O misterio das badaladas

Páxina Anterior

As novas de Eiranova

Páxina Seguinte

v3xabierdocampomisteriobadaladas006.html
     "As novas de Eiranova" era un xornal de doce páxinas, que, desde non había moito tempo, facía a Asociación de Veciños. Nel contíñanse tódalas novas que se producían ó longo das dúas últimas semanas, así como avisos de interés comunitario, publicidade das industrias de Eiranova, que, desta maneira, colaboraban na financiación da publicación, etc... Tamén era o medio no que algúns veciños, grandes e pequenos, que tiñan afición a ver en letra impresa o que escribían, publicaban os seus artigos, poemas, contos, etc., tal e como dicía o responsable do xornal na Asociación de Veciños, sempre que a súa extensión e o espacio dispoñible o permitisen.
     En tódalas casas se recibía este xornal, fosen ou non membros da Asociación, e non había casa, practicamente, na que non o lesen tódolos membros da familia en idade de comprende-lo que lían. Non era infrecuente que xurdiran discusións nas casas, cando, uns e outros, se poñían a facer cábalas sobre a personalidade real dos que asinaban os seus traballos con seudónimos ou iniciais, dicindo uns que era Xan, mentres os outros sostiñan que era Pericán, disputa tódalas quincenas aprazada e tódolas quincenas reanudada.
     Ata agora sempre fora fiel e puntual á cita cos veciños de Eiranova, saíndo o segundo e o último sábado de cada mes, sen fallar ningún. Cousa que facía suar para acadalo, ós que estaban encargados da súa confección, pero aquelo era para eles unha norma, ou algo máis: unha disciplina.
     Naquela ocasión "As novas de Eiranova" eran agardadas con impaciencia por alguén. Cristina e Miguel na súa casa, e Delio, Pedro e Elisa, cada un na súa correspondente, xa levaban preguntado varias veces se chegara. Pregunta que non deixara de estrañar ós grandes, porque tampouco era frecuente tal expectación polo xornal.
     Facían o reparto entre tres mozos, que repartiran a parroquia en tres zonas, de tal maneira que na mañá quedaban repartidos tódolos periódicos, quedando a tarde para facelo nas restantes parroquias do concello, nas que había, en cada unha, un mozo encargado do reparto.
     Por este sistema, chegou a cada casa un exemplar que os rapaces leron con atención. Ningún deles deixou unha liña sen ler, e ningún deles atopou na primeira lectura que lle fixo ó xornal, nada que puidese ser interpretado coma unha nova pista ou mensaxe do misterioso tocador da campá.
     Cando Cristina rematou de ler, aínda a Miguel lle faltaba un anaco da última páxina, así que se botou fóra dicindo que ía á casa de Elisa, e cando rematase que acudise alí. Pero non lle satisfacía a Miguel esta fórmula, así que foi el tamén, levando o xornal na man, e lendo pola rúa, eso si, sorteando con habilidade os peatóns que atopaba polo camiño.
     Chegaron á casa da amiga cando esta remataba a súa lectura. Miguel encargouse de ir avisa-los outros rapaces para que acudiran para alí, conforme ían rematando, ou cando puidesen. Non tardaron en esta-los cinco xuntos, cada un co seu xornal na man. O primeiro en falar foi Delio.
     —¿E pódese saber que é o que procuramos no xornal?

     
     —Eu xa o lin todo e non atopei nada que me chamase especialmente a atención —explicou Pedro.
     —Esta claro que temos que procura-la mensaxe número catro...
afirmou convencido Miguel.
     —¡Iso é...!
exclamou Cristina case berrando. Ten que estar na páxina catro. A mensaxe catro, na páxina catro.
     Aínda ben non rematara de falar, e xa todos estaban ollando a páxina catro. Alí había un traballo que falaba dos xabaríns que se viran na Fraga Vella, outro sobre o reloxio do campanario que vira da primeira páxina, e tres anuncios.
     Tódolos ollos estaban fixos nesta páxina.
     Leron toda a páxina no máis absoluto dos silencios. Como se ningún fose consciente da presencia dos outros, nin de que compartían todos a mesma arela. Cada un estaba mergullado na súa propia lectura.
     Despois dun meticuloso repaso da páxina catro, seguían sen atopar nada que se revelara como posto aló para lles dar unha pista máis, que os achegase ó autor das badaladas de tódalas noites.
     —Eu non vexo aquí nada que se poida dicir que é unha nova mensaxe
dixo Delio, sempre o máis preto de se desalentar.
     —Pois hai que seguir pescudando
insistía Cristina. Ten que estar nesta páxina, porque é unha persoa que actúa con toda lóxica, por iso eu penso que ten que estar nesta páxina e non noutra.
     —Non, se aprentemente tes razón, pero aquí non se atopa nada que faga pensar que está posto para que nós o interpretemos de forma distinta do que o vai facer calquera dos que o lean
dicía Pedro sen arreda-los ollos da folla. Se polo menos soubésemos dalgún outro indicio que nos axudase a recolle-la mensaxe.
     —Ademais
engadiu Delio, non hai nada que leve como sinatura o signo de interrogación que tiñan as outras mensaxes.
     —Ó mellor leva o signo no medio do texto, no canto de ir como sinatura...
aventurou Miguel, anque coa seguridade de que estaba facendo unha aportación válida.
     —Tedes razón os dous
confirmou Pedro. Deámoslle outro repaso, pero agora procurando signos de interrogación.
     —¿Outra vez?
protestou Miguel que xa se fartaba de tanta lectura de "As novas de Eiranova", iXa logo o sei de memoria!
     Aínda a pesar das protestas de Miguel, tódolos ollos se volveron a espetar no contido da páxina catro, e tódalas bocas quedaron pechadas.
     Delio e Elisa foron os primeiros en dar fin á lectura. Ergueron a vista para pousala nos seus compañeiros que seguían a ler. Nas súas caras víase con claridade que o seu traballo non dera froito. Rematou Miguel e a continuación Cristina. Aínda ben non remataran, cando Pedro deu un berro e escomezou a brincar.

     —iXa está! iXa o teño! iAtopeino!
     Os rapaces, que estaban sentados nunhas pedras grandes que había no curral da casa de Elisa, puxéronse todos en pé de súpeto.
     —¿Onde? ¿Onde? —preguntaban case todos a un tempo.
     Pedro sinaloulles un lugar na páxina do xornal.
     —¡Aquí! ¡Ollade, aquí está! O que pasa é que como os signos de interrogación sempre se poñen verticais, e aquí veñen horizontais, por iso non o viamos.

     —Pois si que son signos de interrogación, e hai dous —confirmou Cristina—. Moi ben, Pedro, se non é por ti non o atopamos.
     —Moi ben, Pedro, se non chega a ser por ti... —repetiu Miguel facéndolle burla a súa irmá.
     —¿Sabedes unha cousa? —preguntou Delio. 
     —¿Que?

     —Que esta é a mensaxe número catro de fixo, porque o muíño xa hai anos e anos que non funciona. E direivos máis, todos saben que non funciona, por tanto isto só pode ser intrepretado coma unha broma polos veciños, porque eu ténolle escoitado a meu pai que, cada vez que alguén fala de cartos, sempre hai outro que lle di, por broma, que llo vende. Así que ninguén lle vai facer caso.
     —Pero entón, na Asociación de Veciños, teñen que saber quen puxo isto —dixo Elisa—. Non hai máis que ir preguntarlle a un dos que traballan na confección do xornal e xa nos di quen foi.
     Fíxose un novo silencio. Era certo que agora a cousa xa parecía doada de resolver.

     A Cristina deulle pena que houbese un camiño tan curto para chegar á solución, ela prefería segui-lo xogo das pistas. Pero non era ela soa a que pensaba desa maneira, porque os outros tamén quedaron parados, como se lles custara reaccionar. Parecía tan sinxelo...
     —Ben, ¿que? Imos á Asociación ¿si ou non? —preguntou Miguel.
     —Imos —respondeulle Cristina despois dun anaco.
     Puxéronse os cinco en pé e escomenzaron a camiñar cara á escola vella, onde a Asociación de Veciños tiña o local onde se xuntaban e traballaban. Non estaba lonxe e logo chegaron.
     Entraron. Dentro estaba Celia, que era a secretaria da Asociación. Estaba poñendo en moreas os xornais diante duns letreiros que tiñan escrito o nome das distintas parroquias do concello, para que pola tarde fixesen o reparto.
     —Bos días, Celia —saudaron os rapaces.
     —Bos días. ¿Que vos trae por aquí?
     —Queriamos falar contigo —dixo Pedro, que era curmán de Celia.
     —Pois empezade cando queirades, eu escóitovos igual anque siga traballando.
     —¿Quen se encarga dos anuncios do xornal?
     —¿De cal? ¿Do "As novas de Eiranova"? —preguntou Celia, quen despois de que os rapaces asentisen continuou—. Encárgase calquera, que xa sabedes que aquí todos facemos de todo. Pero, polo xeral é Dionisio do Louseiro o que os recibe e os confecciona, se non llos dan xa feitos de todo, que ás veces non hai que Iles tocar para nada.

     —Pero, o do Louseiro ¿non casou o xoves? —preguntou Cristina.
     —Casou. E aínda está de viaxe, non volve ata o dez ou o quince do mes que ven, pero xa estaba o xornal acabado de compoñer. ¿Por que me preguntades todo isto?
     —Por nada —respondeu Pedro evasivo—. ¿E ti non sabes quen pon os anuncios?
     —Sei, coma vós. Non hai máis que lelos e xa se sabe...
     —Si, ¿pero quen os trae para que os poñades?
     —Non, eso non o sei. Danllos ó Louseiro en calquera sitio, na taberna, na rúa, onde o atopan.
     Ós rapaces non lles disgustou o fracaso da vía rápida que parecía que atoparan para dar co responsable do asunto do reloxio.
     A viaxe do Dionisio do Louseiro, volvíaos ó punto de partida e terían que segui-la pista tal e como marcaba a mensaxe. Isto era un sinal de que o que tocaba a campá, era persoa capaz de reparar ata nos máis pequenos detalles, para que todo tivese que discorrir polos vieiros que el marcaba.
     —Pois entón hai que ir ó muíño, tal e como di a mensaxe —dicía Delio polo camiño de regreso—, e ve-lo que alí hai, que non sei por que, dame o barrunto que non vai ser doado de atopar.

     —Pero xa non nos vai dar tempo de ir antes de xantar —concluía Pedro—, e dicía polas mañás.
     —Niso mesmo estaba eu a pensar agora —engadiu Cristina.
     —Imos igual pola tarde, e se non hai nada, volvemos mañá —resolveu Cristina.
     Polo camiño atoparon a Xes, que ía para a súa casa. Estiveron a falar con el, pero xa nin se tocou o tema da misteriosa badalada do reloxio novo da igrexa.
     Despedíronse os rapaces para ir xantar, quedando en se veren pola tarde, ás catro. Todos haberían de trae-las bicicletas, porque irían na procura da continuación das pistas que, con toda seguridade, os levarían ó descubrimento do autor, ou polo menos iso era o que eles pensaban.
     O feito de que na conversa que tiveran con Xes non se falase xa do misterio da badalada do reloxio, demostraba que agora estaban sós na pescuda da solución. Eles tiñan pensado seguir adiante de tódolos xeitos, sen que lles restase azos a indeferencia na que se estaba a se mergulla-la xente con relación ó suceso. Para eles era unha cuestión de amor propio e un reto que lles lanzaba o autor a traveso das pistas que lles ía dando.
     Tal e como quedaran en facelo, pola tarde xuntáronse no adro da igrexa para baixar ata o río, para ir ó muíño na procura da pista que, estaban seguros, alí tiña que haber.
     Non era doado chegar ó muíño, porque as beiras do río estaban totalmente cubertas de vexetación que lles dificultaba a marcha. Como non había moitos días que andaran por alí, e a Pedro fora a quen lle tocara ir por aquela banda, agora ía diante indicándolle-los mellores lugares para avanzar.

     Achegábanse e apartábanse sucesivamente da beira do río, seguindo as instrucións de Pedro, que era seguido inmediatamente por Cristina. A continuación ían Delio e Elisa, e detrás de todos, marchaba Miguel, que, coma sempre, protestaba polas dificultades que cada nova mensaxe traía consigo. Ó cabo dunha hora de andar, chegaron ó muíño. Deron unha volta ó redor del por se alguén había por alí, pero nada nin ninguén atoparon. Metéronse dentro e estiveron un anaco ollando preto da porta, nos lugares iluminados pola luz que entraba de fóra, e tampouco atoparon nada que lles chamara a atención.
     En vista de que na primeira inspección non atoparan nada, era o momento de se arriscar algo máis e tratar de procurar polos lugares que permanecían na escuridade. Para iso, Delio, previsor, xa traía un potente foco de pilas que lle pasou a Pedro, que por se-lo máis vello dos cinco sería o que se encargase de subir ós lugares altos e inspeccionalos debidamente. Co foco na man, pouco tardou Pedro en desaparecer da vista dos seus amigos, que permanecían todos xuntos e en silencio, contemplando o resplandor que o foco facía no sobradiño do muíño.
     De súpeto escoitouse un Iene ruído seguido doutro máis forte e a continuación un berro de Pedro. Os catro rapaces, nun pulo irreprimible, fuxiron para fóra do muíño.
     —¿Que foi iso?—preguntou Delio cun grande susto no corpo.
     —Non sei —respondeu Cristina—, pero hai que ir dentro porque Pedro berrou e pódelle estar pasando algunha cousa.

     —Eu non entro —dixo con moita resolución e moito máis medo Miguel.
     —Imos entrar todos e agora mesmo, se algo lle pasa a Pedro nós temos que lle axudar, porque estamos todos metidos nisto xuntos, e todos xuntos témo-la obriga de coidar que a ninguén lle pase nada malo. Amais, se lle hai que axudar, cantos máis sexamos, mellor       dixo todo isto Cristina amosando acenos inequívocos de facer cumpri-las súas ordes sen admitir que fosen postas en dúbida.
     —Non, Cristina —correxiu Delio—, é mellor que Miguel quede fóra, e, se algo nos pasa a nós, que vaia a correr a Eiranova para pedir axuda.
     —Tes razón. Pero vera, imos nós dentro a ver, e ti queda aquí, se notas que algo nos pasa a nós, vas correndo a Eiranova e avisas a alguén, pero non Ilelo digas a todos cantos atopes, por exemplo disllo só ó papá. Veña, imos ver que lle pasou a Pedro.
     Entraron a modiño no muíño. Non se escoitaba a ninguén, pero seguíase a ve-lo resplandor do foco que levaba Pedro. Delio deulle co cóbado a Cristina e fíxolle acenos cara á luz. Cristina asentiu coa cabeza e escomenzou a andar sen facer ruído ningún en dirección ó lugar onde se vía brilla-la luz. Os outros dous rapaces seguíana en silencio. Principiaron a subi-las escaleiras tentando cada chanzo coas mans antes de poñe-los pés nel. Levaban a vista fixa no resplandor que o foco emitía. Un ruído de pasos escomezouse a sentir. Pararon no seu avance Cristina, Elisa e Delio e quedaron inmóbiles, case non se atrevían a respirar por medo a que se poidese escoitar. O ruído era baixiño pero continuo e avanzaba cara ás escaleiras. Os rapaces quixéronse ollar entre si, pero a escuridade non Iles permitiu que esta ollada fose percibida polos compañeiros. De súpeto o resplandor do foco fíxose máis luminoso e penetrou polo oco que daba ás escaleiras nas que os tres rapaces permanecían con mans e pés apoiados nos chanzos. No alto de todo debuxouse unha figura humana da que só se percibía a silueta.

     Entón escoitouse unha voz baixiña que dicía: 
     —Cristina, ¿onde estades?
     Era a voz de Pedro. E daquela tamén dístinguiron a figura debuxada no alto da escaleira: era a de Pedro.
     —Pedro —falou Cristina cara a el— ¿Estás ben?
     —Estou, estou. 
     ¿E vós?—Tamén.

     Pedro avanzou cara a eles, e case de inmediato estiveron todos xuntos na escaleira.
     Agora víanse perfectamente gracias á luz do foco que Pedro tiña na man. Baixaron os catro xuntos a escaleira.
     —¿Que che pasou, que pegaches un berro?  —preguntoulle Delio.
     —Pasoume que, cando atravesei dun cuarto a outro dos dous que hai enriba, un rato pasou correndo por diante dos meus pés, e meteume tal susto que ó saltar, tropecei e caín. Por iso berrei.
     —Pois, a continuación —contoulle Elisa—, nós tamén gañamos medo e botámonos fóra pensando que alguén te pillara. Agora iamos ver que che pasara, cando apareciches, que por certo, a min déchesme outro susto como para morrer.

     —E a min —asegundou Delio.
     —A min tamén —confirmou Cristina—. Veña imos fóra, que Miguel estará xa pensando que nos levaron a todos sabe Deus a onde.
     Sairon os catro e non viron a Miguel, que, anicrado detrás duns salgueiros, vixiaba a porta do muíño. Cando os viu sair, aínda permaneceu un anaquiño quedo e sen facer ruído por se algo raro ocorría.
     —¡Miguel! —berrou Cristina—. Ven, que non pasou nada.
     Entón, Miguel saíu do seu acobillo e foi a correr a onde estaban os seus amigos.
     —Non é preciso xa que vos diga que non atopei enriba nada que poida ser pista ou mensaxe. Por non atopar, non atopei máis có rato que me pegou o susto.
     —Ben —dixo Cristina—. Iso é porque viñemos cando non tiñamos que vir. Haberá que volver mañá pola mañá.
Emprenderon o camiño de regreso comentando como farían ó outro día, no que pensaban volver ó muíño pola mañá, tal e como parecía que indicaba a mensaxe cuarta.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega