Naquel día, o Pepe levantouse ben cedo, aínda co poboado envolvido na
neboa característica desta rexión nesta época do ano, é dicir,
caseque no final do inverno e no comezo da primavera.
Despois de tomar unha cunca de chocolate con
pan, pra aquecer o peito do resío da mañá e, como aínda era moi cedo
para calquera outra actividade normal, nesta rexión de lavradores, foi
visitar o home que era afiador de coitelos e leñador, é dicir, que
tamén serraba e rachaba paus amoreándoos nas palleiras ou nas casas
máis antigas con pouco uso do cotidián, para os labregos ter lume nas
cociñas e lareiras durante todo o inverno ou en calquer época de
frío.
Atravesou o camiño, pois, na maioría das
aldeas do poboado era unha rúa única con algúns desvios para o eido e
unha ou outra casa un pouco máis afastada dese camiño, deica chegar á
palleira onde estaba traballando e que tamén lle servía pra durmir a
un tal de Patolas da Carballeira.
Era nos primeiros anos da década de sesenta do
século XX e, como o Pepe emigrara para o Brasil aínda adolescente e xa
tiña aproximadamente vinte anos fóra do poboado, tería que asimilar
algunhas cousas que talvez as tivese esquecido e que ás veces pasaban
despercibidas por el, pois, pretendía pasar na casa de seus pais, xunto
coa família que trouxera do Brasil, un bo tempo. Así, foi se
aproximando e presentándose ó Patolas da Carballeira, con moita
cautela e, en poucos minutos xa eran bos veciños e amigos.
No correr do tempo, en que el estaba no poboado
e, nas conversas que mantiña co afiador de coitelos, non lle parecía
apenas un simple traballador das aldeas galegas que, para sobrevivir,
afiaba coitelos e rachaba leña por onde pasaba unha tempada. Alguns
veciños xa o tiñan alertado de que, o Patolas, ás veces, podería
tornarse un pouco violento en seu comportamento, pero, sen agredir
ninguén. El tamén xa tiña percibido que o home coñecía un pouco de
outras linguas e filosofaba sobre alguns filósofos gregos. Alén diso,
falaba moito sobre un colexio de curas (seminario) e de un cura, o Don
Pietro e sobre unha tal de Maria Perolina ou a "viúva
Pirolina" e outras cousas máis un pouco desconexas que, naquel
intre, o Pepe non tiña a menor idea do que se trataba, el apenas ouvia
o home.
Pepe, como sempre lle gustou ouvir historias,
lendas e contos, principalmente das aldeas, un día comentou a súa
ansiedade ou curiosidade en saber quen, de facto, era ese home
misterioso que traballaba de afiador de coitelos e leñador para poder
sobrevivir neste mundo dos homes, moitas veces, un pouco ingrato para
moitas persoas.
A cada persoa que lle facía preguntas a
respecto do Patolas, faláballe unha cousa diferente de súa historia
bastante confusa e atribulada da cal el ía facendo unhas anotacións de
bolso. Pero, despois de tanto ouvir e anotar as cousas que consideraba
máis importantes, resolveu, tamén, escoitar ó propio Patolas e, así,
foi compilando o que vén a seguir nas próximas páxinas, onde tamén
escolleu un dos veciños cuxas historias lle parecían, con tódalas
letras, as máis verídicas desta mestura de conto, romance e lendas das
aldeas.
Despois de coñecer a ese veciño que tamén xa
estivera polas Américas, procurou conversar con el a respecto dese home
que afiaba coitelos e rachaba leña polas aldeas. Ós poucos, el foi
decatándose de que ese señor, que lle chamaban Antón, tamén lle
gustaban as historias e contos das aldeas. Contáballe o señor Antón,
que por ser un home de moitos anos vividos e ter viaxado polo mundo,
considerábase un intérprete dos contos recollidos aquí e alí das
persoas mais antigas do que el, ou, ás veces, das máis novas. Na
realidade, el parecía unha verdadeira biblioteca andarega.
Unha das primeiras preguntas que o Pepe lle
fixo ó señor Antón, foi con respecto ó Patolas, sobre o seu estado
mental, pois, a el, a pesar de ver nel moitas virtudes, parecíalle un
pouco variado da cachola.
—Señor Antón, ¿o que me di, vostede, da
verdadeira orixe do afiador de coitelos ou vulgarmente chamado de
Patolas, quen é el ?
—Ben, ese mozo que aí está a traballar, sexa
afiando ferramentas ou rachando leña ou outros afaceres do campo para
moitas persoas, xa ten algúns anos que vai e vén por tempadas a este
poboado, pero, iso el tamén o fai noutros lugares, tanto é que moitas
veces desaparece ata por un ou dous anos e despois volve sen dar moitas
explicacións, a non ser aquelas que nos sabemos por xente deses
poboados, que nos contan, cando cadra de alguén preguntar por el.
Algúns veciños que xa traballou pra eles
moitas veces, saben de moitos detalles que nen todo mundo sabe e, como a
min tamén me gustan os contos, ás veces fago como as mulleres cando
están no lavadeiro lavando a roupa e falando da vida dos outros, pero
eu non a fago por mal, tan só para saber os contos. O que che vou
contar, son cousas que eu tamén non teño moita seguridade da súa
veracidade, son contos pasados de boca en boca e cada un sempre lle
aumenta un pouco, ti sabes como é iso, ¿non sabes?
—Con base no que eu teño ouvido, ese home é
fillo dun cura con unha criada, alá dunha parroquia nos arredores de
Santiago de Compostela e, como os curas "nunca poden ter
fillos", pois, xeralmente sempre son sobriños ou senón mandados
pra outro lugar onde ninguén saiba de nada deica que estean na idade de
mandalos para un seminario —sempre foi e será asi— meu caro Pepe.
—Señor Antón, xa que estamos falando dos
curas, neste intre eu tamén me lembrei dun caso que me contaban cando
era un neno. Contaban os máis antigos destas aldeas, que aquí tamén
tivo un cura que embarazou a criada tres veces, non cun fillo apenas,
pero, con duas fillas de cada vez, encheu a casa de xemelgas e cando veu
poraquí un frade para crismar os rapaces, o cura púxollas todas xuntas
nunha escaleira que había na entrada da igrexa para que as crismase
alí mesmo. Cal non foi o espanto do frade ó ver tantas nenas xuntas
coas mesmas aparencias físicas, elas eran moi louras, diferentes da
maioría dos outros rapaces do poboado que eran máis morenos.
Díxolle o cura:
—¡"Son miñas fillas"!
Respondeulle o frade santiguándose:
—"¡Xesús, Xesús... ! Non precisaba
tanto...
—Olla meu amigo Pepe, o Patolas parece que foi
un estudiante de teoloxía ou coisa parecida alá polas bandas de
Ourense —quería ser un cura e, para iso estudiou tanto que ficou
variado do cachote ata que un día fuxiu do colexio pra nunca máis
voltar— Ben, asi falan as malas linguas por estas redondezas. Foi aí
que todo comezou para ese pobre rapaz que, ó que parece, nunca máis
puido xuntarse á súa família se ainda tiña parentes ou volver ó
colexio onde estudiou, e asi, pasou a pedir esmolas ou traballar
dalgunha cousa que tiña aprendido no seminario para poder comer e
durmir.
—¿O que é que el fai alén de traballar nas
casas ou no campo, señor Antón?
—Mira meu rapaz, polo que eu sei, no colexio
tamén lle ensinaban a coidar del mesmo e axudar nas tarefas alá
dentro, todo iso con moita disciplina e respecto, portanto, cando non
está variado da cabeza, el debe ser moi competente no que fai,
inclusive afiar ferramentas e coitelos. El xa estivo por moito tempo
axudando un cura (Don Pietro) dunha parroquia alá nun poboado do
Ribeiro. Por informacións que eu teño, ó que parece, non soamente
afiaba ferramentas e coitelos por onde pasaba e axudaba no campo, como
tamén na liturxía e conservación da igrexa, coidando de unha porción
de tarefas que aprendera no tal seminário e sabía facer moi ben cando
estaba máis racional, é dicir, razonaba normalmente como calquera un
que se di normal. Como el tiña certos coñecementos dos ritos
reloxiosos, tamén axudaba en enterros, festas relixiosas, misas...
—¿Vostede ten algún coñecemento como
realmente vivia e cal era o seu comportamento cando estivo nese poboado
axudando o cura, Don Pietro, en algunhas tarefas litúrxicas?
Con respecto a ese infeliz, cando ficou por
moito tempo no poboado onde o Don Pietro era o cura da parroquia, un
conto que fiquei sabendo xa hai algún tempo, nunca poderei esquecelo,
principalmente pola odisea dos personaxes e os factos interesantes,
diría que ás veces ata cómicos ou ultraxantes se non picarescos que
poden facer quedar rubio a calquera un.
—Polo que eu sei, foi aí nesa parroquia, onde
ficou por moito tempo, o lugar que recibiu máis agarimo por
intervención do cura, pero, tamén, ó que parece, foi onde provocou
moitos problemas involuntarios, non por que el quixese nen por súa
culpa exclusiva, pero, polas circunstancias que o envolveron en moita
confusión. Eu vou intentar explicarche ós poucos, pois, parece unha
verdadeira odisea, non soamente grega, pero, tamén, gregoriana pola
súa riqueza de chanzos moi picantes e dantescos dos seus partícipes.
Como xa che falei, ás veces facía servicios
dentro da igrexa e, un determinado día, despois de arreglar a porta do
confesionario, sentouse para descansar por un intre, pero, sen querer
acabou durmindo alí dentro por un bo tempo. Claro que o de durmir non
tería moita importancia se unha das freguesas do confesor, o Don
Pietro, non aparecese poralí para confesar máis alguns pecados e,
alén diso, pra complicar máis as cousas, meu amigo Pepe, esa muller
non era unha freguesa calquera, era unha viúva que xa enterrara tres
maridos —tres homes ben enterradiños cunha lousa ben grande porriba
deles, por mor de que nunca máis puidesen sair da tumba—.
As malas linguas dicían que eses homes
morreron de tanto —facer con ela, aquelas cousas que nen sempre se
poden falar abertamente, que ela era insaciabel nesas terefas inherentes
do corpo—.
A pesar de que non era costume xeral, algunhas
mulleres do poboado, sempre que podían encontrar o señor cura na
igrexa, entraban para confesar os seus pecados. A viúva era unha desas
mulleres con moita fé e unha relixiosidade que aparentemente non
deixaba dúbidas ó máis ateu ou fariseu das redondezas do poboado.
—Señor Antón, estou gostando da súa
prosopopea e admirando a súa "aula de cultura xeral" e, podo
afirmar que vostede ten as características dun verdadeiro etnógrafo
destas aldeas galegas, pero, ata agora, eu aínda non entendín ben cal
é a culpa do afiador de coitelos nesa historia dos maridos e da
confesión da viúva María Perolina ou "María Pirolina".
Chámenlle o nome que queiran chamarlle, pero, ¿o que é que o Patolas
ten a ver con todo iso?
—Olla, ó meu ver, o Patolas foi e tal vez
aínda o sexa, sen decatarse, un instrumento inocente pero provocador de
toda esa batalla inusitada entre "leóns, escravos e gladiadores na
arena" dese poboado galego no intre en que el estaba a durmir no
confesionario e a viúva chegou pra se confesar.
Como de costume, a muller achegouse ó
confesionario e axoenllouse nun banquiño que ficaba do lado de fóra da
xaneliña de reixas. Ela, despois de facer unhas preces ollou pra dentro
e viu unha sombra dun home que lle pereceu o cura e foi logo
dicíndolle:
—Hoxe tardei moito en chegar, Don Pietro.
Naquel intre, o Patolas despertou endereitando
o corpo para ver quen estaba falando. A primeira idea que lle veu á
cabeza foi a de fuxir correndo dalí, pero, de novo, a voz da viúva
impediuno diso, dicíndolle:
—Vostede foi moi bo en me esperar, señor
cura. O Patolas vendo que naquel momento non podería sair sen ser
recoñecido pola muller, pois, iso podería traerlle consecuencias
imprevisibles, asi, ficou en silencio esperando o que podería
acontecer.
Prosegue a viúva falando entre os dentes, como
quen está a soprar contando algo moi secreto a través da pequena
ventá do confesionario:
—O señor sabe que no último sábado que me
confesei, non tiven tempo de terminar a miña penitencia antes da
comunión, faltaron algunhas ave-marías e dous padre-nuestros que eu
recei despois, ¿Iso ten importancia, Don Pietro?
O Patolas continuaba en silencio total,
pensando en dicirlle que el non era o Don Pietro, pero as palabras non
lle saían da boca e o suor comezaba a escorrerlle polo rostro, acabou
apenas, coa boca medio pechada, dicíndolle un "non" de cura
confesor para disfrazar a voz.
Continuou a viúva a falar.
—Agora vou comezar a rezar onde acabei no
outro día e ó acabar de rezar vou logo confesándome para que me de
unha nova penitencia, finalizou ela.
A viúva comezou a ficar desconfiada polas
respostas platónicas, incompletas e un silencio incomun do cura. Creou
coraxe para chamalo polo nome e díxolle:
—Don Pietro, ¿vostede está me ouvindo?
Mais unha vez o confesor non tivo coraxe de lle
responder claramente e, coa boca pechada respondeulle asi:
—Ahn...Ahn.
—Eu pensei que o señor tivese desmaiado aí
dentro co calor, díxolle ela.
—El respondeulle de novo con un Ahn..., só
que desta vez foi un pouco mais alto.
A muller como non ouviu máis nada, preguntou
de novo,
—¿É só, Don Pietro?
O afiador de coitelos xa estaba ficando
impacinte con tanta conversa da viúva, pois, parecíalle que aínda
tería que aturar por moito tempo as súas ladaíñas. En súa mente,
aínda máis confusa do que xa era normalmente, entre outros
pensamentos, víñalle un que o deixaban máis perturbado, que era a
posibilidade de Don Pietro aparecer alí na igrexa. Por un intre, ela
afastouse un pouco e, de repente, doulle outra idea e voltou a
preguntarlle:
—Don Pietro, quería pedirlle un consello.
—Ahn...Ahn...
—É a respecto do meu último esposo. ¿O
señor sabe que eu xa tiña esquecido todo o que se pasou con el? Pero,
de nada adiantou esquecelo, pois, agora, el voltou a visitarme case que
tódalas noites. Aparece diante de min pedindo e falando cousas que nós
facíamos antes del ir pro outro mundo, o mundo dos mortos, pero, polo
que eu sei, os mortos non se deitan na cama desnudos, esperando que eu
tamén me deite para... Ben, vostede xa sabe como son esas cousas, ¿
non sabe Don Pietro? Olle, eu non aturo mais... Non soporto máis as
necesidades da carne pecadora. ¿O que será que el quere? O peor é que
eu tamén quero...señor cura. Pensei que, como é co meu esposo, non
estaría cometendo un pecado. ¿Vostede cre que non sería un pecado
infiel ó matrimonio?
O Patolas, que xa parecia ter esquecido os
problemas maiores que o levaron pra dentro do confesionario, naquel
intre, estaba perdendo a paciencia. Gritou el con rabia e
respondéndolle:
—Mire, señora María Pirolina, estou cheo,
ata o pescozo, de tantas ladaíñas e burradas faladas por un ser humano
que se di cristá e racional diante dun "confesor".
—¿Pode o que miña señora? ¿O que é que
vostede, unha viúva católica, quere facer cun home morto que vai pra
súa cama? IDígame viúva Perolina ou como algúns a chaman - Pirolina!
A viúva ficou moi brava ó ouvir tal afronta
dentro da casa de Deus e por que viña da boca do suposto cura cando a
chamou por un alcuño pouco respeitoso, pois, o seu verdadeiro nome era
---?--- Romero B.. (Como ela era moi blanca e bonita, de rapaza, no
lugar de onde veu, chamábana de María Perla ou Perolina).
Despois que ela se refez do susto e aínda sen
saber con quen realmente estaba a falar, coa voz un pouco trémula,
respondeulle ó seu confesor e inquiridor:
—Señor cura, el... el ...el quere é dourmir
comigo na cama.
—¿El quen?
—¡O meu marido!
—Déixeme entender mellor o que vostede está
a falarme: —¿O seu marido xa non morreu hai moito tempo? ..........
Despois de ouvir algunhas respostas e preguntas
do suposto cura, A Perolina xa non estaba con moita certeza de que
estaba a confesarse con o Don Pietro, pois, el era o único que
comprendia ben os seus pecados da carne e do espírito, para ela, aquel
día non lle parecia un día normal, por iso, fíxolle outra pregunta:
—Don Pietro, o señor está moi diferente
hoxe, ¿vostede ten algún problema ou eu estou a contrarialo con
preguntas dunha muller inquieta e necesitada?
O Patolas ficou indignado con tanta petulancia
e atrevemento da Perolina e "perdendo" a cabeza (pois xa non a
tiña moi bem no seu lugar) respondeulle nun ton de voz bastante
agresiva:
—En primeiro lugar, estou estraño porque non
son o cura Don Pietro.
—Segundo, A señora é que é unha persoa moi
estraña por todas esas preguntas sen pés nen cabeza, ó menos pra min.
—¿...Hein...?
¿O que? ¿Vostede non é o señor cura, o Don
Pietro?
—A señora debería envergoñarse polas
tonterías que está a me contar. Onde se viu, un morto enterrado
debaixo de sete cuartas de terra, que ainda queira fornicar con vostede.
¿Non foi diso que el morreu?
—En terceiro lugar, porque vostede tamén
quere continuar a fornicar.
Gritou a viúva Perolina:
—¡Hai meu Deus! Satanás fóra, ¿Quen é o
señor? Pola alma dos meus maridos mortos, ¿quen é señor?
—Eu son o afiador de coitelos, o Patolas, o
leñador que sempre está axudando o cura nos afaceres da parroquia,
inclusive na igrexa e, hoxe, sen querer, adormecín no confesionario.
—Pero, entón, ¿eu hoxe confeseime co afiador
de coitelos? .......
Ela esbrabexaba e daba uns gritiños pra que
ninguén escoitase alá fora da igrexa.
—¿O que é que ti estás a facer aí dentro
en silencio? ¿Por que non falaches no comezo da miña confesión?
O Patolas a pesar da súa toleirada nalgúns
momentos, el tíñase mantido sereno e imperturbabel cos berros da
"Pirolina", ó mesmo tempo en que lle dicía o que el pensaba:
—Miña señora, ou seu marido non morreu, e se
así for non ten nada a estrañar "el querer" ... ou el morreu
e, neste caso, que a paz de Nosso Señor estexa con el. Por outro lado,
a non ser que vostede estexa querendo fornicar con máis alguén, pois,
Viúva Pirolina.....!!!!!!!!
—...¡Pirolina é a súa nai...!!!!.....
—Perdón, miña señora, eu non tiven a
intención de ofendela. Esta súa historia está moi mal contada, mesmo
asi, nada de confusión, pero, vostede, non pode ficar enganando ó seu
marido durmindo con el propio e, evidentemente, é a iso que a señora
quere chegar. ¿Por que non conta, para Don Pietro, a verdadeira
historia sen esas sutilezas?
Nese intre, a viúva xa hestérica, berraba a
todo pulmón mandando todos á put... qu...par...e outras cousas máis
que porían rubia á estatua de san Benito de campo Redondo. Cando o
Patolas estaba saíndo da igrexa por unha porta, pola outra entraba, con
moita présa, o Don Pietro. Diante do que estaba vendo e ouvindo,
preguntou o que estaba acontecendo para tanto alboroto dentro da casa de
Deus. Despois de ouvir a uns e outros, decidiu expulsar ó coitado do
Patolas da igrexa e do poboado, como a un demente que, na realidade,
tiña problemas mentais, pero, iso non iría resolver o problema da
viúva Perolina usandoo como un escudo protector.
Mesmo con o cura e a viúva Perolina intentando
esconder os problemas ós veciños, culpando ó pobre do Patolas por
outras cousas máis para poder xustificar a súa expulsión do poboado,
pouco valeu, pois, algúns deles xa sabían que ela non gostaba de
durmir soa. Asi, comezaron a pasar o conto de boca en boca e é claro,
que cada un aumentaballe máis un pouco a "odisea da viúva
Pirolina" cos mortos-vivos que visitaban a súa casa de noite. Cada
veciño que ía contando o conto pola rúa adiante, carrexaba con el
máis algunhas persoas ata que xa parecía unha procesión, non dos
mortos, pero dos vivos con moita rabia e ás veces invidia da viúva
Perolina, que a pesar de todo, para os homes, era unha muller
deslumbrante.
Pero nunha cousa en que todos estaban de
acordo, era de que ela tiña pacto co demo e cos homes, pois, moitos
deles xa lle tiñan feito visitas á noite para vixiar a casa dos
fantasmas dos mortos.
As conversas entre as esposas, un pouco máis
puritanas do poboado, tamén comezaran a tomar dimensións fóra do
control do cura, do alcalde e de outras autoridades do local. Elas
presentáronse ós familiares do último marido da viúva, para defender
a súa honra e da família e, asi, para que el tivese o dereito de
descansar en paz, cando menos despois de morto, na morada de Deus. Elas
xuntáronse á multidón levando velas acendidas coa intención de
chegar deica a sepultura dos exmaridos da viúva Perolina.
—Señor Antón, estou gostando moito do conto
da viúva Perolina, parece que debe ter moita cousa aínda para me
contar a respecto, ela debía ser moi decidida e convencida de que sendo
bonita, podería ter os homes que quixese ós seus pés, pero, ¿o que
aconteceu co afiador de coitelos ó ser expulso do poboado, por causa de
ter durmido no confesionario e escoitar os pecados da viúva?
—¡Ah meu caro Pepe! En verdade, se imaxinarmos
os dous, o Patolas e a viúva Perolina como actores, non sei cal deles
representaría mellor ese papel picaresco, se é asi que podemos chamar
toda esa trapallada que os dous representan e vivifican. O Patolas, con
razón ou sen ela, poucas veces ten a cabeza no lugar certo, é dicir,
case que sempre fai as cousas inxenuamente, pero a pesar diso de modo
moi intelixente. Non podemos esquecer que é unha persoa con estudios
teolóxicos. A viúva é completamente diferente do Patolas, ela tanto
pode comportarse como unha serea encantadora e sedutora, como tamén
pode tecer unha tea de araña na escuridón da noita para apañar os
mais incautos buscadores do amor perfeito. Prosegue o señor Antón:
—Cando o Patolas foi expulso, naquel intre,
como non tiña para onde ir, foi esconderse no propio cemiterio que
ficaba na saída do poboado, combinando apenas cun seu amigo pra
levarlle algunha cousa de comer e, xustamente foi nunha sepultura
abandonada que el arrumou a seu fardel e a roupiña de durmir deica
poder sair para outro lugar como sempre facía. Xa era ó anoitecer dun
sábado e preparábase para durmir, cando de súpeto, escoita muito
ruído e gritos de moita xente camiñando na dirección do seu
esconderixo. El non pensou duas veces ó imaxinar que estaban indo ó
cemiterio para castigalo por causa da viúva Perolina a mando do señor
cura. Ó ver a multidón a poucos metros del, asustado de pés á
cabeza, levantouse como un fuego pra fóra da sepultura cos brazos
abertos e gritando o canto podía con súa voz trémula polo medo e
desespero, berrou o canto pode, dicíndolles:
¿Por que me perseguen? "Antecristos,
escribas, fariseus, hipócritas, ¿por que non me deixan en paz na miña
sepultura de refuxio?
Cando os primeiros do bando percibiron, diante
deles, aquel vulto cos brazos abertos e con unha silueta moldurada pola
lúa moi grande que apuntaba enriba dun coto alá no alto do monte,
aterrorizados e desnorteados por aquel espetáculo mórbido e
estarrecedor, saíron en debandada tropezando e caíndo uns contra os
outros pola escaleira do cemiterio como se os perseguisen un milleiro de
almas penadas.
Gritaba un home do bando: ¡É el, é el! O
morto que se levantou da tumba, o espírito do marido da Pirolina cos
ollos relucindo que parecían chispas. Agora el vaise vingar de todos
nós. Outros afirmaban que tiñan visto o propio demonio. Nesa
confusión todos foron correndo ata o centro do poboado para, ós poucos
poder agruparse de novo e refacer as forzas para máis unha loita contra
a indiabrada "María Pirolina, segundo alguns homes —a viúva que
tiña estrelas nos ollos e lume entre as pernas"—
O infeliz do Patolas, con problemas mentais e
diante da ameaza á súa integridade física e moral, máis unha vez
tiña sido causador dunha escena digna de unha película de terror.
Pepe que estaba sempre atento a tódolos
detalles do contador de contos, volveu a preguntarlle:
—Señor Antón, despois de toda esa trapallada
co Patolas e as persoas que facían parte da multidón, ¿o que
aconteceu coa viúva Perolina?
—Si home si, boa pregunta que me fas. O peor
creo que aínda está por contarcho. Claro que moitas cousas que me
contaran, xa hai moito tempo, tal vez non lembre de todas, pero, unha
cousa que non esquecín foi o encontro que tiveron os homes e mulleres
do poboado coa viúva Perolina. Despois que xa lle pasara o susto do
cemiterio con "satanás", segundo eles, empezaron a xuntarse
na eira do poboado pra discutir o que facer coa viúva. Argumentaban os
máis rabiosos e algunhas mulleres, en coro, todos xuntos, gritando:
—¡Fóra ca Pirolina, fóra ca Pirolina... ,
for...! Por onde pasaban gritando, a cada intre, xuntábanse máis e
máis mulleres carrexando paus e testos das potas batendo un contra o
outro que máis parecía unha orquestra sinfónica tocando un
"pasacalles". Os rapaces que lle parecía unha festa do
entroido, aproveitando a algazarra dos maiores enchían os bolsos de
cróios para acantazar a quen aparecese pola frente deles, era unha
verdadeira festa de máscaras medieval que ninguén tiña moita
responsabilidade ante o anonimato do conxunto.
As mulleres, escudadas polos homes, marchaban
frenéticas que parecían posuídas do demonio. Algunhas continuaban
gritando ata non máis poder:
—Esa senvergoña vai ver que non pode brincar
de noite cos maridos. Foi preciso que el saíse da sepultura para pedir
máis paz. (Referíanse elas ó Patolas cando saiu da cova gritando pra
multidón, pensaban que el era o morto que se levantara pedindo paz na
escuridón da noite).
Fóra con ela, vamos facerlle como o cura fixo
co coitado do Patolas por culpa dela, desa perdida desa
put...qu..par..., pendanga, piroleira... Algúns homes comezaron a botar
fuegos que tiñan gardado para unha outra ocasión menos solemne. A
multidón está a chegar preto da casa da viúva, diante das dúbidas,
as persoas van diminuindo a marcha. Ollábanse uns pros outros como quen
di: ¿O que facer agora que está chegando a hora de quedar a carón coa
viúva? ¿Como ela poderá reaxir a todo isto?
Eran respostas que o subcosciente de cada un
buscaba. Por un intre, só escoitaban o palpitar do seu corazón. De
súpeto, explotan todos xuntos, era como se fose unha pota de alta
presión estoupando de unha só vez arremetendo furiosamente con pedras
e paus contra as portas e ventás da infeliz viúva. Informadas do
suceso, algunhas autoridades e políticos do lugar intentaron interferir
na contenda entre "Golias e David" poñéndose diante da
multidón e pedindo moita calma.
Acobertados polo anonimato da multidón,
gritaron algúns:
—Saian daquí politiqueiros dunha merda.aaa...
Saian de diante de nós, isto aquí non é servicio pra vós...
As mulleres aínda máis furiosas continuaban
atirando pedras xunto cos rapaces. De súpeto eis quen aparece na ventá
da casa da viúva Perolina, o xefe da garda civil vestido á paisana
xunto con ela. Cando a muller del ve o seu esposo, tamén pedindo calma,
ela fica aínda máis hestérica preguntándolle: ¿O que é que ti
estás a facer na casa desa senvergoña? ¿É aí que fuches xogar a
brisca na casa do señor Alcalde, non foi iso que falaches comigo? El
saiu pola porta de atrás da casa e ata hoxe ninguén sabe onde durmiu
aquela noite.
Pero, o silencio e a calma pedida ó pobo foi
por poucos minutos. E desta vez, quen aparece na ventá parecendo unha
sombra sen corpo, foi a propia viúva Perolina. Ó vela na ventá, as
persoas ficaron mudas por un intre esperando o que ela tiña a dicirlle.
Era uns ollando pra cara dos outros sen saber ben o que eles esperaban
ouvir, pero, un dos que comandaban a marcha, impaciente, ó ver que ela
non falaba nada, atiroulle unha certeira pedrada nun brazo e, dixolle:
—Se ti queres durmir co teu marido, el está
che esperando alá no cemiterio.
Foi como quen chuza un niño de avésporas
cunha vara curta. Ela, mesmo tendo levado unha pedrada nun brazo,
inclinou o corpo pra fóra da ventá e respondeulle:
—Quero si, Farruco. Prefiro durmir cun defunto
que durmir contigo de novo.
Foi aí que as cousas comezaron a chisporrear
máis cando a esposa do Farruco, que era unha das exaltadas, ouviu tal
acusación contra o marido, empezou a bater nel cun texto e unha culler
que tiña na man con moita rabia diante de tódolos veciños.
El defendíase como podia, gritando:
—Esa muller está tola, ela quere vingarse de
todos nós.
Pero, a viúva, agora non paraba de tirar coa
súa "ametralladora xiratoria" contra todos aqueles que ela
tiña agarimado na cama en noites de lúa chea.
—Cóntalle á tua muller, Farruco, cando
viñas facer a ronda na miña porta á espera de entrar, cóntalle...
tamén que...
El volvía a defenderse:
—É mentira desa Pirolina. Esa muller é unha
"vaca", ela vaime pagar caro por iso...
Ós gritos, as mulleres pedían a expulsión da
Pirolina para fóra do poboado, pois, ela era indigna de vivir alí cos
veciños. Mesmo asi, ela non paraba de denunciar áqueles que a tiñan
visitado na súa cama e continuaba a falar:
—¡E ti, Casiano! ¿Quen é que dicía que eu
tiña as tetas grandes para mamar? ¡Fala agora se és home!
—E ti tamén Benito, eu non preciso ficar de
mal se a túa muller non quere fornicar, pois, se túa muller non quere,
¿por que eu vou querer?
A viúva parecia unha tarabela que despois que
comeza a xirar, non sabe como parar, e a multidón cada vez máis
furiosa pra atacar o inimigo. Pero, cando algúns homes a collían polos
cabelos para fóra da ventá, eis que surxe un anxo salvador da
disputada Perolina. O cura Don Pietro aparece ós berros pedindo
respecto para con un ser humano... non importando quen sexa el..., era
un ser human que tiña pecado, pero asimesmo, merecía todo o
respecto...
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Ir ao índice de Páxinas