A
nosa patria histórica, ben o sabedes, por moitos séculos continuou
firme e fiel na misión xeradora que tal vez a teña recibido de Deus.
Esta finalidade de "Nai Matria",
fíxoa poboadora de medio mundo, principalmente en hispanoamérica.
Houbo épocas en que nacian ben máis españois do que a nai patria
podía coidar, é dicir, poder darlle un emprego digno onde puidesen
gañar o pan de cada día, para el e súa familia, pero, iso non era
posibel e, a única solución era emigrar vivindo lonxe de súa terra e
dos seus familiares.
A emigración, por moitas e moitas décadas,
continuou sendo unha necesidade, non apenas para os que emigraban, pero,
tamén, para os que quedaban na terra nai, pois, só asi eles terían un
emprego e máis un cacho de pan para comer. Sacrificábanse uns para que
outros puidesen ter as condicións necesarias de desenrolo e unha vida
mellor
Mesmo con unha certa tutela, o que a nosa
patria non debería ter consentido, foi a forma anárquica e
irresponsabel por moitos séculos de unha emigración devastadora. Os
novos tempos, peden outra estratexia de políticas emigratorias, pois na
verdade, hoxe é o reverso da medalla, en vez de ter que mandar os seus
fillos para calquera lugar do mundo como fixo por moito tempo, sen
calquera preparación profesional ou psicoloxica, necesita de traballo
de mans extranxeiras para traballar en servicios que os españois de
hoxe non precisan e non máis queren facer.
Sería interesante que o Goberno Español e,
principalmente o Galego, tratase de examinar a realidade actual dos
emigrantes e considerar cais son hoxe os problemas específicos de cada
pais acolledor do pasado. Verificar cal é a política deses países
receptores da emigración e estudar a inmigración, cando for o caso,
para adaptalos á situación do momento presente e orientalos nese
sentido, para un posibel retorno á nai patria, non como cidadáns de
segunda clase, pero, cas mesmas oportunidades de todo e calquer outro
cidadán español, pois non é xusto que eles teñan que sacrificarse de
novo como fixeron ó procurar asimilar a vida en países extraños,
cando tiveron que partir nun adeus xélido e conmovedor.
As normas ou leis son fáceis de escribir e
publicar, pero, o parlamento galego xa debería saber que está na hora
de pasar da promesa para o concreto. Os emigrantes case sempre tivemos
que pechar a boca e abrir os brazos para recibir autoridades españolas
que nos prometían mundos da fantasía coma se aínda fósemos
semi-analfabetos, pero, aquí, cando menos unha boa parte, tivo
oportunidades non soamente para poder criar a familia, pero, tamén,
para alimentar a alma e intelecto para poder discernir a realidade da
fantasía de promesas por persoas mal intencionadas ou informadas con
respecto ó verdadeiro papel do emigrante.
Por outro lado, temos de recoñecer o esforzo
feito por algunhas autoridades diplomáticas, principalmente no Brasil,
onde temos diplomatas de primeira grandeza e que algúns políticos ou
Conselleiros de emigración tamén deberían seguir os seus pasos, é
dicir, os de unha nova relación fraterna cos emigrantes.
Segundo algúns filósofos; como a vida é un
ciclo concéntrico, quen sabe se cando o ciclo da emigración volva
polos mesmos camiños dos séculos anteriores, as autoridades españolas
pensen no asunto diasporano con máis responsabilidade e atención. O
emigrante soñador, Zidsomar.
|