BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 58] OS AIRES D'A MIÑA TERRA. 'O MEU QUIRIDO AMIGO O INSPIRADO POETA GALLEGO MANOEL CURROS ENRIQUEZ.

DIAS de sol feiticeiros, Noites de luar seréas, Albas d'o enxoito verao Tardiñas d'a primaveira; ¡Ay! traéndeme ises aires Que sospiran, que se queixan, N'os alboriños d'o souto, N'as fontelas d'a ribeira, N'os picoutos d'as montanas E n'as chouzas d'as aldeas, Os airiños de Galicia [p. 59] Os aires d'a miña terra, Eu non sei que teño... Morro de soedades é penas Sin atopar un consolo Ni quen conmigo padeza; Vou camiñando pr'a cova Sin chorar pois vexo n'ela A prácida sombra amiga D'os meus males compañeira, Co curazon doorido, Co-a miña probe alma enferma, Como fror que se desfolla..... Cal música que s'aleixa..... Como unha lux que s'apaga Vou morrendo de tristeza: Si en algo encontro consolo, Si algunhas cousas m'alentan, Son os aires de Galicia, Os aires d'a miña terra,      Fillos d'ista nobre patria, Gallegos qu' alá n'a América Tristemente sospirádes Por vir eixiña pra ela; Os que tedes eiquí fixas As ilusiós lisonxeiras, Os pracenteiros recordos, As esperanzas mais ledas: [p. 60] Volvéde logo, volvéde A respirar n'as aldeas Istes airiños lixeiros Qu'as nosas frentes refrescan, Que collen ecos d'os rios E prefumes d'as pradeiras, Os airiños de Galicia Os aires d´a miña terra.      Eu muy pouco vivirei Pois mórrome de tristeza; Cando sosegue n'a cova, Cando non teña quen verta Unha esconsolada vágoa Nin frores por riba d'ela, Cando ninguen me recorde... Cando ó meu nome se perda Eu pídolle á Dios que biquen A miña lousa de pedra Ises airiños lixeiros, Que sospiran, que se queixan N'os alboriños d'o souto. Nas fontelas d'a ribeira Nos picoutos d'as montanas E n'as chouzas d'as aldeas, Os airiños de Galicia Os aires d'a miña terra.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega