Visualizar obra

m5rosaliadecastrofollasnovasvaguedas.html

[p. 2]

I

VAGUEDAS

[p. 3]

I

D'aquelas que cantan as pombas y as frores
Todos din que teñen alma de muller,
Pois eu que n'as canto, Vir

e d'a Paloma,

¡Ay! ¿de que' a terei?

II

Ben sei que non hay nada
Novo en bai

o d'o ceo,
Qu'antes outros pensaron
As cousas qu'ora eu penso.

E ben, ¿para qu'escribo?
E ben, por qu'asi semos,
Relo

que repetimos
Eternamente ó mesmo.

[p. 4]

III

Tal com'as nubes
Qu'impele o vento,

Y agora asombran, y agora alegran
Os espaços inmensos d'o ceo,

Así as ideas
Loucas qu'eu teño

As ima

es de multiples formas
D'estranas feituras, de cores incertos,

Agora asombran,
Agora acraran,

O fondo sin fondo d'o meu pensamento.

[p. 5]

IV

Diredes d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas

Cal errantes mu

ícas
Qu'estalan por instantes
Que desparecen

iña,

Que s'asomellan â parruma incerta
Que volte

a n'o fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos

D'a veira-mar bravía.

Eu direivos tan sô, qu'os meus cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as profundas carballeiras

Ô comezar d'o dia,
Romor que non se sabe
S'é rebuldar d'as brisas,
Si son beios d'as frores,

S'agrestes, misteirosas armonías

Que n'este mundo triste

O camiño d'o ceu buscan perdidas.

[p. 6]

                    V

   ¡Follas novas! risa dame
Ese nome que levás,
Cal s'a un-ha moura ben moura,
Branca ll'oise chamar.
               —
   Non Follas novas, ramallo
De to

os e silvas sôs,
Hirtas, com'as miñas penas,
Feras, com'á miña dor.
               —
   Sin olido nin frescura,
Bravas magoás e ferís...
¡Se n'a gándara brotades,
Como non serés así!

[p. 7]

                    VI

¿Qué pasa ò redor de min?
¿Qué me pasa qu'eu non sei?
Teño medo d'un-ha cousa
Que vive e que non se vé.

Teño medo á desgracia traidora
Que ven, e que nunca se sabe onde ven.

                    VII

AIguns din, ¡miña terra!
Din outros, ¡meu cariño!
Y este, ¡miñas lembranzas!
Y aquel, ¡ou meus amigos!
Todos sospiran, todos,
Por algun ben perdido.
Eu sô non digo nada,
Eu sô nunca sospiro,
Qu'ó meu corpo de terra
Y ó meu cansado esprito,
A donde quer qu'eu vaya
          Van conmigo.

[p. 8]

                    VIII

Ala, pó-la alta nòite,

A luz d'a triste e moribunda lámpara,
Ou antr'á negra oscuridad medosa,

O vello ve pantasmas.
—

Uns son árbores muchos, e sin follas,

Outros, fontes sin auguas,

Montes qu'a neve eternamente crube,

Ermos que nunca acaban.
—
Y ó amañecer d'o dia

Cando c'á ultima estrela aqueles marchan
Outros veñen mais tristes e sañudos,

Pois a verdade amarga,

Escrita trân n'os apagados ollos

E n'as asienes calvas.
—

Non digás nunca, os mozos, que perdeches

A risoña esperanza,

D'o qu'a vivir começa sempr'é amiga:
Sô enemiga mortal de quen acaba!...

[p. 9]

IX

Paz, paz deseada
Pra min, ¿onde está?
Qui

ais n'hey de tela...
¡N'a tiben

amais!

   Sosego, descanso,
¿Ond'hey d'o atopar?
N'os mals que me matan,
N'a dor que me dan.

   ¡Paz! ¡paz tiés mentira!
¡Pra min non'a hay!

[p. 10]

                    X

Un-ha vez tiven un cravo
Cravado no corazon,

Y eu non m'acordo

a s'era aquel cravo,

D'ouro, de ferro, ou d'amor.

Soyo sei que me fi

o un mal tan fondo,

Que tanto m'atormentou,

Qu'eu dia e noite sin cesar choraba
Cal chorou Madanela n'a pasion.

—Señor, que todo ó podedes,
Pedinlle un-ha vez á Dios,

Daime valor par'arrincar d'un golpe

Cravo de tal condicion.
E doumo Dios e arrinqueino,
Mais... ¿quen pensara?... Despois

a non sentin mais tormentos
Nin soupen qu'era delor;

Soupen sô, que non sei que me faltaba

En donde o cravo faltou,

E seica, seica tiven soidades

D'aquela pena... ¡Bon Dios!

Este barro mortal qu'envolve o esprito

¡Quen-o entenderá, Señor!...

[p. 11]

XI

Cand'un é moi dichoso, moi dichoso,

¡Incomprensibre arcano!

Casi-que, n'é mentira an-qu'a pareza,

Ll'a un pesa d'o ser tanto.

¡Que n'o fondo ben fondo d'as entrañas

Hay un deserto páramo!

Que non s' enche con risas nin contentos,
Senon con froitos d'o delor amargos.

Pero cand'un ten penas
Y é en verdá desdichado,

Oco n'atopa no ferido peito,

Por qu'a dor, ¡enche tanto!

Tan abonda é a desgracia nos seus dones;
Qu'os verte ¡Dios llo pague! ôs regazados.

Hastra qu'o qu'os recibe
¡Ay! reventa de farto.

[p. 12]

XII

e ou mañan, ¿quen pode decir cando?

Pero quisais moy logo,

Viranme á despertar, y en vez d' un vivo,

Atoparán un morto.
—

O rededor de min, levantaranse

emidos dolorosos,

Ayes d'angustia, choros d'os meus fillos,

D'os meus filliños orfos.
—

Y eu sin calor, sin movemento, fria,

Muda, insensibre á todo,

Así estarei cal me dei

are á morte

O helarme c'o seu sopro.
—

E para sempre ¡Adios, cant'eu queria!

¡Que terrible abandono!
Antre cantos sarcasmos,
Hay, ha d'haber, e houvo,

Non vin ningun qu'abata mais os vivos,
Qu'ó d'a humilde quietú d'un corpo morto.

[p. 13]

XIII

a nin rencor nin desprezo

a nin temor de mudanzas,
Tan só un-ha sede... un-ha sede,
D'un non sei qué, que me mata.
Rios d'a vida ¿onde estades?
¡Aire! qu'ó aire me falta.

—¿Que ves n'ese fondo escuro?
¿Que ves que tembras e calas?
¡Non ve

o! Miro, cal mira,
Un cego á luz d'o sol crara.
E vou caer alí en donde
Nunca ó que cai se levanta.

[p. 14]

XIV

Aquel romor de cántigas e risas
Ir, vir, algarear,
Aquel falar de cousas que pasaron
Y outras que pasarán:
Aquela, en fin, vitalidade inquieta

uvenil, tanto mal
Me fixo, que lles dixen:
Ivos e non volvás.
                    —
   Un á un desfilaron silenciosos
Por aquí, por alá,
Tal como cando as contas d'un rosario
S'espallan pó-lo chán:
Y o romor d'os seu s pasos, mentres s'iñan
De tal modo hastra min veu resoar,
Que non mais tristemente
Resoará quisais
N'o fondo d'os sepulcros
O último adios qu'un vivo ôs mortos dá.
                    —
   Y ó fin soya quedei, pero tan soya
Qu'ho

e, d'a mosca o inquieto revoar,

[p. 15]

D'o ratiño o roer terco e constante,
E d'o lume o chis chas,
Cando d'a verde pónla
O fresco sugo devorando vai,
Parece que me falan, qu'os entendo,
Que compaña me fan;
Y este meu coraçon lles di tembrando
¡Por Dios!.. ¡non vos vayás!
                    —
   Que doce, mais que triste
Tamen é a soledad!

[p. 16]

                    XV

   A un batido, outro batido,
A un-ha dor outro delor,
Tras d'un olvido, outro olvido,
Tras d'un amor; outro amor.

   Y ó fin de fatiga tanta
E de tan diversa sorte,
A vellés que nos espanta,
Ou ó repousar d'á morte.

                    XVI

   Cand'era tempo d'inverno
Pensaba en dond'estarias,
Cand'era tempo de sol,
Pensaba en dond'andarias.
¡Agora!... tan soyo penso,
Meu ben, si m'olvidarias!

[p. 17]

                    XVII

   Mais vé qu'o meu corazon
É un-ha rosa de cen follas,
Y é cada folla un-ha pena
Que vive apegada n'outra.

Quitas un-ha, quitas duas,
Penas me quedan de sobra,
O

e dez, mañan corenta,
Desfolla que te desfolla...

¡O corazon m'arrincaras
Des qu'as arrincares todas!

[p. 18]

XVIII

Co seu

ordo e costante mormorio
Atraim'o olea

en d'ese mar bravio,
Cal atrai d'as serenas o cantar.
—N'este meu leito misterioso e frio,
Dîme, ven brandamente á descansar.
—
El namorado está de min... o deño,

Y eu namorada d'el.

Pois saldremos c'o empeño,
Que s'el me chama sin parar, eu teño
Un-has ansias mortais d'apousar n'el.

[p. 19]

XIX

Ando buscando meles e frescura

Para os meus labios secos,

Y eu non sei com'atopo, nin por onde,

Queimores e amargue

os.
—

Ando buscand'almibres qu'almibaren

Estos meus agres versos,

Y eu non sei como, nin por onde, sempre

Se lles atopa un fero.
—
Y o ceo e Dios ben saben
Non teño á culpa d'eso;
¡Ay! sin querelo, têna,

O lastimado corazon enfermo.

[p. 20]

XX

¡Silencio!

A man nerviosa e palpitante ó seo,
As niebras n'os meus ollos condensadas,
Con un mundo de dudas n'os sentidos
Y-un mundo de tormentos n'as entrañas;

Sentindo como loitan,
En sin igual batalla,

Inmortales deseios que atormentan,

E rencores que matan.

Mollo n'a propia sangre á dura pruma

Rompendo á vena inchada,

Y escribo... escribo ¿para qué? ¡Volvede

O mais fondo da yalma
Tempestosas ima

es!

Ide á morar c'as mortas relembranzas;
Qu' a man tembrosa n'o papel sô escriba
¡Palabras, e palabras, e palabras!
¿Da idea á forma inmaculada e pura

Donde quedou velada?

Follas novas
Páxina Anterior	Vaguedás	Páxina Seguinte