BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 88] ALBORADA.

XA chegou a yalba, Xa o sol alumea Os altos picoutos D'os montes d'aldea, Xa tocan á misa As cámpas d'airexa Y-os páxaros cantan Y-os homes espertan; Xa o gando camiña De cara a pradeira, E brincan e balan N'o monte as ovellas [p. 89] Xa as auras sospiran Dolcísimas queixas E todo é concertos E galas n'a terra; ¡Ay! cantos encantos E cantas grandezas Ten unha alborada D'o vrao n'as aldeas!      Felices d'os homes Que tantas bellezas C'os ollos d'o corpo E yalma contempran, Dichosos d'os seres Qu'os doores aqueixan E teñen soedades, D'o amor compañeiras Qu'en prácida calma Consolan suas penas; Dichosos d'aquiles Cortexos que vexan O sol pol-o dia De noite as estrelas 'O lado d'a virxen, 'O lado d'aquela Que doura e feitiza A sua existenza; [p. 90] Felices cen veces D'os homes qu'a veira D'o rego prateado Que frores e pelras N'as augas correntes Manífico leva, As horas d'a vida Fuxir vé lixeiras; Dichosa d'a yalma Que sinte e que pensa E corre voando Moy lonxe d'a terra, Y-as prantas divinas De Dios, pura chega; Tanto encantamento E tantas grandezas Ten unha alborada D'o vrao n'as aldeas.      Alá vai o Pepe Seguindo a sua Euxenia, Que vai mallar liño N'o outeiro d'a Vela; Os dous camiñando De igual xeito pensan, Il quere falarlle Sin que naide os vexa [p. 91] Y-a solas n'o souto Falarlle quer ela. Un ano xa cumpre Que por ves primeira Tiveron n'o santo Cruceiro de pedra, Un bó parrafeo De dolces tenrezas; Os dous ben s'entenden Y-amor se confesan, Mais cóidanse moito Que naide ll'o sepia Pra que non mermuren Nin falen as lenguas D'algus fura-bolos E de moitas vellas; Fan muy ben, os contos Que o demo os entenda, Amores calados Aforran xinrreiras: Atópanse logo Y-entonces comenzan A falar baixiño D'amores e queixas; A nena seus ollos Ten fixos n'a terra E xoga co-as puntas D'o pano de seda, [p. 92] O mozo con menos Vergonza que ela, Ou rí cando a mira Ou ben Ile fai festas: O sol vai saindo As frores espertan, Con croas d'orballo D'o campo son reinas; As bacas que muxen, Os nenos que verran, Os brancos cabirtos Que comen -as hedras, Os dolces paxáros Que n'as carballeiras Xa pian n'os niños, Casiñas de herba, Son vagos concertos Qu'a groria asemelllan; E tanta armonía E tantas grandezas Ten unha alborada D'o vrao, n'as aldeas.      ¿Que fai o gaiteiro Que os dias de festa Tocando a alborada N'o pobo, non deixa [p. 93] N'o leito dormindo Nin mozos nin nenas? Cand'o condenido Tocando s'a chega A porta d'aqueles Que dormen, espertan, E todos en riola Detrás de si leva, Cal leba o abesouro Tras sì as abellas, Cal leva no ceo A lua as estrelas, Facéndolle a corte Brilando muy ledas ¿Que fai o gaiteiro? ¿Pra que asina deixa Tan acurrunchada A gaita parleira? Que veña o gaiteiro, Que veña, que veña, Tocando a alborada, Tocando a muiñeira, Sin perda de tempo Qu'o piden as nenas..... Mais non.... que non todos Son dias de festa. Que traballen hoxe N'as hortas e leiras; [p. 94] A vao os tesouros, A vao as bellezas, Ten unha alborada D'o vrao n'as aldeas.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega