Escolma de poesías

Páxina Anterior

Escolma. O tesouro de Santa María

Páxina Seguinte

m1arcebispolagotesouro.html

                                                            Reina Urraca, reina Urraca
                                                       malafada te fadou
                                                       que foche unha triste reina
                                                       tendo tan gran corazón.

                                                            Si despois qu'enviudache
                                                       do Conde que era tan bó,
                                                       non te casaras co Rey
                                                       D. Alfonso d'Aragón;
                                                       Si suidaras de Galicia
                                                       e lle tiveras amor
                                                       a terra que t'acramaba
                                                       y o neno que Dios che dou,
                                                       non serias o que foche
                                                                                vállate Dios.

                                                            Velei veñen pol-as ruas,
                                                       formados os escuadrós
                                                       ca xente que D.ª Urraca
                                                       por eses mundos levou
                                                       a loitar contra seu home,
                                                       por ver quen manda dos dous;
                                                       velei veñen e tran fame,
                                                       que non lles deron ración.

                                                            Donde os leva D.ª Urraca?
                                                       pra que os truxo o pé de nos?
                                                       Aique muller sin xuicio!
                                                       que reina! que tarollóu!
                                                       Doña Urraca, doña Urraca
                                                                                vállate Dios.

                                                            A reina chegou a eirexa
                                                       e po-las portas entrou
                                                       o pé de nosa señora
                                                       foi rezar unha oración.

                                                            ¿Rezar? Poida que rezase,
                                                       mais logo se levantou
                                                       y achegándose o Tesouro
                                                       da nai do Noso Señor
                                                       as duas maus meten na caixa
                                                       cen marcos d'ouro sacou,
                                                       e botou fora da eirexa,
                                                       correndo como un ladrón.
                                                       Reina que toubas os Santos,
                                                                                ¡vállate Dios!

                                                            Ben repartiu o diñeiro,
                                                       ben a trola se fartou...
                                                       Doña Urraca estaba triste
                                                       -non-o habia de estar, non!
                                                       qu'aquel toubo que fixera
                                                       roubáralle o seu honor.

                                                            Malmuraban os soldados,
                                                       botaban escomunios
                                                       os cregos o ver que a reina
                                                       cen marcos d'ouro roubou,
                                                       y-o pobo de Lugo todo
                                                       repetía con delor:

                                                       -Reina ladra, reina ladra,
                                                                                vállate Dios!

                                                            Doña Urraca tivo medo
                                                       mirou po-lo seu honor
                                                       y-o pé de Santa María
                                                       foi rezar outra oración.

                                                            Rezar? D'esta vez rezouna
                                                       e tristes bagoas chorou
                                                       dicindo: Santa María
                                                       dádeme o voso perdón
                                                       si vos roubei o tesouro,
                                                       vilas e terras vos dou.

                                                            Pedidelle o voso fillo
                                                       que me dea a salvación.
                                                       -D.ª Urraca, probe reina,
                                                                                vállate Dios!

                                                            Moito andivo D.ª Urraca
                                                       de Galicia para Aragon;
                                                       moitas amistades fixo
                                                       e moitas desbaratou;
                                                       moitas guerras alcendei
                                                       por xerreira y ambición.
                                                       D'obras boas que fixese
                                                       non contan nosos avós
                                                       outra dina de memoria
                                                       fora da restitución
                                                       dos marcos que lle roubara
                                                       a Virxe do noso amor.
                                                       -Urraca, Dios che perdone;
                                                                                vállate Dios.


Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega