Majina, ou a filla espúrea. Conto gallego-castellano de miña abó

Páxina Anterior

Capítulo nº 7

Páxina Seguinte

m1valladaresmajina007.html

VII

     Fara, n'as duas veces qu'estuvo en casa d'Inés, gardouse ben de revelarlle qu'eran suas ama-las de Sancti-Petri e hast'onde paraban. Inés gardouse tamen de preguntarllo; soupo-o po-l-as de Sancti-Petri mismas o dia que personalmente a visitaron; mais como n'a segunda entrevista, ou sea cando s'atopou c'o regalo d'aquelas, unha e outra simpatizasen, empezasen á ser amigas, Fara, n'a víspera de marchar á Santiago con suas amas, pideulles licencia pra ir á despedirse d'Inés: foi, estuvo n'a sua casa tal cual rato, e o sair bicou enternecida os hirmanciños de leite e dou á Inés un apretado abrazo. Moza jamona, d'escelentes dotes pra criada, tiña, emporeso, como temos todos, o seu aquel, o seu flanco, qu'era moita aficion á bailar e conversar, fose con quien fose. Cada ves qu'oia unha gaita parecia qu'as pernas se ll'erguian e non sabia case o que lle pasaba. Pro as millores e principales romarías d'o vrau concluiran c'o San Miguel, e asi, mentras estuvo n'a Costa, pouco ou nada s'adivirteu, contentándose solo con oir, posta n'o patin o seran, cántigas que d'as escrouchas saian, e algun atrujo cando ja iba n'a cama. E decimos contentándose, porque Fara, siquiera servise entonces n'a vila, era aldeana, nacera n'a aldea, criáras'entre labradores e non podia ménos de sentir esa especie de grata melancolía que sinte un o escoitar doces cantares, ecos misteriosos qu'en fujidos tempos escoitou, ou acaso entonou el mismo. Os ciudadanos non comprenden d'esto un átimo, porque non estudian, nin queren estudiar, a vida e costumbres d'o labrego, ou estudian-as po-l-o forro. Verdá qu'en Fara o contento foi pequeno; verdá que nin as pernas, nin a lengua traballaron segun quixeran; mai-l-a última d'o tempo que perdeu n'a Costa algo se desquitou a tarde en qu'a moza pra a vila se retiraba. N'aquel dia as de Sancti-Petri marcharon po-l-a mañan, e tendo Fara qu'arrombar cousas, fregar, barre-l-a casa, pecha-l-a e leva-l-as chaves, non pudo sair cand'a suas amas; saeu, sí, dempois de medodía e pesando-lle bastante ben a cesta que j'atada lle deijaran pra a cabeza.
     Un cairento, que viña d'a outra banda d'o rio, atravesaba o tanto a aldea de Socastro en direucion á Santiago, e anque montado n'un arricol, iba como fantasioso, lucindo o seu calañés, a teima; un marselle, moi historiado, con moito broche de plata sobr'un chaleque de raso negro, a dourada cadéa d'a sua moestra e hasta a encarnada faija que case lle chegaba o peito. Alcanzou á Fara á corto treito, e parecendolle po-l-o seu traje e aire persona decente pra departir co-ela durant'o camiño, adiantous'un nada, mirou por riba d'o hombreiro e dijolle:
     — ¡Hola, chica! ¿Vas pa la vila?
     Fara torceu a cabeza escontr'él e contestoulle:
     — Hombre, vou. ¿Y tú?
     — Yo me queo un pouco acá.
     — Hast'onde sea, iremos en compañía.
     — ¿Po qué no? Adispasio y falando; co-eso el camino s'hará ma breve.
     — Sí, que yo de correr non llevo gana.
     — Y, ademá, hay tavía moita tarde.
     — Serán las duas.
     — Veremo, chica.
     E tirando a sua moestra de plata e mirando-a, añadeu:
     — Do y media.
     — Estonces á las sinco estou n'a vila y eso qu'en Santa Lusía tiengo que determ'ainda en cas mi madre.
     — ¿Es tu e Santa Lusía?
     — Allí nasin, más hoje sirvo en Santiago.
     — Tu grasia...
     — Fara.
     — ¿Faa e la tia Frolensia?
     — Sí, ¿La conoses tú?
     — Y á tí tamen, soilo que t'iñoraba.
     — Pois yo á tu non te conoso.
     — ¿No conosiche nunca á Grabiel d'Andruco?
     — ¿Y qué? ¿Eres tu Grabiel d'Andruco?
     — El memo, muje, y vou pa Santa Lusía.
     — Pasmada me diejas en verdá. ¿Quién habia de desir qu'eras tu?
     — Pus sí.
     — ¡Vaite, vaite, Grabieliño! ¡Y qué de tempo hay que no-nos vemos!
     — Ende que cain quinto. ¿T'acorda?
     — ¿Y non m'ha d'acordar! Mas tu non fuiche al servisio, segun oin.
     — No, que me ieron po inuti en la Cruña: me embaqué alí pa Andalusía, e con un compañeo ahí de Tabeiró, mu güen amigo, esembaqué antié en Vilagarsía.
     — Por maneira que viés inda de camiño.
     — Ni má ni méno, e mi equipae tal ve ahora le estén baijando del coche en Santiago. Ma ecoita: á ve si aquí en el faco acomodamo tu sesta y vas un rato acabalo. Yo te la levaria si no fora que ya me desafijen.
     — Non, non, grasias.
     — ¡Qué grasias! Ahora memo.
     E apeandose Grabiel, tiroulle, medio a forza, a cesta d'a cabeza, asentou-n-a contr'o pico d'a albarda, arretegou-n-a ben ali co-a corda d'a sobrecincha e dijoll'en seguida:
     — Ya etá. Conque arribita.
     Fara veu qu'iba á botarll'os brazos pra subi-l-a, e com'aquelo non tiña traza, pois prescindindo ja d'a falta de forza n'o animal, ocupaba a cesta sola case toda a albarda e de por s'acabalo ela, seria enriba d'as mismas ancas, esposta á un campanario, ou á anagarse con faco e cesta, contestoulle:
     — Mira, acaballo non me pongas, porque me guindo. Estonses, iremos á pe los dous y vaya la sesta en el arre.
     — Ties rason.
     E Grabiel, collendo entonce-l-a besta po-l-a trenla e agarrando co-a outra man unha d'as de Fara, camiñaron asi en animado palique hasta Santa Lucía, onde despedidos con recíprocos ofrecementos e un abrazo, Grabiel entrou n'a sua casa e Fara n'a de sua nai, chegando a vila ja de noite.



Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega