NAY, miña nay ¿que din as
bateladas
Qu' escoito pol-os aires resoár
Cal si fosen xemidos d'outros mundos?
Nay, miña nay, ¿qué din isas campás?
Din moitas cousas, neno, moitas cousas
Tristes, moi tristes que me fan chorar...
Son as queixas d'os mortos cando veñen.
C'os vivos á falar.
¡Ay! isas bateladas
xemidoras
Queixas, sospiros, despididas son,
D'os que chorando van pol-os que deixan
N'iste mundo de coitas é dóor;
Por elas falan con seus probes fìllos
As nais amantes; n'isas
vibraciós
As libres almas d'os que foron, piden
O ben d'as oraciós
. . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
[p. 28]
Tocan á morto n'a veciña eirexa
¡As campás, cantas vágoas fan verter!..
¿Tí morrerás tamen, nay quiridiña?
Todos temos meu fillo que morrer,
¡Eu quedarei soliño n'iste
mundo!
Non..., dam'un bico..., cala..., Eu pidirei
A Dios, pra que nos
leve á morte xuntos
|