m1rblancotorresorballo006.html
Hic
tamen hâc mecum poteris requiescere nocte
fronde
super viridi: Sunt nobis mitia poma,
castaneae
molles, et pressi copia lactis.
(Virgilio,
Égloga I)
Quédate
ja conmigo, hoje e sempre,
non
te vaias. Eu terei pra tí
canto
n-estes eidos hai. Castañas
doces,
soaves, mazás das millores,
de
crás varia e sabor como a mel.
Terás
leite presa a mais amante,
mungida
no establo farturento
do
mais rico dono da comarca.
Sobre
o céspede mol, nesta noite,
sou
o ceu d'estrelas namorado,
na
vasta quietú da Natureza,
no
colo diviño dos silenzos,
juntáranse
os nosos corazós
n'un
nú eterno, coma as nosas almas
estaban,
ô vir ô mundo, unidas.
Baijo
o dosel de ceo, no amplexo
inmortal
do noso amor bendito
no
altar ingente da Natureza,
os
campos frolecerán de rosas,
os
arbres de froita adunia, mestos,
como
ofrenda de milagro â vida,
e
dirán os élitros do mundo
a
gloria insenescente do Amor.