BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 95] OS OLLOS D'O ANXEL D'A MORTE.

VÉNSE n'a Limia unhas frores Que unha hestoria de doores Gardan as probes en sí, Tiveron tan mala sorte Que ollos d'o anxel d'a morte Chámanlle as gentes d'alí. Contan antíguas consellas, E índa hoxe o din as vellas, Que son parezenza leal D'os ollos d'unha coitada Que padeceu namorada N'unha torre de Sandiás. [p. 96]      Seu prefume é tan lixeiro Que fuxe com'o primeiro Sospiro d'o curazon, E-chega dempois 'o ceo D'amor e tenrura cheo En aas de vibraciós.      Os qu'a veiriña recorren D'o craro lago; que morren Onde nacen, vendo van, Cara'a Celme a sua cabeza Vaixan con moita tristeza Y-o morrer bican o chan; Son frores tristes qu'herdaron As coitas de quen tomaron A semellanza e color; Frores que son a mamoria D'a triste e tráxica hestoria D'un esconsolado amor. N'o escuro dia en que chove, Si é qu'a leda brisa as move As píngas cal vágoas cán, Y-as frores samellan solo Ollos sin luz nin consolo Que se desfan a chorar      Frores que si as move o vento Vólvese o bico un lamento [p. 97] Unha queixa funeral; Frores d'estrana existenza Teñen n'un misteiro a esenza, A vida n'a soedá.      Os qu'un imposibre amades, Os que n'a terra chorades, Os que morredes d'amor, A mai estas probes frores Qu'as mais tristes e mellores D'o Lago d'a Limia son.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega