BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Xa polo camiño da escola falaran algo Cristina e mais Pedro, pero para que estiveran todos presentes na conversa, quedaron en facelo no recreo máis polo miúdo. Era o penúltimo día de escola e seguramente terían un recreo máis longo do común.      Efectivamente, no recreo xuntáronse os cinco nas escaleiras de acceso ó comedor, que neste tempo, no que xa non había escola pola tarde, non viña ninguén por alí.      —Non había ninguén, podes estar ben segura de que non deixamos de olla-lo lousado e o adro, e alí non entrou nin saíu ninguén ?esta a dicir Pedro.      —Pois sería que chegou antes e estivo escondido ata que vos fostes.      —Non pode ser—dixo Delio—. Porque nós procuramos dentro da igrexa e todo, e non había ninguén.      —¿Entrastes dentro da igrexa, Pedro?      —Entramos. Pola fiestra da sacristia pódese entrar. Rexistramos todo, eu mesmo subín ata o campanario e non había persoa nin cousa ningunha fóra das que era normal que houbese.      —Eu rexistrei os dous confesionarios e tampouco vin nada —mentiu Delio.      Cristina quedou calada e pensativa. Non ollaba para ningún dos seus amigos, tiña a vista fixa nos montes que se vían ó lonxe.      —Entón é certo que o reloxio está avariado e por iso xa non tocou hoxe en toda a mañá —dixo Miguel como se acabase de dar coa solución do caso.      —Non, Miguel, non... —negou Cristina—. O reloxio non tocou hoxe en toda a mañá porque veu o reloxeiro para revisalo. Ata falan de lle cambia-la maquinaria, por eso hoxe non veu Xes á nosa clase. Díxoo o de "mate". Pero eu sigo a pensar que están equivocados... O reloxio está ben e aquí pasa algo raro. Despois pola tarde xa falaremos, vide pola nosa casa despois de xantar. Agora eu voume, que teño que ir á biblioteca para recolle-los libros que pedín para ler no verán.      —Agarda, que a min non me van deixar ir mesmo ó remata-lo xantar. Teño que Ile axudar a miña nai —lamentouse Elisa.      —Pois vés ó acabar. Xa che contaremos.      Cristina dixo isto cando xa se estaba a poñer de pé para se dirixir ó interior do edificio escolar. Os máis tamén se foron cada un por un lado, agás Pedro, que deu unha carreiriña e púxose á par de Cristina.      —Agarda, que vou contigo.      —Ten coidado, Pedro, que despois Miguel vaillo contar á miña nai e ela fai que non lle dá importancia, pero cada vez que vou saír da casa, sempre se presenta algo que facer.      —Miguel saíu coma un foguete camiño do campo pequeno onde están os seus compañeiros xogando.      Agora mesmo pouco lle importa onde andamos ti e mais eu.      Entraron os dous xuntos e foron dereitos á biblioteca. Alí había unha fila de nenos que estaban a recoIler libros para ler nas vacacións. Cada rapaz déralle ó seu tutor unha lista cos títulos que lle interesaban, e el encargábase de preparalos, sustituíndo os que non quedaban xa, por outros que a el lle parecese que estaban en consoancia cos gostos que o rapaz manifestara na lista.      Chegoulle o turno a Cristina e colleu cinco dos seis libros que pedira, o outro tería que lelo cando o rematase Celia do Muíño, que tamén o pedira. Foise Cristina e Pedro quedou alí para que lle desen os del.      Cando os rapaces saían da escola, tamén a furgoneta do reloxeiro chegaba ó cruce, onde tiña que parar porque había un sinal de "stop". A primeira en velo foi Elisa, que lle berrou a Cristina para que se dese conta. Cristina achegouse á porta do auto e preguntoulle ó reloxeiro:      —¿Que tiña o reloxio?      —Nada. Eu estou seguro que non tiña nada. Pero agora queda unha maquinaria nova, porque o crego e outros dous que había alí, teimaron que era mellor cambiala. Se agora volve a tolear, a min que non me chamen, que non é cousa miña.      Arredouse Cristina da porta da furgoneta que arrincou levando dentro de si a maquinaria do reloxio, que para a rapaza, coma para o reloxeiro, non tiña culpa ningunha do que estaba a pasar en Eiranova.      Cando se instalara o primeiro reloxio, todos comprobaron a cada hora a cada media, se andaba ben ou non. Agora con este, o que facían era conta-lo número de badaladas que daba a cada hora, por ver se daba algunha de máis ou de menos. Este tamén funcionaba ben, e de cada hora daba as badaladas correspondentes e xustas. Amais tamén era exacto no intre de dalas, nin adiantaba nin atrasaba.      Xes estivera toda a mañá co reloxeiro no campanario mentres lle cambiara a maquinaria ó reloxio. Non perdera nin un dos manexos que home fixera, ó tempo que lle facía todas cantas preguntas se lle ocorrían. Era, o crego, amigo de aprender, pero neste caso as preguntas case todas estaban relacionadas coa parte da maquinaria do reloxio que ten por misión facer toca-la campá a unha hora determinada.      As explicacións que o reloxeiro lle deu, convencérono case totalmente da imposibilidade de que puidese haber unha avaría tan extraña. A calquera hora do día podía o reloxio dar unha badalada de máis por avaría agás ás doce, e, claro está, moito menos ás doce da noite en concreto.      Tal e como quedaran os rapaces, despois de xantar foron chegando á porta da casa de Cristina e Miguel: O primeiro en chegar foi Pedro. Pouco despois veu Elisa, que chegara con súa nai ó acordo de deixar para máis tarde o labor que lle encomendara. O último en aparecer foi Delio, e todos se deron conta de que era porque sempre fora un tardón no tocante a acabar de comer.      Cando chegaron, Cristina estaba a follea-los libros que collera na biblioteca. Daquela estaba a lle pasalas follas a "Xente de aquí e de acolá" de Álvaro Cunqueiro, e de súpeto caíu del unha folla dobrada, que Pedro apañou e lle entregou á rapaza. Cristina desdobrouna e case inmediatamente exclamou:      —¡Fixádevos que hai aquí!      Era unha folla de papel na que estaban pegadas letras de distinto tipo, formando palabras.      —¿Que é isto? —preguntou Miguel.      —Non sei —respondeu Cristina—. Un papel que había aquí, dentro deste libro.      Pasóulle-lo papel ós outros para que o fosen lendo, mentres ela seguía a follear no libro.      —Eu non entendo nada. ¿Que quere dicir isto? —estrañouse Elisa.      Delio colleu o papel nas mans e segundo o ía lendo poñíase pouco a pouco vermello.      —Está claro que isto fíxoo o que toca a campá —dixo—. E sabe que este e mais eu estivemos alí onte pola noite.      Todos ollaron para Delio estrañados de escoita-lo que estaba a dicir. Non era preciso que Ile fixesen pregunta ningunha porque os seus rostros xa reflexaban os interrogantes que semellante afirmación lles suxería.      —Teño que vos dicir unha cousa —proseguiu—. Este tío estaba na igrexa cando nós estivemos dentro.      —¿Que? —berrou Pedro—. ¿E por que o sabes?      —Porque eu non ousei rexistra-los confesionarios e aquí di "... e non ousades, ó bo sitio ir rondar".       De maneira que mentiches —reprochou Miguel.      —A min xa me chamara Pedro "caguiñas" aquel día non sei cantas veces, así que non me atrevín a vos dicir que gañara medo outra vez. A min tampouco me gosta mentir, pero non quería quedar por medoso.      Cristina ollou a Delio e a Pedro antes de falar. Ela estaba no certo, alguén tocaba a campá, non sabía como, pero agora xa só era cousa de tempo. Con tempo e pensando ben as cousas, estaba segura de dar con el.      —De aquí en diante imos pasar medo todos, e máis dunha vez, así que o que non teña medo a nada, que se vaia. Pero o que volva a mentir que se vaia máis lonxe aínda.      —Moi ben —falou Pedro—. Dúas cousas están claras: que é certo que hai alguén que fai soa-la campá despois de dá-la badalada número doce; e segunda, que nos vixía e quere que saibamos que nos vixía.      —A ver quen me explica a min algo, que non entendo nada. Que non me dou enterado. ¿Quen fixo esta mamarrachada de mesturar maiúsculas e minúsculas, que se o fago eu na escola, habíame ser moito hora...?—berraba Miguel tratando de se enterar de algo do lío do papel que Cristina atopara dentro do libro.      —Saber quen escribiu este papel, sería tanto como saber quen é o que lle fai ó reloxio dar unha badalada de máis —comentou Cristina tentando de lle dar unha orde ó razonamento para que se puidese tirar algunha conclusión da mensaxe que tiña na man—. Así que escomecemos por facer preguntas e procurarlles, entre todos, respostas.      —Primeira pregunta —falou Pedro—. ¿Quen puido poñe-la mensaxe, como el lle chama, dentro dun libro que estaba na biblioteca da escola, e calquera podía collelo?      —Alguén que soubese que a ti che gostan moito os libros de Cunqueiro e que sempre estás a falar deles—respondeu Elisa.      —A resposta é boa. Vale. Case todos cantos me coñecen saben que me gostan moito. Amais hai que supoñer que o que toca a campá é alguén que sabe arriscarse.      —Certo, se este libro o collese alguén que non fose un de nós, non lle prestaría atención á mensaxe—era Delio o que falaba agora—. Pero tamén quero facer unha pregunta, ¿por que sabe que andamos tras del?      —A esto respóndoche eu—afirmou Elisa?. Porque vos viu na Casa do Sacristán ou na igrexa.      Agora tócame preguntar a min—dirixiuse Cristina ós compañeiros— ¿Por que fai esta mensaxe con letras pegadas e non á man o á máquina?      —Porque se escribe á man, poderíamoslle coñece-la letra —respondeu Pedro. E proseguiu—, o que quere dicir que é alguén que nós comecemos.      —¿E á máquina?—volveu Cristina.      —Ai, eso xa non o sei! —exclamou Pedro.      —Pois eu mesma che darei a resposta, porque o segredo da interpretación pode estar na forma das letras. Aí pode estar escondida a auténtica mensaxe.      Volveron a ler todos o papel. Desta vez con máis atención e, mesmo Miguel leuno en voz alta. Despois ficaron calados un anaquiño.      —¿Hai máis preguntas?—rompeu Cristina o silencio.      —Moitas —manifestou Pedro—, pero agora non sei dicilas. Penso que o que agora cómpre é tratar de averiguar se a mensaxe nos dá algunha pista.      —Eu teño que me ir, que lle dixen a miña nai que non tardaría moito —cortou Elisa.      —Eu tamén teño traballo —asegundou Cristina—. O que faremos é irnos agora e pensar no asunto a ver se lle atopamos algo, e dentro de dúas horas vémonos aquí outra vez.      —¿Que hora é agora?      Aínda ben non rematara Pedro de facer esta pregunta, cando o reloxio deu as tres.      —Xa oes, aquí ás cinco —confirmou Cristina—. E non faledes con ninguén disto.      —Coidado coa língua, Miguel —ameazou Delio.      —Ti ten coidado coa túa, que a miña non se vai mover —respondeu Miguel con rapidez e un aire de enfado pola desconfianza do amigo.      O papel volveu a pasar unha vez máis de man en man, lérono todos novamente, como se quixesen memorizalo, para despois, pensando nel tratar de lle tirar algo que dese unha pista. Segundo ían acabando, e coma se fose unha disciplina acordada, despedíanse e íanse. Cando Cristina e Miguel quedaron sós, a rapaza meteuno novamente dentro do libro, e foise para dentro da casa.      Tal e como quedaran, ó cabo de dúas horas, estaban todos novamente diante da casa dos dous irmáns. Viñan todos coa cabeza chea de ideas sobre o papel, ata o punto que o primeiro que dicían segundo chegaban non era un saúdo, senón que lle espetaban a Cristina o aviso de que traían algo interesante que comunicar.      —¿Sábe-lo que pensei?      Pero Cristina non quixo que se falase nada ata que estivesen nun lugar que ofrecese a garantía de que ninguén os escoitaría.      —Agardade —dixo—, será mellor que veñades todos para dentro. Falaremos mellor no cuarto que hai detrás da cociña, alí estaremos sós e sen olladas nin escoitas indiscretas.      Entraron todos e dirixíronse a aquel cuarto que Cristina dicía. Era unha estancia pequena, na que moitas veces no inverno se xuntaban para xogar ou conversar. Ninguén os molestaba nin a ninguén molestaban. O primeiro en falar foi Pedro.      —O primeiro que temos que facer son dúas listas de persoas. Poñendo nunha tódolos que poderían saber que este libro colleríalo ti, e na outra os que entraron na biblioteca onte pola mañá. Entre eles tén que estar o nome do que toca a badalada número trece.      —Desde logo que si, pero o asunto estará despois en saber, de todos cantos están nesas listas, cal é. Eu prefiro outro camiño, máis longo, pero totalmente seguro. El mesmo parece disposto a ir dándonos pistas que nos leven a el. Segundo meteu no libro que eu tiña pedido unha mensaxe, que chama a primeira, de seguro que haberá outras. Non temos máis que lle segui-lo xogo e daremos con él.      —Polo camiño que ti dis—dirixiuse Elisa a Pedro—, vannos saír dúas listas de nomes tan grandes, que botámo-lo ano enteiro en vixialos. Onte toda a mañá estivo entrando xente de fóra da escola na biblioteca, porque alí deron as notas dos pequenos e viñeron os seus pais, así que vai pensando en cen persoas como mínimo. E todos cantos entraron na biblioteca podían sabe-los libros que Cristina pedira, porque enriba da mesa estaban as listas de todos cantos pediamos libros.      Tomou Cristina o papel da mensaxe na man e, despois de ollalo un momento, púxoo enriba da mesa.      —Será mellor tratar de lle sacar ó papel algo máis do que parece dicir. Procurar ben ata lle atopa-la clave á mensaxe.      —Eu estiven toda a tarde combinando palabras e non me saíu nada que se entenda —dixo Delio con desánimo.      —¿E se poñemos xuntas tódalas minúsculas e tódalas maiúsculas? —preguntou Elisa nun intento de avanzar.      —É unha boa idea, vexamos. 0..., U..., E..., T... Coas maiúsculas nada... E coas minúsculas: q..., a..., t.... r..., e... Tampouco sae nada que teña significado.      —¿E postas de, arriba a abaixo? —apuntou Miguel.      —¡Agarda! —exclamou Pedro—. ¿Como se chaman esas poesías que se le-la primeira letra de cada verso sai unha palabra?      —¡Acrósticos!       —¿E que sai?      —0, C..., L..., OCL..., OF... OCLÓF... ¿Que é iso?      —Nada, tampouco así —dixo Elisa xa algo decepcionada.      Seguían todos ollando o papel que estaba no medio da mesa. Cada un que tiña unha nova idea para interpreta-la mensaxe, dáballe a volta cara a el. Agora foi Miguel o que lle puxo a man no medio e fíxoo virar, de tal xeito que quedou frente a él.      —¡Alto! —berrou—¡Xa o teño!      —¿Que has ter ti, ho? —despreciou Delio a aportación de Miguel.      —Pois si, eu teño a solución. Non sei o quere dicir, pero ten xeito.      —Pois, di o que sexa e xa —apremou Cristina.      —Estas cinco que están de primeiras en cada liña...       —¿A ver, a ver?      Tódolos ollos se dispuxeron a le-la mensaxe da maneira que Miguel acaba de dicir.      —Parece que ten algún sentido, non moito, pero... recoñeceu a duras penas Delio.      —Xa, ¿e que quere dici-lo "frío"? ¿A onde nos leva o camiño? —inquiriu Elisa dirixíndose a Miguel.      —Iso xa non o sei. Aquí o máis pequeno xa vos atopou a saída. Agora tócavos ós grandes, que sempre sodes máis listos, saber a onde nos leva.      —Aínda pode non ser esa a solución —dixo Pedro algo mosqueado de que o máis pequeno dos cinco fose o que dese coa interpretación da mensaxe.      Cristina permanecera calada desde que lera o papel ó xeito que Miguel dixera. Estivo todo o tempo ollando fixamente para el. Por fin dirixiuse a Miguel pasándolle a man polos ombros, ó tempo que lle falaba.      —Moi ben, Migueliño, moi ben. Aínda non sabémolo que significa, pero esa é a verdadeira mensaxe: a das palabras que están escritas todas elas utilizando o mesmo tipo de letra, e postas de primeras en cada verso.      —E agora ¿que hai que facer?      —Teremos que ver que cousas hai frías para segui-la pista ¿non si?      Asentiu Cristina coa cabeza, e escomezaron todos a dicir cousas que eran ou estaban frías.      —A neve..      —O xelo...      —A xeada...      —A auga...      —A auga do río...      —O ferro...      —O bronce da campá...      —Parade, parade —dixo Cristina—. Pode ser que forme parte dunha mensaxe que se vai completar e non teña sentido por si só. Pero haberá que ver tódalas cousas que acabades de dicir, especialmente no río e ó redor da campá.      —Pois procuremos en tódolos frigoríficos de Eiranova —propuxo Miguel ríndose.      —Para Miguel, que xa tiveches unha boa idea hoxe, non queiras seguir xenial a tarde que vas moi lonxe —ría tamén Delio.      Quedaron todos calados. Cando se deron conta do seu silencio, ollaron a Cristina como agardando pola súa decisión. Ela ergueuse da silla na que estaba, colleu o papel e volveuno a gardar no libro de Cunqueiro.      —Mañá pola tarde iremos ó río. Se algo hai nel, atoparémolo, e se non, subiremos ó campanario.      Todos cadraron conformes coa proposta da rapaza e escomezaron a se erguer para ir saíndo. Cando se dirixían á porta, Delio colleu a Pedro polo brazo e díxolles:      —Aínda falta por ver se hoxe o reloxio toca doce ou toca trece badaladas.      Cristina virou cara a el sorrindo.      —Nós sabemos seguro como vai tocar. Calquera en Eiranova pode pensar que ó mellor hoxe non dá máís que doce, pero só nós sabemos certo que vai dar trece.      Asentiron todos. Era ben verdade que todo aquilo tiña sentido porque esa noite o reloxio ía dar outra vez unha badalada de máis.      O pouco que quedaba da tarde foi pasando sen que nada novo ocorrese. A vida en Eiranova transcorreu coma unha tarde calquera do mes de xuño. E chegou a noite e con ela o momento no que o reloxio daría as doce. Deu trece toques.      O Xes na súa casa dixo: ¡Malia ó reloxio e a quen o fundou!      O boticario no medio da súa lectura, pensou: "Haberá que se afacer a que toque trece tódalas noites".      Os rapaces nos seus leitos pensaron que para eles non era novidade.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega