BVG     Atrás    Índice de Páxinas

LUZ DE NOVEMBRO (NA MORTE DO XENERAL FRANCO) E, por fin, xeneral, xa vas fedendo. E agora que os carunchos, as lombrigas, os vermes, as bacterias en exércitos avanzan contra ti baixo da terra e van furar voraces na fermosa, rica madeira e guata do teu leito, nós temos que facernos outros bichos, nós temos que afiar uns dentes irtos, potentes, penetrantes, para roerte, para acabar contigo e cos soldados na inercia das túas ordes, sen cerebro. Nós temos que saber erguer os puños pechados e moi fortes ós fociños dos ogros axudantes do teu reino. Non vale que ti mesmo, os teus esbirros, vos agachedes baixo os crucifixos, non vale que finxades ser apóstolos ou santos baixo palio ou pobres vellos. Sabemos que nos toca o labor duro, a loita de escachar todo o castelo montado na traición e na falsía, e agora, coma a chuvia de Galicia, cairemos sobre vós pinga tras pinga, cairemos coma os golpes do martelo do firme forxador ou do canteiro. E afastaremos as noxentas bocas dos teus lobos e cans a recomernos e temos que facer que estoupe o ventre que deixas empreñado con xermolos dos teus horrendos cómplices do infemo. Vexo a cidade estática, pasmada, polas molladas rúas amencendo, falando en grupo a xente, con prudencia, con pánico avanzando. Hai unha nube moi grande e moi escura polo ceo. Os fumes dos tellados soben lentos. Domina aínda a sombra, pero hai patios, reductos que alimentan en segredo unha manda de galos atrevidos que van cantar a luz, dar peteirazos, escangallar coas uñas os poleiros das pitas da inmundicia medoñenta. E axiña firmemente escacharemos a longa noite pétrea, todo o medo. Por fin, ouh desgraciado, vas metido nun rico cadaleito, es un cadáver que fede en toda España xa hai ben tempo, que quixo a todos nós apodrecernos xa antes de morrer, e irás seguido de outros coma ti podres por dentro, podremia con aspecto de persoas, fantoches xunto a cruces, entre bispos, hipócrita función, fraude do demo. Abramos as ventás. Amence un día que trae o amencer dun novo tempo. ¡Hai aire renovado! ¡Xa respiro! ¡Xa cantan polo albor os galos ledos! ¡Vainos nacer gran luz nesta xornada! As néboas da nenez, aqueles contos terribles xa se van esmorecendo. E vexo, xeneral, as bambolinas, cortinas, gran telón, todo o teatro da farsa, da mentira desfacéndose. Agora contra ti un gran exército de couzas, vermes, lesmas e bacterias avanzan invencibles baixo terra, soben á faraónica pirámide, ó teu vaidoso túmulo con templo, ostentación de cruz en sacrilexio, e invaden de «caudillos victoriosos» polo aire, polas fendas do sartego, avanzan implacables na túa caixa, profundan polo escroto, polo cranio, papan os torpes miolos, xa devoran a man coa que firmaches as sentencias, a man que só quería firmar morte e ternos entre reixas e tristeiros. ¡Cantemos! ¡Aleluia! ¡Deamos gracias! ¡Morreu o Satanás, o non amigo! iGran luz pode vir hoxe, neste día, neste amencer grisallo de Novembro!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega