Transcripción dunha carta manuscrita de Castelao a Ramón Martínez
López, ofrecéndolle axuda económica para exiliarse.
Sr. Dn. R. Martínez López
Meu querido irmán: Fai duas horas que recibin
a tua carta. Non logrei comunicarme con Castro; pero falei por teléfono
con outro directivo. Eu teño falado varias veces do teu caso con
Castro e demais membros do «Frente Popular Gallego» e sempre
descontaron a solución favorable. Fai algúns dias díxome Castro que o
asunto do teu pasaxe estaba arranxado. Agora dime que che mandaron unha
carta por avión e para que ti foses a unha axencia de ahi a recoller o
pasaxe. Supoño que cha mandarian fai poucas datas e que se cruzaria coa
tua. Non sabia eu que te atopabas tan apurado, pois de sabelo recurriría
a outros procedimentos e a estas horas estaria resolto o caso —o teu e o
da tua muller—. Coidei que tí non querías meter en apuros aos amigos de
ahi e que preferias deberlle o pasaxe a unha entidade destas que se
adican a pagar pasaxes aos refuxiados (cousa natural pois o diñeiro non
lle sobra a ninguén e ninguén vive tan folgadamente que non lle
importe desprenderse d-uns centos de pesos). A túa carta descóbreme a
verdade craramente e agora véxoa. Non-a vin así antes nin ti ma
presentaches. Pois ben, eu teño uns poucos aforros para chegar ahí e
vivir os primeiros tempos —aforros conqueridos cum traballo e uns
sagrificios bastante serios— e ofrézoche cincoenta dolares para axuda
dos que xa teñas na man, no caso de que esa carta de que me falan non
estea xa no teu poder. Eu garantizo a entrega de cincoenta dolares cando
chegue a Bos-Aires, a quén teña a xenerosidade de adiantalos. Como ten
de ser un amigo ou un irmán calculo que abonda esta mesma carta como
garantía. Dispois ti devolvesmos, pois co que eiquí vas gañar non será
un gran esforzo. Esta carta chegará con tempo ás túas maus e creo que
é o mesmo que si chos xirase. Non chos xiro porque creo que podes ter o
pasaxe e ao mellor xa non-os necesitas. Eses cincoenta dolares que che
ofrezo teño-os e pol-o tanto hai a seguridade absoluta de que os
entregaría en caso necesario. Vai a miña axuda en recompensa das que tí
me tes prestado, en cafés e máis en patacas cando vivíamos en
Barcelona.
Sei que se arranxou o asunto do meu permiso para entrar ahi; pero ainda
non-o teño nas mans. Estou que non vivo agardando por el. Ai, qué
despedida lle vou facer â estatua da Liberdade! Non, cicais te vexa
eiquí se é que ves por Nova York.
Un saudo meu e da miña muller par-a a tua. Apertas a ese
home forte que
se chama Nuñez Búa e ti recibe unha moi forte do teu amigo e irmán.
P.D.:
Escuso decirche que buscarei hoxe mesmo a Castro para decirlle os teus
apuros. Espero velo.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas