BVG     Atrás    Índice de Páxinas

III

     Entradas de mañan n'a quinta, segun dijemos, a de Sancti-Petri, sua filla e Adria, ispeu esta e meteu n'a cama imediatamente a Otilia, tomaron logo chocolate todas, e en seguida a de Sancti-Petri, chamando aparte a Fara, díjolle:
     — Tienes, Fara, que volver á Santiago ahora mismo; pero secretamente y sin que para nada toques en nuestra casa. Mira si lo cumples.
     — ¿Duda de min acaso la señora?
     — Por lo mismo que no dudo, es á tí á quien elijo, y te llamo para enterarte de lo que has de hacer.
     Auto contínuo doulle minuciosas señas d'a casa en que fijera noite, enteiroun'a de como n'a inclusa habia de guardar Majina, entregoulle cartos bastantes a Fara, almorzando a presa, tocou a andar.
     Chegada a aldeiña indicada po-l-a señora, conoceu o golpe a casa de Caitan e Inés; petou a porta, entrou, e hachándose solo con Inés, veu de pronto n'a cociña un berce, onde juntiñas de par estaban as duas criaturas; po-l-o traje conoceu tamen á qu'habia de levar, e falando, sin perda de tempo, con Inés, díjolle cariñosamente:
     — Yo, tia Inés, son criada de las señoras que pasaron la noite en esta casa y viengo á lo que V. sabe.
     — Sí; a señora mayor medio m'o indicou esta mañan; pro, sin que mal pareza, a meniña ¿pronde vai?
     — Pois ¿non lo sabe ya? Pra la incrusa.
     — A señora nada d'incrusa me falou, e eu a meniña pra a incrusa n'a deijo ir.
     — ¿Cómo non, tia Inés? ¿E, por ventura, V. la que dispone d'ella y quien quererá decirme a min lo qu'hei d'hacer?
     — Digo qu'eso e unha iniquida, e repito qu'eu a meniña pra a incrusa n'a deijo ir, mais qu'usté s'empeñe.
     — ¡Está grasioso! La nena tiene qu'entrar en la incrusa y me la llevarei, cumpriendo lo que mi señora m'ordenó.
     — Está ben —dijo estonces con algo d'enfado Inés—. Cumpra usté o que lle mandaron, qu'eu farei tamen ó que Dios me da a entender.
     E Fara tirou a nena d'o berce, despideuse bruscamente d'Inés e marchou pra fora. Inés quedouse triste e esclamou dempois de cavilar un pouco.
     — ¡Señoritas! ¡Señoritas! ¡Pra coller fillos n'hay vergonza, e logo pra cria-l-os sí!... ¡Colle-l-os cheas d'amor, chea tal ves de vicio, e desleigadas, o pari-l-os, guindades co-eles os cans! ¡Señoritas! ¡Señoritas!
     Dando logo un bico moi apretado o seu pequecho, esclamou de novo:
     — ¡Meu filliño! ¡Meu biquiño de leite! ¡Meu pantrigo!!!
     E vendo que Caitan n'estaba, que non chegaria hastra a noite, dijo falando consigo misma:
     — Teño leite, gracias á Dios, demais; podo criar dous fillos; Caitan e bo, inda millor que eu; falaremos a noite ambos e con qu'el queira, qu'ha de querer, s'a nena entra n'a incrusa hoje, eu a tirarei d'ali mañan.
     A nena entrou, n'afeuto, aquela misma noite n'a incrusa, e Fara, saindo de madrugada, chegou de volta a casa, hora en qu'Inés, c'o seu filliño en brazos, acompañada de Caitan e deijando pechada a sua casa, botaba a pe pra a vila, deseosa d'efeutua-l-o qu'habia dito, mentras Fara contaria a suas amas o que pasado ll'houbera co-a muller d'o carpinteiro. E como Dios ajuda os seus, como o que con Dios anda con Dios medra, Inés non solo realizou ó seu proyecto, non solo tirou d'a incrusa a nena ja bautizada ali c'o nome mismo de Majina que decia o papel d'a abo, non solo un duro cada mes ll'ofrecieron por leita-l-a, senon que a trougo n'o colo, traguendo tamen Caitan n'os brazos a seu filliño. Por maneira que, se juntiños estaban n'o berce o anterior dia, juntiños volvian á estar alí, logo que n'a sua casa entraron ja de noite. Pro Inés obligada a deijar, pouco antes de nacer Ermelio, as moitas casas en que como custureira traballaba; dedicada dempois o seu filliño, e constituida ultimamente en adoutiva nai de Majina, hachábase con dobles cuidados, siquera n'o presumise o tirar d'a incrusa a nena, obedeciendo estonces a impulsos d'o seu caridoso corazon e esquecendose d'a carga que sobre sí botaba. Dios, emporeso, proveeu á todo e quixo, ademais de concederlle co-a meniña o duro mensual que dijemos, aumentar tamen as ganancias d'o seu home; pois dend'estonces foron tanto-l-os qu'o seu traballo alabaron e tanta-l-as obras ajustadas, que non bastando por sí mismo á dar aguante e cubri-l-os compromisos, tuvo qu'acompañarse d'oficiales ou criados que o ajudáran.
     A de Sancti-Petri, Otilia e Adria pasmaron o oi-l-o que d'Inés lles contou Fara; todas s'enterneceron; pro á primeira mollabanll'os rosto gordas bágoas, e chea de reconocemento po-l-o que fijera ja, asi como po-l-o seu novo rasgo, o saber qu'iba pra a incrusa a nena, escribe inmediatamente á Santiago d'o modo que millor lle pareceu, e antes d'oito dias mandou á misma Fara junt'á Inés c'un regalo correspondente os sacrificios, favores e interés d'éla pra con personas estrañas que nunca tratára, nin siquera vira mais d'unha noite n'a sua casa. Consistia o regalo n'unha capa de pano fino, moi encartada pra Caitan; un vestido, tamen fino e completo de labradora pra Inés; duas sábanas de rico lenzo, bordada unha, lisa a outra e planchadas ambas; duas almohadas, en forma idéntica; un cobertor, unha sobre-cama, e pr'o seu filliño catro camisiñas, catro panos, duas mantelas de franela e duas gorriñas lindísimas. Mais, ¿cal sería a sorpresa d'a propia Fara cand'o entrar ali con todo esto, o entrar de novo po-l-a cociña veu outra ves n'o berce os dous angelotiños, juntos como os vira ja e que calqueira tería por gemeos? Fara, o ver aquelo, chorou tamen e abrazou á Inés. Esta, por sua parte, o hacharse con regalo de tanto gusto, tan oportuno e tan excesivo, facía cruces asombrada, e non sabendo gradece-l-o, choraba igualmente de par de Fara. Puxo as señoras po-l-as nubes, reutificou, hasta certo punto, n'o seu interior o aventurado juizo que formára d'as señoritas e non queria qu'a criada se marchase sin jantar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega