BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 68] A VOLTA D'O SOLDADO. 'O MEU HIRMAO SILVERIO.

I.      UNHA probe nai xemia Por un fillo que loitaba N'a guerra croel, impía; A triste nai que choraba Chea de door decia:      «Dios maldiga a quen levou 'O meu filliño pr'a guerra; Sin achego me deixou, E soliña n'ista terra Onde morrendo me vou. [p. 69]      «¿Il morrerá? ¡pode ser! Cando estromban os cañós ¡A cantos farán morrer! Seica non-o volvo á ver... ¡Mais non... non mo lebes Dios..!      «Virxen santa d'o Carmelo Si é que cara a morte vai, Fai por libralo e detelo, Con solo bicalo é velo Morre felis esta nai.»      Agardou, mais non volveu O fillo xunto a naiciña Que de soedá morreu, ¡Ay, morreu a coitadiña Foi pr'a cova e non-o veu. II.      Era unha tarde d'o vrao Cando camiñaba un mozo C'un pao con moca n'a mau E colgada d'o pescozo A sinta d'o lisenciao.      Logo paróuse; 'o refrexo D'o sol, víu n'unha ladeira [p. 70] Un pobo, e dixo perprexo. «¿Será verdá que te vexo Santa Marta d'Ortigueira?»      «Teño n'o teu lar a nai Qu'amante coidou de min, Ti gardas morto meu pai ¡E xa canto tempo fai Meu pobo que non te vin!      Dixo asina; e mais lixeiro Camiñou pol-o carreiro; Tal ves por que cobizaba Que n'o instante en que chegaba O vise o lugar inteiro.      Mais nón, que outro fin mellor Outro deseyo mais grande Lle dá forzas e valor, ¡Non é estrano que ande Por ver a nai, seu amor! Xa canso chegou a porta, Chamou agardou e dixo. «Estará regando a horta Non ven agora de fixo» ¡Ay probe, que estaba morta! [p. 71]      Non tivo a quen perguntar; Foy dempois anoitecendo, Sintíu a oraciós tocar, Foise a xente recollendo, Mais naide viña 'o seu lar.      Por fin un home chegou; Con ansia lle perguntou, «¿Que foi d'a tua ama Andreu» Quen solo lle contestou: «¡A tia Xuana, morreu!»      —¿Que morreu? —Si é que non erra Pr'o conto á miña mamoria, Un ano n'o agosto cerra; Está debaixo d'a terra; ¡Que Diol-a teña n'a groria! III.      N'a casa entrou sin consolo, E víu n'a parede solo Unha estampa d'o Carmelo Fixa nas puntas con miolo; ¡Canto padeceo co aquelo!      ¡Cantos recordos chegaban Con son amargo e doido [p. 72] 'O seu curazon ferido... E cantas cousas falaban D'un eco xamais oubido!      Y-é que certos sentimentos Contan 'a yalma que chora Os seus pasados concentos, Os santos encantamentos D'a vida feitizadora      Recorda que pequeniño Felix é ledo vivira Co'a prenda d'o seu cariño, Oxe fáltalle ¡probiño! E sofre, chora e sospira.      ¡Canto pranto esconsolado, Meu Dios, que fondo door Sinte un probe d-un soldado Cando volve lisenciado Pr'o niño d'o seu amor!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega