JOÁN DE GAIA [B 1452 / V 1062]
Eu convidei un
prelado a jantar, se ben me venha. Diz el én est': «E meus narizes de color
berengenha? Vós avede-los alhos verdes, e
matar-m'-iades con eles!»
O jantar está guisado e, por Deus, amigo,
trei-nos. Diz el én est': «E meus narizes color de figos
çofeinos? Vós havedes os alhos verdes, e
matar-m'-iades con eles!»
«Comede migu', e dirán-nos cantares de Martín
Moxa». Diz el én est': «E meus narizes color d'escarlata
roxa? Vós havedes os alhos verdes, e
matar-m'-iades con eles!»
«Comede migu', e dar-vos-hei üa gorda garça
parda». Diz el én est': «E meus narizes color de rosa
bastarda? Vós havedes os alhos verdes, e
matar-m'-iades con eles!»
«Comede migu'e dar-vos-hei temporão figo
maduro». Diz el én est': «E meus narizes color de
morec'escuro? Vós havedes os alhos verdes e
matar-m'-iades con eles!»
«Treide migu', e comeredes muitas boas
assaduras». Diz el én est': «E meus narizes color de moras
maduras? Vós havedes os alhos verdes, e
matar-m'-iades con eles!».
JOÁN FERNÁNDEZ DE ARDELEIRO [B 1327 / V
933]
O que seja no pavío, que me fez perder Pavía, de que m'eu nada
non fío, al m'er fez, con sa perfía: de noite, con mui gran frío, que
tangess'en pela fría; mais aínda m'end'eu río como s'end'el nunca
ría.
Nen üas graças non rendo a quen lhi deu tan gran renda, perque
m'eu del non defendo nen acho quen me defenda; e pois que eu non
ëmendo nen me faz outren emenda, ao Demo o acomendo que o haja en sa
comenda.
Coida-me lançar a mato; mais o que me del máis mata é que
no meu desbarato ele faz i gran barata; se mia fazenda desato, por
quanto sei, el ma ata; mais o de que m'eu percato, d'el-Rei querer-mi, non
cata.
Que mi ha de poer no pao, esto diz que viu na paa; e por én
quanto ten, dá-o, e a mia lavoira dá-a; mais, pois eu non acho vao a
meu feito, sempre vaa sa fazenda en ponto mao e el muito en ora
maa.
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1485 / V 1097]
Ai, dona fea,
foste-vos queixar que vos nunca louvo en meu cantar; mais ora quero fazer
un cantar en que vos loarei toda vía; e vedes como vos quero
loar: dona fea, velha e sandía!
Dona
fea, se Deus mi pardón, pois havedes atán gran coraçón que vos eu loe, en
esta razón vos quero ja loar toda vía; e vedes qual será a
loaçón: dona fea, velha e sandía!
Dona
fea, nunca vos eu loei en meu trobar, pero muito trobei; mais ora ja un
bon cantar farei, en que vos loarei toda vía; e direi-vos como vos
loarei: dona fea, velha e
sandía!
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1489 / V 1100]
Elvira
López, aquí, noutro día, se Deus mi valha, prendeu un cajón: deitou na
casa sigo un peón, e sa maeta e quanto tragía pos cabo de si e
adormeceu; e o peón levantou-s'e fodeu, e nunca ar soube de contra u
s'ía.
Ante, lh'eu dixi que mal sén faría que se non quería del
aguardar e sigo na casa o ía jeitar; e dixi-lh'eu quanto
lh'end'averría, ca vos direi do peón como fez: abriu a porta e fodeu üa
vez, e nunca soube del sabedoría.
Mal se guardou e perdeu
quant'havía, ca se non soub'a cativa guardar: leixó-o sigo na casa
albergar, e o peón fez como que dormía, e levantou-s'o peón traedor e,
como x'era de mal sabedor, fodeu-a tost'e foi logo sa vía.
E o peón
viron en Santarén; e non se avanta nen dá por én ren, mais lev'o Demo
quanto én tragía!
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1490 / V
1101]
Martín jograr, que gran cousa: ja sempre convosco
pousa vossa molher!
Veedes-m'andar
morrendo, e vós jazedes fodendo vossa
molher!
Do meu mal non vos doedes, e moir'eu, e vós
fodedes vossa molher!
JOÁN GARCÍA DE
GUILHADE [B 1499 / V 1109]
Dona Ouroana, pois ja besta havedes, outro
conselh'ar havedes mester: vós sodes mui fraquelinha molher e jamais
cavalgar non podedes; mais, cada que quiserdes cavalgar, mandade sempre a
best'achegar a un caralho, de que cavalguedes.
E, cada que vós
andardes senlheira, se vo-l'a besta mal enselada andar, guardade-a de xi
vos derramar, ca, pela besta, sodes soldadeira e, par Deus, grave vos foi
d'haver; e punhade sempr'en a guarecer, ca en talho sodes de
peideira.
E non mooredes muito na rúa, este conselho filhade de
min, ca perderedes logu'i o rocín e non faredes i vossa prol neüa; e,
mentr'houverdes a besta, de pran, cada u fordes, todos vos farán honra
doutra puta fududancúa.
E, se ficardes en besta müar, eu vos conselho
sempr'a vos ficar ant'en müacho novo ca en müa.
JOÁN GARCÍA DE
GUILHADE [B 1501]
Par Deus, Lourenço, mui desaguisadas novas oí
agor'aquí dizer: mias tenções quiseran desfazer e que ar fossen per ti
amparadas. Joán Soárez foi; e di-lh'assí: que louv'eu donas, mais nunca
por mí, mentr'eu viver, serán amas loadas.
E, se eu fosse u foron
escançadas aquestas novas de que ti falei, Lourenço, gran verdade ti
direi, toda-las novas foran acaladas; mais a min e a ti poss'eu ben
defender, ca nunca eu donas mandei tecer nen lhis trobei nunca polas
maladas.
Cordas e cintas muitas hei eu dadas, Lourenç', a donas e elas
a min; mais pero nunca con donas tecí nen trobei nunca por amas
honradas; mai-las que me criaron, dar-lhis-hei sempr'en que vivan e
vestí-las-hei, e serán donas de mi sempr'amadas.
Lourenço, di-lhe que
sempre trobei por bõas donas e sempr'estranhei os que trobavan por amas
mamadas.
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1503]
Vi eu estar noutro
día infanções con un ricome posfaçando de quen mal come; e dix'eu, que
os ouvía: «Cada casa, favas
lavan!»
Posfaçavan dun escasso; e foi-os eu ascuitando; eles foron
posfaçando, e dixi-m'eu: «Pass'e passo, cada
casa, favas lavan!»
Posfaçavan d'encolheito e de vil e
d'espantoso e en sa terra lixoso; e dix'eu entón
dereito: «Cada casa, favas
lavan!»
JOÁN LOBEIRA [B 1389 / V 988]
Un cavaleiro ha'quí tal
entendença qual vos eu agora quero contar: faz, u dev'a fazer prazer,
pesar, e sa mesura toda é en tença; e o que lhi preguntan,
respond'al; e o seu ben fazer é fazer mal; e todo seu saber é sen
sabença.
E non depart'en ren, de que se vença, pero lh'outro aguisado
falar; e verveja, u se dev'a calar, e nunca diz verdad', u máis non
mença; e, u lhi peden cousimento, fal; pero é mans', u dev'a fazer
al e, u deve sofrer, é sen sofrença.
Des i er fala sempr'en
conhocença que sabe ben seu conhocer mostrar; e dorme, quando se
dev'espertar, e meos sab', u mete máis femença; e, se con guisa diz, logo
s'én sal; e, u lh'avén algüa cousa tal, que lh'é mester cienc', é sen
ciença.
E non lhi fazen mal, de que se sença, ante leix'assí o preito
passar; e os que lhi devían a peitar, peita-lhis el, por fazer
aveença; e diz que nen un prez nada non val; mais Deus, que o fez tan
descomunal, lhi queira dar por saúde, doença.
JOÁN ROMEU [B 1612 /
V 1145]
Loavan un día, en Lugo, Elvira Pérez, a filha d'Elvira
Padrõa; todos dizían que era mui bõa e non tenh'eu que dizían
mentira, ante tenho que dizían razón; e Don Lopo Lías diss'i entón, per
bõa fe, que ja x'el melhor vira.
Ficou ja a dona mui ben andante, ca a
loaron quantos alí siían; e todos dela muito ben dizían; mais Lopo Lías
estede constante: como foi sempre un gran jogador, disse que el vira outra
vez melhor, quand'era moça, en cas da
Ifante.
|