BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O horizonte infinito de Solomba xurdía imponente por detrás do Peñón con máis brilo que o amosado no logotipo da Paramount, mentres a panda de Cacauetes subía o monte. No alto fixeron a primeira parada da excursión que os levaría a investiga-lo home de Camelle ó día seguinte. Ese sábado estaban cos preparativos medindo as distancias e as forzas ó tempo que ollaban o océano coa perspicacia dos lobos atlánticos, coa indiferente ansia dos que van á oficina, coa ausencia dos empleados. Ningún deles apreciaba a inmensidade fílmica contida naquela marxe rocosa. A certeza reflexada nas películas que vían semellaba sempre moi lonxana. Eran películas. Só películas onde os personaxes tíñan poder e honor coma Cochise, beleza e valor coma James Stewart. Eran ricos ou non, pero facíanse ricos despois a medida que a película avanzaba. Dende logo, non había ningún fillo de pesco ou polo menos eles non o víran xamais así. Mariñeiros, mariñeiros estaban o Home de Boston, o Capitán Ahab e outros moitos que se volvían piratas, corsarios, almirantes e despois atuneiros. As películas contaban historias de ousados cabaleiros, de reis e raíñas ou de xente normal que semellaban rexios, porque levaban vestidos que eles xamais ollaran polos canellóns de Solomba. Por iso se identificaban tanto cos indios e cos cowboys. Os Cacauetes coidaban que aquela xente vestida de tal maneira non debían ser tan normales ou polo menos non coma eles, senón superiores. Imaxinemos a vida dun lonxeiro. Quen estaría disposto a levala ó cine. Ninguén a menos que acochara un fuxitivo, un detective como Ironside, un espía foxido ou un Chacal irredente. Émulos deste que eles querían investigar. Non, a vida de Cali xamáis sería levada ó cine.      A deprimida historia de Solomba non daba para máis na década dos setenta a pesar da chegada de Lili e dos emigrantes B cargados de moral, que afastaban no verán os soños en branco e negro dunha vila que xamais sería o Chicago dos anos vinte. Solomba era para os Cacauetes como a desértica planicie de Arizona na que ninguén se adentraba a menos que fora por un cálculo erróneo. Lugar por onde non pasaba ningun forasteiro durante os moitos meses de inverno e de facelo ía e viña sen atopar ninguén. A aquela vila afastada e desértica alguén lle pegara un océano para sobrevivir. Un mar inmenso que eles sabían protagonista da súa vida real, cuio horizonte atisbaban dende o alto do Peñón despois de espanta-lo secado de ás dunha parella de cormoráns.      Os Cacauetes contemplaban dende o alto a primeira praia oceánica que debían cruzar. En silenzo medían cos ollos a distancia ata o cabo da mesma e percorrían na imaxinación o tramo de monte afastado da súa vista ata chegar ó outro areal, que asomaba pola metade na visión panorámica que lle estaban a botar. Máis adiante o camiño acabábase ó chegar á montaña das camariñas e comezaban os constantes cantís, que apousaban nunha dilatada ribeira onde habitaba Camelle. Brincas alongaba o brazo sinalando un salinte da lonxana e rocosa costa para contestar ás preguntas de Lili. Chulo tentaba ler unha frase da volta ó mundo en oitenta días que ela levaba a todas partes, mentres Nico e o Birtas rexeitaban a berros ir de excursión. Era moi dificultoso. Precisaban máis tempo.      Tom miraba pensativo a costa sen facerlles caso, anque todos sabían que por dentro estaba dacordo con eles. El tiña as mesmas dúbidas, pero estaba Lili. Debía decidirse pois era o explorador xefe. Sen embargo, non atopaba o valor que amosaba o heroe da Fox co que el tanto se identificaba. Ben, de todos modos tampouco era tan guapo coma el. Eran películas. Só películas que reflexaban grandes vidas e construían xigantescos murallóns de dignidade, que ninguén podía escalar. Eran mitos. Mito quere dicir case que eres un deus ou polo menos que tes poder coa xente, pero pola forza que os outros poñen en ti contáralle Lili máis ou menos. Tom para Brincas era un mito. De Birtas non estaba moi seguro. Cali era de Cochise. Nico e Chulo tamén. De tódolos xeitos os mitos están moi afeitos ó cine e o cine só son películas. Eles eran de carne e óso, con pequenas vidas de miserabel cotidianidade. Si, pero estaba Lili.      Brincas non paraba de relatarlle o itinerario da aventura, que lle fixera esquecer por unhas horas a potera do señor Tobo. Non paraba de contarlle as conclusións ás que chegaran Nico e Chulo sobre a verdadeira identidade do home de Camelle. Ela ríase ó escoita-las estupideces dos Cacauetes. Dicíalle que tiñan moita fantasía. Que non estaba mal, pero que era pouco práctico. Que a inxenuidade era un mal camiño para andar polo mundo. Pola contra, ela coidaba que o home de Camelle era sinxelamente un hippy. Palabra cuia definición eles descoñecían. Os Cacauetes descoñecían todo sobre a liberdade. Nin sequera sabían qué era iso de fai o amor. A palabra sexualidade non existía no rexistro do seu acervo cultural. Amor estaba xunguido a flores a María como sacrificio a pecado e dolor á vida. Si algunha vez a escoitaran nas películas do Oeste da Sesión de Tarde pasárana por alto como si se tratara dun vocablo estranxeiro. Talvez, polaco. Chinés non e tampouco lle soaba a xaponés, pois eles estaban moi querenciados tamén coas películas do Imperio do Sol Nacente. Lili tivo que contarlle o do movemento hippy, o do sesenta e oito en Francia e o dos preservativos. No cume do Peñón pasarían a tarde do sábado escoitándoa, agás Tom, quen nada máis oir o do preservativo movérase nervioso cara a beira do monte e baixara de medio lado para bordealo coa excusa de que quería orinar. Lili parecíalle unha desvergonzada. Contaba aquelas cousas sen reparar en nada e Chulo era outro, pois dicíao sempre todo dunha maneira que a Tom facíao tolear de vergoña. Estivera demáis o comentario sobre os preservativos que a nai lavaba polas mañás na palangana do dormitorio e ós que el estaba a darlle nome centífico nese momento gracias a Lili. Ademais, reflexionara en voz alta sobre o arranxada e gobernadora que era súa nai ó tempo que Tom comezaba a baixar por riba da furna. Lavalos para volver a usalos. Iso fora toda unha novedade para Lili. Cali anoxárase un pouco porque ás nais non se nomeaban en Solomba. Eran sagradas, pero qué lle ía dicir a aqueles túzaros que se mofaban dos Santos da Igrexa de don Basilio. Era capaz de loitar con Chulo si dicía que todas eran iguais. Menos mal que só falaba da del. Con todo, Cali chegara a poñer unha pedra enriba do ombro e a desafialo dicíndolle que a ver si era home de sacarlla. Por sorte nese momento a Birtas déralle por dicir que se ía convertir nun hippy e que faría o amor libre con quen quixera. Puxérase de pé dereito e cos brazos en cruz imitando ós cormoráns espantados, berraba cara o mar dicindo que lle gustaba a idea. Chulo non fixera caso da bravata de Cali e volvera a follea-lo libro de Verne sen ler nada.      Nico non cría o da revolta dos estudantes. Daquela nin sequera considerara que houbera un sitio onde seguir estudando algo máis da historia de Castela. El tampouco sabía o que fixeran os comuneros Padilla, Bravo e Maldonado, pero aprendera os nomes de carreiriña para que don Sexismundo non lle mallara o lombo. Do mesmo xeito que facía cos nomes da Historia Sagrada. Tiña boa memoria cando quería e unha intelixencia salvaxe e natural semellante á de Cochise. Sen embargo, ignoraba tódolo demáis. Nico quedara abraiado coa barudez dos mozos franceses despois de escoitar a Lili. Poñerlle o fronte á policía, ese si que era valor, pois estaba canso de ver ós Apaches enfrontarse cos do Séptimo de Cabalería e ós gánsters acribillando á policía de Chicago, pero o dos estudantes dous anos atrás nada máis fora un impacto. Os mozos eran de carne e óso coma eles. Mentres Lili repetía o das reivindicacións e as barricadas Nico tivo a sensación de que algo estaba a pasar naquel ano setenta. Todo estaba cambiando. Todo menos Tom, que subía resolto a ir de excursión a Camelle máis que nada para finaliza-las instrucións de Lili. No camiño de volta recolleron a Cochise, que falaba con Cali sobre os escuros buratos das topeiras. Cochise sacárao da conversa de Lili despois do altercado con Chulo e trataba de entretelo para amainarlle a agresividade nerviosa da esquizofrenia. A panda endereitaba para Solomba comentando con ledicia o do movemento hippy e amenizados pola euforia do Birtas cos berros de "¡Viva o amor libre!" e "¡Viva América!", mentres Tom quedaba de último reollando o itinerario cunha seria dúbida no entrecello ó tempo que o sol irisaba o horizonte por detrás do Peñón. —¡Conseguirémolo!.— Díxolle Cochise con moita confianza dándolle voltas a unha pluma de cormorán, que o intre tentou suxeitar á cinta moura que lle prendía da curta melena rizada. Entón, a figura desleixada de Tom cobrou a posición ergueita dun homo sapiens sapiens e non volveu dubidar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega