Majina, ou a filla espúrea. Conto gallego-castellano de miña abó

Páxina Anterior

Capítulo nº 10

Páxina Seguinte

m1valladaresmajina010.html

X

     Bieito e Felis, o que de Rebordan sairon, empezaron á desfacers'en lenguas d'o señorito, e a preguntarse qu'oujeto levarian él e o seu amigo n'a marcha d'os rapaces pra Madrí. Discurria e falaba cada un o que se ll'antojaba, e así falando e discurrindo, decia Felis:
     — Ermelio canta ben, e poida qu'alá o queiran pr'o treato.
     — Tenche boa traza —contestaba Bieito—. Estonces, ¿que dirás tí de Majina, que non parece senon unha calandre, co-aquela finiquiña vos que leva pr'onde quere? Ningunha n'o lugar lle pon a palla diante. Eso non pode ser: os rapaces son ainda moi noviños. ¿Qué contarán?
     — Contarán doce anos o que mais.
     — Por ahí —volvia á decir Felis—; si, porqu'Ermeliño, segun moitas veces oin á sua difunta nai qu'esté en groria, naceu o ano de cincuenta, é Majina, se mal non recordo, veu d'a incrusa pra junt'a él n'o mesmo ano.
     — Sal a conta.
     — O d'Ermeliño, se ben o penso, ja m'o esprico. Ermeliño e afillado d'o señorito, e quezais queira po-l-o á estudiar é face-l-o crego ou outra cousa. ¿N'oiche como dijo: "Es meu afillado, lo recramo, y queda á meu cargo dend'hoi"?
     — E mais tes razon. Leve San Pedro se n'e eso. Agora sí que certache. E ¿o de Majina? D'ela o señorito nada dijo.
     — Porque n'e él, senon outro señor quen a leva, outro señor que c'o señorito estuvo n'a miña casa e tratou comigo.
     — ¡Cata, cata, cata! Por eso, o darch'o señorito aquela moeda, dijo: "Esto de meu amigo se lo tratado cumprias."
     — Por eso.
     — Home, n'o sabia, e aventuro qu'ese amigo ha de ser un que, dempois d'andar n'os nosos montes c'o señorito collendo pedras, mirando-as, e gardando algunhas n'a faltiqueira, foi tamen a miña casa o dia qu'o señorito mandou saise eu á Rebordan c'o seu afillado.
     — Será porqu'o qu'eu digo estaba en Rebordan c'o señorito e viñan ambos d'os montes.
     — Logo e o mesmo. ¿Qué diabros terian aquelas pedras? ¿Pra que as gardaria?
     — Descubriria n'elas algun ouro, ou algunha prata. ¿Qué sabemos?
     — ¡Poida dar! ¡Canto discurren eses señores de Madrí! Pro Majina e moi bonita...
     — Moi garrida, e tan lisgaira, qu'anqu'oira ja a prima.
     — Debaijo d'o pau estan as achas. E moi bonita, digo: as bonitas son moy cobizadas n'as vilas, e non falta quen comercée co-a sua bonitura, ja m'entendes. Mira, Felis, o mundo estache moi corrompido; fun soldado e sei o que se pasa n'el. Haiche moito ladrupeiro. Quezais qu'ese señor...
     — Cala, burro, que non sabe-l-o que falas. Ese señor, que por certo me gustou e parece moi ben llano, veu c'o señorito de Rebordan a miña casa, como dijen. Verdá que foi o señor quen tratou comigo e consentin en endesprenderme d'a rapaza: pro consentin, Bieito, baijo a garantia d'o señorito e descargando n'el toda a miña responsablidá.
     — Sendo así, menos mal.
     — Sinteso, ¿n'oiche tí, n'oin eu, n'oimos todos o que, dempois de firmado o papeliño teu, que por certo tamen n'e mala ganga, n'oich'o qu'o mesmo señorito dijo os dous rapaces?
     — De tanto non m'acordaba, e eso que o oi-l-o case, case chorei. Ja vejo, Felis, qu'a tua mamoria e millor qu'a miña.
     — Sí, sí, estás bo melro; o que ch'acorda e o teu papeliño. Po-l-o demais, ¿coidabas ti qu'habia de soltar eu a rapaza á un calquera que me chegase á porta? Anque paleto, Bieito, teño tamen a miña conciencia e sei discurrir o meu modo.
     — Todos decimo-l-o mesmo e ti fijeche ben en sacudi-l-a tua responsiva.
     Estas e outras cousas iban falando Bieito e Felis, hasta que chegaron cerca d'unha taberna, e ali o último, como traguia cartos frescos, dijo ó outro:
     — Aqui, Bieito, hemos de botar un vaso.
     — Non t'atenten os demos.
     — Aqui che digo qu'hemos de beber.
     Bieito estonces, vendo que ja s'adiantaba en dereitura d'a taberna, turroulle po-l-a chaqueta e díjolle:
     — ¿Seique bebemos pouco n'a casa d'o señorito?
     — Non ho, mais hoj'e domingo e pago eu.
     — Felis, hoje viño non fai falta. O home honrado n'a sua casa. ¿Qué dirian as mulleres se n'a noite nos metésemos, ou borrachos slles chegásemos?
     — Falas ben, Bieito, falas coma un libro.
     — Pois estonces, pr'as nosas casas.
     — Vamos pra a casa logo, qu'a dona háse d'alegrar c'os cartiños qu'aqui levo —señalando o bolso onde gardara o doblon.
     E, chegando a aldea os dous, entre lusco e fusco, despedironse, meteuse cada un n'a sua casa, e Felis dou á sua dona o doblon que ll'entregara o señorito de Rebordan. A Bieito, dijo Ruperta, apenas veu que viña solo:
     — ¿E Ermeliño?
     — ¡Quen coma el! Levach'o seu padriño pra Madrí e alá che queda ja en Rebordan.
     — ¡Ai logo!... E o qu'herdou, ¡quen o coida!
     — Mira ese papeliño —sacando-o d'a faltiqueira moi doblado.
     — E ¿que me das, se non sei ler?
     — Verda, muller. Acende estonces ese candil, qu'eu ch'o lerei.
     Acendeu Ruperta o candil; Bieito desdoblou o seu papel, e anque non forte en letura que digamos, empezou á lerll'o; mais parecendolle qu'o candil n'alumeaba ben, mirou pra el e dijolle:
     — ¡Ou, meu amigo! ¿Seique fiamos pra afeira!...
     — Para, que o tizarei, pois graxa ten-a, qu'inda ll'a botei onte —contestou a muller.
     — Ten, pro esta callada; derretell'a e tiza-o. Eu, sin lus, non sei ler.
     Obedeceu Ruperta, leu Bieito mal como pudo o documento, e o remate d'a letura dijo aquela:
     — ¡Merecech'os meus laudes! ¡Ech'un choiño!
     — Sí, que che me mamo eu o dedo. E ¿sasbes unha cousa?
     — Sei, se a dis.
     — Vait'a leña. ¿Sabes que pra Madrí levan tamen a Majina?
     — ¡Seique m'aniñas!
     — O que oes.
     E contado que ll'houbo o que ja sabemos, esclamou seguidamente Ruperta:
     — ¡Cata a espuriña! ¡Agora que me digan á min qu'alguns non nacen de pe! ¡Nos, forando de cote n'a terra, feitos un Adans, e outros, sin encomendars'a Dios nin o diacho, entrandolles a sorte po-l-a porta!... Pro, escoita Bieito: ¿que pensas facer d'a casiña e leiras d'Ermeliño?
     — A casa penso arrenda-l-a, anque nos dea pouco. As leiriñas, se che parece, traballaremo-l-as por nos.
     — Eso n'está mal; pro labramio temos ja d'abondo, os estercos non sobran e..., en fin, traballaremo-l-as; co-eso n'haberá medias.
     — As medias sonche boas pr'as pernas, Ruperta. De traballar no-nos forramos, e así, traballemo-l-as pra que milliño non falte, e se pode ser que sobre, a fin de vende-lo e mercar algun farrapo.
     — Esa e a miña.
     E Bieito, baijando d'o sobrado un mazo qu'ali tiña de follatos, meteu n'el o papeliño feito po-l-o señorito de Rebordan, e rezou un Padre-Nuestro aquela noite pra que Dios lle dise un felis viaje.



Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega