Cantigas de escarnho e maldizer

Páxina Anterior

Parte nº 7

Páxina Seguinte

escarnho007.html


JOÁN DE GAIA [B 1452 / V 1062]

Eu convidei un prelado a jantar, se ben me venha.
Diz el én est': «E meus narizes de color berengenha?
     Vós avede-los alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

—O jantar está guisado e, por Deus, amigo, trei-nos.
Diz el én est': «E meus narizes color de figos çofeinos?
     Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu', e dirán-nos cantares de Martín Moxa».
Diz el én est': «E meus narizes color d'escarlata roxa?
     Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu', e dar-vos-hei üa gorda garça parda».
Diz el én est': «E meus narizes color de rosa bastarda?
     Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu'e dar-vos-hei temporão figo maduro».
Diz el én est': «E meus narizes color de morec'escuro?
     Vós havedes os alhos verdes e matar-m'-iades con eles!»

«Treide migu', e comeredes muitas boas assaduras».
Diz el én est': «E meus narizes color de moras maduras?
     Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!».



JOÁN FERNÁNDEZ DE ARDELEIRO [B 1327 / V 933]

O que seja no pavío,
que me fez perder Pavía,
de que m'eu nada non fío,
al m'er fez, con sa perfía:
de noite, con mui gran frío,
que tangess'en pela fría;
mais aínda m'end'eu río
como s'end'el nunca ría.

Nen üas graças non rendo
a quen lhi deu tan gran renda,
perque m'eu del non defendo
nen acho quen me defenda;
e pois que eu non ëmendo
nen me faz outren emenda,
ao Demo o acomendo
que o haja en sa comenda.

Coida-me lançar a mato;
mais o que me del máis mata
é que no meu desbarato
ele faz i gran barata;
se mia fazenda desato,
por quanto sei, el ma ata;
mais o de que m'eu percato,
d'el-Rei querer-mi, non cata.

Que mi ha de poer no pao,
esto diz que viu na paa;
e por én quanto ten, dá-o,
e a mia lavoira dá-a;
mais, pois eu non acho vao
a meu feito, sempre vaa
sa fazenda en ponto mao
e el muito en ora maa.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1485 / V 1097]

Ai, dona fea, foste-vos queixar
que vos nunca louvo en meu cantar;
mais ora quero fazer un cantar
en que vos loarei toda vía;
e vedes como vos quero loar:
     dona fea, velha e sandía!

Dona fea, se Deus mi pardón,
pois havedes atán gran coraçón
que vos eu loe, en esta razón
vos quero ja loar toda vía;
e vedes qual será a loaçón:
     dona fea, velha e sandía!

Dona fea, nunca vos eu loei
en meu trobar, pero muito trobei;
mais ora ja un bon cantar farei,
en que vos loarei toda vía;
e direi-vos como vos loarei:
     dona fea, velha e sandía!



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1489 / V 1100]

Elvira López, aquí, noutro día,
se Deus mi valha, prendeu un cajón:
deitou na casa sigo un peón,
e sa maeta e quanto tragía
pos cabo de si e adormeceu;
e o peón levantou-s'e fodeu,
e nunca ar soube de contra u s'ía.

Ante, lh'eu dixi que mal sén faría
que se non quería del aguardar
e sigo na casa o ía jeitar;
e dixi-lh'eu quanto lh'end'averría,
ca vos direi do peón como fez:
abriu a porta e fodeu üa vez,
e nunca soube del sabedoría.

Mal se guardou e perdeu quant'havía,
ca se non soub'a cativa guardar:
leixó-o sigo na casa albergar,
e o peón fez como que dormía,
e levantou-s'o peón traedor
e, como x'era de mal sabedor,
fodeu-a tost'e foi logo sa vía.

E o peón viron en Santarén;
e non se avanta nen dá por én ren,
mais lev'o Demo quanto én tragía!



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1490 / V 1101]

Martín jograr, que gran cousa:
ja sempre convosco pousa
     vossa molher!

Veedes-m'andar morrendo,
e vós jazedes fodendo
     vossa molher!

Do meu mal non vos doedes,
e moir'eu, e vós fodedes
     vossa molher!



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1499 / V 1109]

Dona Ouroana, pois ja besta havedes,
outro conselh'ar havedes mester:
vós sodes mui fraquelinha molher
e jamais cavalgar non podedes;
mais, cada que quiserdes cavalgar,
mandade sempre a best'achegar
a un caralho, de que cavalguedes.

E, cada que vós andardes senlheira,
se vo-l'a besta mal enselada andar,
guardade-a de xi vos derramar,
ca, pela besta, sodes soldadeira
e, par Deus, grave vos foi d'haver;
e punhade sempr'en a guarecer,
ca en talho sodes de peideira.

E non mooredes muito na rúa,
este conselho filhade de min,
ca perderedes logu'i o rocín
e non faredes i vossa prol neüa;
e, mentr'houverdes a besta, de pran,
cada u fordes, todos vos farán
honra doutra puta fududancúa.

E, se ficardes en besta müar,
eu vos conselho sempr'a vos ficar
ant'en müacho novo ca en müa.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1501]

Par Deus, Lourenço, mui desaguisadas
novas oí agor'aquí dizer:
mias tenções quiseran desfazer
e que ar fossen per ti amparadas.
Joán Soárez foi; e di-lh'assí:
que louv'eu donas, mais nunca por mí,
mentr'eu viver, serán amas loadas.

E, se eu fosse u foron escançadas
aquestas novas de que ti falei,
Lourenço, gran verdade ti direi,
toda-las novas foran acaladas;
mais a min e a ti poss'eu ben defender,
ca nunca eu donas mandei tecer
nen lhis trobei nunca polas maladas.

Cordas e cintas muitas hei eu dadas,
Lourenç', a donas e elas a min;
mais pero nunca con donas tecí
nen trobei nunca por amas honradas;
mai-las que me criaron, dar-lhis-hei
sempr'en que vivan e vestí-las-hei,
e serán donas de mi sempr'amadas.

Lourenço, di-lhe que sempre trobei
por bõas donas e sempr'estranhei
os que trobavan por amas mamadas.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1503]

Vi eu estar noutro día
infanções con un ricome
posfaçando de quen mal come;
e dix'eu, que os ouvía:
     «Cada casa, favas lavan!»

Posfaçavan dun escasso;
e foi-os eu ascuitando;
eles foron posfaçando,
e dixi-m'eu: «Pass'e passo,
     cada casa, favas lavan!»

Posfaçavan d'encolheito
e de vil e d'espantoso
e en sa terra lixoso;
e dix'eu entón dereito:
     «Cada casa, favas lavan!»



JOÁN LOBEIRA [B 1389 / V 988]

Un cavaleiro ha'quí tal entendença
qual vos eu agora quero contar:
faz, u dev'a fazer prazer, pesar,
e sa mesura toda é en tença;
e o que lhi preguntan, respond'al;
e o seu ben fazer é fazer mal;
e todo seu saber é sen sabença.

E non depart'en ren, de que se vença,
pero lh'outro aguisado falar;
e verveja, u se dev'a calar,
e nunca diz verdad', u máis non mença;
e, u lhi peden cousimento, fal;
pero é mans', u dev'a fazer al
e, u deve sofrer, é sen sofrença.

Des i er fala sempr'en conhocença
que sabe ben seu conhocer mostrar;
e dorme, quando se dev'espertar,
e meos sab', u mete máis femença;
e, se con guisa diz, logo s'én sal;
e, u lh'avén algüa cousa tal,
que lh'é mester cienc', é sen ciença.

E non lhi fazen mal, de que se sença,
ante leix'assí o preito passar;
e os que lhi devían a peitar,
peita-lhis el, por fazer aveença;
e diz que nen un prez nada non val;
mais Deus, que o fez tan descomunal,
lhi queira dar por saúde, doença.



JOÁN ROMEU [B 1612 / V 1145]

Loavan un día, en Lugo, Elvira
Pérez, a filha d'Elvira Padrõa;
todos dizían que era mui bõa
e non tenh'eu que dizían mentira,
ante tenho que dizían razón;
e Don Lopo Lías diss'i entón,
per bõa fe, que ja x'el melhor vira.

Ficou ja a dona mui ben andante,
ca a loaron quantos alí siían;
e todos dela muito ben dizían;
mais Lopo Lías estede constante:
como foi sempre un gran jogador,
disse que el vira outra vez melhor,
quand'era moça, en cas da Ifante.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega