LISONXEIRA esperanza, groria miña
Que nos meus sonos cando neno vin,
¿Pra que te mostras con nemiga sorte
Paz d'o meu curazon que sufre e chora
Sin que naide conoza o seu sufrir,
Lume d'o craro sol, ¿pra que tan cedo
Almas boas que fúchedes un tempo
O meu consolo, a miña groria eiquí,
¿Como non vindes á calmar agora
Eu son n'a terra onde vivo e morro
Un esprito xa feito pra sentir.
[p. 42]
Un curazon sin ilusiós nin sonos,
Sin lus, sin groria, sin amigos
tenros,
Por istas terras camiñando vou....
Deixádeme cantar..., que'as miñas penas
. . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
¿Chámasme ti arcanxel d'o meu ceo?
¡Ai Virxen santa. celestial Xesus!
¡E disme que te mire!... ¿ti non sabes
. . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Cala, cala, non chores quiridiña
Non redobres co-as vágoas meu sufrir...,
¿Dis que queres chorar?... pois chora, chora...
¡Sin lus, sin groria, sin amigos tenros
Por istas terras camiñando vou....
Deixádeme cantar... que'as miñas penas
|