Canle segredo (1951-1953)

Páxina Anterior

Escolma

 

v2vazquezpintorantoloxiapoetica.html

      AQUIL NENO QUE EU FUN

Non me doi iste anceio, ista procura
de bens, que con soñalos
abonda. Non me fire
a anguria do vivir que non se atopa,
nin o noxo da xente que me luxa
co soio seu ollar de can doente.
Non me inquedan as dores,
nin as tebras da noite, que resoa
con chamadas do Alén que eu soio escoito.

Nada xa me conmove.
O que me fire e doi, o que me inqueda,
é aquil neno que eu fun, sempre perdido.

             SAUDADE


Iste delor da terra, que me aruña
na outa cova dos soños onde teño
o meu segredo amor;
ista percura
de vieiros sin termo para o esprito
esligante de terra non andada;
iste voar ás toas polos ares
do degaro, do afán, da señardade...

Iste querer e non querer, aeito
loitando por abrirse na fiestra
do pensamento; ista doente arela
dun día lumioso; iste desleixo
do corpo que me leva manseliño;
ista fondal anguria
de brétemas, en roda dunha espranza...
Ista saudade, ¡ai, Deus!, si Tí ma deches,
non a tires de min, pois nela vivo.

 

 

             PESADELO


A noite brúa no cantil de ferro
e o meu sono, que estaba recollido,
debátese cal cervo malferido
decontra os murallóns do seu encerro.

Fóra, me chama con urxente berro
aquila voz que eu tiña xa esquencido.
Saio tras dela... ¡Pero vou perdido
e toda a noite polos montes erro!

Logo comenza a verdecer a viña,
mentres os ourioles en bandada
regalan co seu bico a ialma miña.

Érguese o fino vento da alborada
e o sol ven sementando unha rapiña
alí onde a lúa aínda está acochada...

 

 

     DESCOBERTA DE TERRA


A terra estaba virxe e nós, os nenos,
lle íamos pondo nomes, a brincare.
A cousa máis cativa tiña un nome
da nosa fantasía:
unha peneda, un albre, un regatiño
que polo vran ficaba todo enxoito
—coa pel de areas sóio, a escintilare—;
un cómaro, un recanto do vieiro,
o cancil dun valado... Nomes ledos,
nomes de cousas que non tiñan nome.

"A Pena do Coello", "O Albre Rachado",
"As Roíñas de Dona Mariquita",
"O Castelo dos Corvos"... ¡Tolerías
de nenos ceibes baixo o sol dourado!
Eran nomes urxentes, de cazata
ou descoberta, coma aquiles outros
que traguían os libros. ¡Qué fermosa
xeografía, sóio de nós sabida!


E lago aquil reparto
da terra, atal que os bos conquistadores.
Cadaquén tiña un soto, unha valgada,
un casal encostado nun outeiro,
un pazo, coa facenda toda súa...

Eran nosas provincias, pra mandare
nos paxaros que nelas apousaban,
nas fontes e nos regos.
Ninguén poido xamáis tirarnos isa
posesión ideal da nosa terra.

Inda agora eu son dono vinculeiro
do meu carballo torto,
aló na carballeira de Sovilas
e dunha pena chaira,
que soaba a tesouros escondidos,
a soño tolo de rapaz sin sono,
cando o meu corazón petaba nela...

 

 

  ELEXÍA A UNHA MULLER DO CAMPO


Pepa de Cascallar, eu ben quixera
agora que xa estás —cinza na cinza—
a descansar pra sempre, dar ao mundo
razón cabal de tí.
Lle falaría
daquelas duras mans, rexas gadoupas
pra termar do legón e da manceira,
mans de escrava da terra,
non afeitas a máis regalo e mimo
que o dos ubres da vaca... Eu loubaría
aquiles pés ispidos, mouros, fortes,
coma poutas de boi, que agatuhaban
polos montes atal que dous teixugos.
¡Teus pés de ferro, ai Pepa!

E logo, si tivese a gracia que me falla,
eu faría un retrato verdadeiro
da túa face —¡que che estóu lembrando
ao craro sol do meu ollar de neno!—

¡Qué estrana face a túa, tan laida e tan
                                             [amiga,
enrugada i escura coma codia de broa!
Aquila face dos olliños pitos,
dos beizos murchos, dos cabelos raros,
dos catro dentes e do narís torto.
Aquila face, ¡ai, Pepa!
que á nosa nai lle daba cuasi espanto
e a nós, os nenos, nos aloumiñaba...

Porque eras tí, quero que agora o saibas,
agora que xa podes escoitarme,
a fala cariñenta do misterio
que enchía os nosos corazóns inxeles.
Cando, á noitiña, viñas tí co leite,
oubeada de cans polos camiños,
xa o sono que nos tiña derrubados
fuxía, coma o fume do fumeiro.
E tí falabas...
                  Ben escoito aínda
o parolar aquil, tan sospirado,
que a nosa nai seguía brandamente
co asentimento da fermosa testa.
—¡ Ai, señora, parécelle unha historia!
Non se pode creer...
                                   Pero sabías
que todo acreditábamos os nenos...

¡Pepa de Cascallar, eu ben quixera
pagarche, ao cabo de tan longo tempo,
o falar cantareiro que aínda sinto
cando, ás veces, a vida se me fende,
sin eu pensalo, por mitá do peito!


 

 

 

 



 


 


Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega