[p. 5]
Leutor,
quén queira que sexas, home ou muller, novo ou vello, letrado ou
indouto, recibe o meu saludo garimoso, saludo de amigo, pois amigo has
ser meu si lés este libriño, porque, apreciando o esforzo, e máis
ainda que o esforzo, a boa voluntá do autor, haste sentir incrinado a
perdonar as incorreuciós que atopes, que non serán poucas.
Na escola, primeiro, estudiando a Iriarte e
Samaniego; no Istituto, logo, traducindo a Esopo e Fedro e máis tarde
lendo a Ia Fontaine, a Campoamor, a Hartzembuch, a Príncipe, D.
Cayetano Fernández e outros, naceu en mín, ¡miña xoia!, o desexo de
imital-os, e de aquel desexo foi froito unha coleución de fábulas que,
aló pol-o ano de 1892 viron a luz, cheas de defeutos grandes e que
sólo en parte correxín, pra volvel-as hoxe a pubricar. Nos trinta e
tantos anos que pasaron dende estónceas, foi aumentando o nú-
[p. 6]
maro, e de
entre elas escollo algunhas que comprende tamén este libriño, que nas
maus túas poño.
Na anterior edición decía que respetando a
crítica seria, despreciaba ôs que por oficio teñen falar mal de todo:
hoxe podo repetir o mesmo, pois si por sorte pra mín a primeira estivo
quizaves en esceso garimosa, os segundos non me molestaron moito.
Nin groria nin proveito busco, leutor amigo, e
sí sólo qué, ô ler as miñas fábulas, si as tiras por aburridas ou
sosas, non-o fagas por motivos que deshonren a quén nunca no que non é
moral ispirouse. Quero que os meus libros poidan lelos teus fillos,
cómo os meus os len.
Si de esa lectura sacas algunha insinanza, luz
ou guía pra camiñar pol-o mundo, por satisfeito me darei, e de todos
xeitos, e si non consideras o tempo perdido de todo, abondarame pra ter
o meu por non mal empregado.
E que Dios te garde e garde os teus de malas
fadas, amén.
Granxa da "Raposeira" (SárdomaVigo) Xaneiro 1.º de 1.927
|