BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 41] UN CURAZON DOORIDO.

LISONXEIRA esperanza, groria miña Que nos meus sonos cando neno vin, ¿Pra que te mostras con nemiga sorte ¿Pra que fuxes de min?      Paz d'o meu curazon que sufre e chora Sin que naide conoza o seu sufrir, Lume d'o craro sol, ¿pra que tan cedo Por meu mal vos perdin?      Almas boas que fúchedes un tempo O meu consolo, a miña groria eiquí, ¿Como non vindes á calmar agora Os meus doores sin fin?      Eu son n'a terra onde vivo e morro Un esprito xa feito pra sentir. [p. 42] Un curazon sin ilusiós nin sonos, Un coitado infelis.      Sin lus, sin groria, sin amigos tenros, Por istas terras camiñando vou.... Deixádeme cantar..., que'as miñas penas Asi consolo dou. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .      ¿Chámasme ti arcanxel d'o meu ceo? ¡Ai Virxen santa. celestial Xesus! ¡E disme que te mire!... ¿ti non sabes Que xa non vexo á lus? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .      Cala, cala, non chores quiridiña Non redobres co-as vágoas meu sufrir..., ¿Dis que queres chorar?... pois chora, chora... ¡Que coitado eu nacin!      ¡Sin lus, sin groria, sin amigos tenros Por istas terras camiñando vou.... Deixádeme cantar... que'as miñas penas Asi consolo dou!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega