BVG     Atrás    Índice de Páxinas

V    Murchol-os dous y-abismados, Púxose de novo en marcha O tren d'os Sete Pecados.    A noite á bó andar caía E d'esparexer tratando A miña malencunía,    Asoméime á unha vidreira Y-o cheiro aspiréi que mandan A touza e máil-a silveira.    Ráfagas d'os altos cumes, ¡Cánto enton me gorentaron Os vosos puros perfumes!    Gratos perfumes d'a serra, ¡Cánto enton me recordastes Os cheiros d'a miña terra!    N'aquil celaxe promizo Que o azul profundo tapaba, N'aquil paisaxe invernizo,    Vin algo d'o aterimento D'o meu nativo curruncho Y-él se foi meu pensamento.    Mais n'a probe patria miña Son máis tristes os crepúsculos, Eterna dôr alí aniña;    Que anque unha grande hermandade Hai entre todol-os povos Que buscan a libertade,    Pol-a vereda que avanza Cara ós seus nobres destinos, Perdoando a comparanza,    Italia marcha dereita E Galicia trenqueleando Como unha vella tolleita.                     —    Velliña que andas agatas Sin que teñas quen t'axude, ¿Cándo has tirar c'o as caxatas    Y-airada, valente, forte, Porás o pé n'o pescozo D'os que te firen de morte?...                      —    Para atallar a corrente D'as miñas negras ideas Paséime a mau pol-a frente,    Y-hachando os dedos lixados D'un polvo branco e mïudo, Volvínme pra todos lados    E vin á Añon n'a faena De peneirar entretido C'unha peneira pequena    Por sobre min un farelo Que me tiña enfarelado Dende os pés hastr'o cabelo.    —Olla o que fas, que me lixas Y-entrar limpo quero en Roma... —S'é por eso, non t'afrixas.    Outros van máis emporcados Que tí e saen que dá vicio De limpos e de lavados.    Leva forrado o caledro Á Cibdá Eterna, escurricha N'o diñeiro de San Pedro    Toda tua honrada probeza, E volveráste pr'a casa, Nobre e santo, n'unha peza.    D'algun petrucio gallego Sei eu que, sin ter un carto Pra mandar tocar á un cego,    Pillóu, non sei con qué trapa, Unhas cantas onzas d'ouro, Fóise á Roma á ver ó Papa    Y-alí, sua orixen caótica Perdendo, fíxose ó punto Fidalgo... de raza gótica.    —No, pedricar ben pedricas, Pero inda non me dixeches Por qué istes polvos m'apricas.    —Esto que contigo fago Hate librar, si Dios quere Y-a Virxe, d'un gran estrago.    —Pero é fariña ou é sénica? —Non t'apures: simpremente Unha precaución hixiénica.                     —    E sin me dar máis resposta Añon, sempre d'o meu brazo, Téndose en pé a moita costa,    Entróu comigo de novo N'outro vagon ás escuras, Negro cal boca de lobo.    Nada alí drento se vía. Tapada a luz por un númaro D'a Fe, morta parecía.    Mais pol-o que eu escoitaba, Entr'aquela escuridade Gran rebulicio reinaba.    Sentin solouzos, acentos De piedá, ferventes rogos Entre afogados lamentos,    Ais de pena e de tenrura, Suspiros d'amor y-azoutes De maus sobre carne dura.    —¡Cómo é sabia a Porvidencia, Penséi—que me trai o cabo A un lugar de penitencia!    Non, non é o mal tan profundo. ¡Inda hai arrepentimento, Inda hai virtude n'o mundo!    Y-aconchegando a cabeza Pra dormir, pois tiña sono, Y-o sono é media manteza,    Enterréi todo o cogote N'un respaldar suave e quente Como de lan óu nescote.    Mais non ben tiña pechado Os ollos, topéime preso, D'ambol-os remos travado,    Y-en menos tempo que o esprico Sentin n'a meixela esquerda Un roce estraño... Era un bico.    —¡Cóngrio!—berréi—¿quén s'astreve?... E sin poder facer forzas, Frío como a mesma neve,    Esconxuréi o enemigo, Palpéi y apreséi... ¡qué diaño! O que apreséi... non-o digo.    D'a lámpara n'este istante Cayéuse o chau o periódeco Y-ó seu resprandor brilante    Vinme—¡á contal-o resisto!— Entr'os brazos d'unha dona Que me tomaba por Cristo.    Volvendo os ollos en torno, N'a miña propia autitude Descobrin n'o espacio morno    Cen beatas e beatos, Rufando místicamente Como n'a xaneira os gatos;    Os cuales, volta ás alturas A mirada compunxida D'as murillesas figuras    En grupos de xeito vario, Mais todos en cruz, facían D'aquil lugar un Calvario.    Eu, que outra tal nunca vira, Adimiréime ás primeiras, Pero, mira que te mira,    Notando en forza d'olladas Que iles fan de crucifixos Y-elas de crucificadas,    E vendo que, ó fin y-ó cabo, Pol-as fendas que s'abrían Non traspasa ningun cravo,    Peguéi un brinco terribre Y-abrindo por aquel bosque De Belfegor paso libre,    Dixen:—¡Atentade ó demo! Y-eles:—¡Fóra o alcanforado! Berraron—¡fóra o brasfemo!                     —    Añon, que agardaba á porta, Perguntóume:—¿Qué hai, meu rolo? —¿A tí que rayo ch'importa?    Repriquéi.—¿Vésme enfadado? ¡Bon modo de agradecerme O de terte peneirado!    —¿Pra qué me metiche ahí drento? —¿Pra qué? Pois logoi infrinxiche Cecais algun mandamento?    —Eu non.—Pois á min m'o debes; Porque s'á pecar chegaras, Inda con pecados leves,    Non che valeran recetas Humanas pra te curares D'enfermedades... sacretas.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega