte afastado da súa vista ata chegar ó outro areal, que asomaba pola
metade na visión panorámica que lle estaban a botar. Máis adiante o
camiño acabábase ó chegar á montaña das camariñas e comezaban os
constantes cantís, que apousaban nunha dilatada ribeira onde habitaba
Camelle. Brincas alongaba o brazo sinalando un salinte da lonxana e
rocosa costa para contestar ás preguntas de Lili. Chulo tentaba ler unha
frase da volta ó mundo en oitenta días que ela levaba a todas partes,
mentres Nico e o Birtas rexeitaban a berros ir de excursión. Era moi
dificultoso. Precisaban máis tempo.
Tom miraba pensativo a costa sen facerlles caso, anque
todos sabían que por dentro estaba dacordo con eles. El tiña as mesmas
dúbidas, pero estaba Lili. Debía decidirse pois era o explorador xefe.
Sen embargo, non atopaba o valor que amosaba o heroe da Fox co que el
tanto se identificaba. Ben, de todos modos tampouco era tan guapo coma
el. Eran películas. Só películas que reflexaban grandes vidas e
construían xigantescos murallóns de dignidade, que ninguén podía
escalar. Eran mitos. Mito quere dicir case que eres un deus ou polo
menos que tes poder coa xente, pero pola forza que os outros poñen en ti
contáralle Lili máis ou menos. Tom para Brincas era un mito. De Birtas
non estaba moi seguro. Cali era de Cochise. Nico e Chulo tamén. De
tódolos xeitos os mitos están moi afeitos ó cine e o cine só son
películas. Eles eran de carne e óso, con pequenas vidas de miserabel
cotidianidade. Si, pero estaba Lili.
Brincas non paraba de relatarlle o itinerario da
aventura, que lle fixera esquecer por unhas horas a potera do señor
Tobo. Non paraba de contarlle as conclusións ás que chegaran Nico e
Chulo sobre a verdadeira identidade do home de Camelle. Ela ríase ó
escoita-las estupideces dos Cacauetes. Dicíalle que tiñan moita
fantasía. Que non estaba mal, pero que era pouco práctico. Que a
inxenuidade era un mal camiño para andar polo mundo. Pola contra, ela
coidaba que o home de Camelle era sinxelamente un hippy. Palabra cuia
definición eles descoñecían. Os Cacauetes descoñecían todo sobre
a liberdade. Nin sequera sabían qué era iso de fai o amor. A palabra
sexualidade non existía no rexistro do seu acervo cultural. Amor estaba
xunguido a flores a María como sacrificio a pecado e dolor á vida. Si
algunha vez a escoitaran nas películas do Oeste da Sesión de Tarde
pasárana por alto como si se tratara dun vocablo estranxeiro. Talvez,
polaco. Chinés non e tampouco lle soaba a xaponés, pois eles estaban moi
querenciados tamén coas películas do Imperio do Sol Nacente. Lili tivo
que contarlle o do movemento hippy, o do sesenta e oito en Francia e o
dos preservativos. No cume do Peñón pasarían a tarde do sábado
escoitándoa, agás Tom, quen nada máis oir o do preservativo movérase
nervioso cara a beira do monte e baixara de medio lado para bordealo coa
excusa de que quería orinar. Lili parecíalle unha desvergonzada. Contaba
aquelas cousas sen reparar en nada e Chulo era outro, pois dicíao sempre
todo dunha maneira que a Tom facíao tolear de vergoña. Estivera demáis o
comentario sobre os preservativos que a nai lavaba polas mañás na
palangana do dormitorio e ós que el estaba a darlle nome centífico nese
momento gracias a Lili. Ademais, reflexionara en voz alta sobre o
arranxada e gobernadora que era súa nai ó tempo que Tom comezaba a
baixar por riba da furna. Lavalos para volver a usalos. Iso fora toda
unha novedade para Lili. Cali anoxárase un pouco porque ás nais non se
nomeaban en Solomba. Eran sagradas, pero qué lle ía dicir a aqueles
túzaros que se mofaban dos Santos da Igrexa de don Basilio. Era capaz de
loitar con Chulo si dicía que todas eran iguais. Menos mal que só falaba
da del. Con todo, Cali chegara a poñer unha pedra enriba do ombro e a
desafialo dicíndolle que a ver si era home de sacarlla. Por sorte nese
momento a Birtas déralle por dicir que se ía convertir nun hippy e que
faría o amor libre con quen quixera. Puxérase de pé dereito e cos brazos
en cruz imitando ós cormoráns espantados, berraba cara o mar dicindo que
lle gustaba a idea. Chulo non fixera caso da bravata de Cali e volvera a
follea-lo libro de Verne sen ler nada.
Nico non cría o da revolta dos estudantes. Daquela nin
sequera considerara que houbera un sitio onde seguir estudando algo máis
da historia de Castela. El tampouco sabía o que fixeran os comuneros
Padilla, Bravo e Maldonado, pero aprendera os nomes de carreiriña para
que don Sexismundo non lle mallara o lombo. Do mesmo xeito que facía cos
nomes da Historia Sagrada. Tiña boa memoria cando quería e unha
intelixencia salvaxe e natural semellante á de Cochise. Sen embargo,
ignoraba tódolo demáis. Nico quedara abraiado coa barudez dos mozos
franceses despois de escoitar a Lili. Poñerlle o fronte á policía, ese
si que era valor, pois estaba canso de ver ós Apaches enfrontarse
cos do Séptimo de Cabalería e ós gánsters acribillando á policía
de Chicago, pero o dos estudantes dous anos atrás nada máis fora un
impacto. Os mozos eran de carne e óso coma eles. Mentres Lili repetía o
das reivindicacións e as barricadas Nico tivo a sensación de que algo
estaba a pasar naquel ano setenta. Todo estaba cambiando. Todo menos Tom,
que subía resolto a ir de excursión a Camelle máis que nada para
finaliza-las instrucións de Lili. No camiño de volta recolleron a
Cochise, que falaba con Cali sobre os escuros buratos das topeiras.
Cochise sacárao da conversa de Lili despois do altercado con Chulo e
trataba de entretelo para amainarlle a agresividade nerviosa da
esquizofrenia. A panda endereitaba para Solomba comentando con ledicia o
do movemento hippy e amenizados pola euforia do Birtas cos berros de
"¡Viva o amor libre!" e "¡Viva América!", mentres Tom quedaba de último
reollando o itinerario cunha seria dúbida no entrecello ó tempo que o
sol irisaba o horizonte por detrás do Peñón.
¡Conseguirémolo!. Díxolle Cochise con moita confianza dándolle voltas
a unha pluma de cormorán, que o intre tentou suxeitar á cinta moura que
lle prendía da curta melena rizada. Entón, a figura desleixada de Tom
cobrou a posición ergueita dun homo sapiens sapiens e non volveu dubidar.
|