BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 35] O CRUCEIRO DE PEDRA.

TRISTE, afrixida e chorosa 'O pé d'o cruceiro, Rosa Morríase de door; A probiña sospiraba, E choraba A morte d'o seu amor.      Xóven ainda, moy nena, Xamais conocer á pena Triste herenza d'o vivir; Non coidara á coitadiña Qu'inda tiña Que chorar e que sofrir. Recordos que non-a deixan, Seus pensamentos aqueixan, Pensando con inquietud, Que mais felis tiña visto Aquil cristo Que fai cravado n'a crus. [p. 36]      ¡Ay, cantas veces a lua Alumou a sorte sua Diante d'o cruceiro aquil! ¡Cantas veces seu refrexo Nos brazos d'o seu cortexo A vira sourrindo alí!      ¡E cantas diant' o cruceiro As tocatas d'o gaiteiro Moveran seu curazon, Cand'o o verao comenzaba, chegaba A festa do San Anton!      Cantas veces ó alalalaa, Cantar qu'o gallego exhala Do fondo d'o curazon, Adormeceu seus amores Co ises máxicos rumores Que teñen nosas canciós!      Hox' encóntrase soliña, ¡Mal pecado, coitadiña! Non fai sinon sospirar; Ay! a xóven namorada, Esconsolada, ¿Qué ha fácer sinon chorar? [p. 37]      Santo cruceiro de pedra Cuberto de musgo e d'hedra Qu' o seu desconsolo ves, Dalle tí un consolo agora Xá que chora Morta d'amor, 'os teus pés.      Mira como xa te chama; Mira como xa recrama O teu favor cando dí «¡Dios d'o ceo, Dios d'o ceo O curazon d'o meu seo Quixera arrincar eiquí!»      «Mira que vivir non podo Sin seu amor, que foi todo Canto n'a terra adorei, Foi miña groria querida Lus d'a vida, Sin seu amor morrerei»      «Mira meu Dios que son nova E que tan terribre proba Non poderei resistir; ¡Santo Cristo d'o cruceiro, Meu luceiro Compadeceivos de min» [p. 38]      Asina triste escramaba A Rosiña que choraba Morréndose de door 'O pé d'o santo cruceiro Compañeiro Testigo d'o seu amor. Sempre gardan cen mamorias D'amantes tenras hestorias Os cruceiros d'o lugar, N'as aldeas compañeiros D'os misteiros D'o amor e d'a soedad.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega