Alén da rexión da Cataluña e Navarra, duas outras importantes
rexións da Península Ibérica fan parte desa fronteira natural: o
País Vasco e Aragón. Os Pirineus forman, alén de súa identidade
xeográfica, unha barreira que, de certa forma separa a Península
Ibérica do resto da Europa. A maior parte desta cadea de montañas
pertenece á España, e nela situanse as alturas máis elevadas: Pico de
Aneto (3404 m), Monte Perdido (3355 m) e Posets (3375 m). Dende o seu
inicio, en Guipúzcoa, esténdese por Navarra, Huesca e Lleida, para
terminar na provincia de Xerona, xunto ao mar Mediterráneo, nas costas
de Port Bou. Pero, debe xuntarse a esta zona máis coñecida dos
Pirineus unha boa parte territorial da provincia de Zaragoza, que
continua na dirección do Este polas provincias de Huesca, Lleida e
Barcelona.
Os Pirineus forman un reino absoluto da natureza; da auga e da rocha; do
bosque da montaña e do val. Son 450 quilómetros de largura e unha
anchura entre 50 e 150 quilómetros de montaña con interrupcións de
numerosos portos de montaña. Nos Pirineus da rexión aragonesa, entre
outros non menos importantes, aparece o belísimo "valle de
Tena"—porta natural de entrada á España dende a Franza, pasando
por "El Portalet"—en cuxas imediacións encontrase a
estación de inverno de "El Formigal", que se estende dende
Biescas deica a fronteira con a Franza. Dentro dese val do Tena
incluense algúns famosos balnearios: Sallent de Gállego; Piedrafita;
Panticosa e outros non menos importantes.
Xeralmente as
cidades dos Pirineus ten ben arraigados seus costumes de carácter
tradicional, conservando con orgullo o seu folclore.
Saindo dos Pirineus, camiñamos en dirección
ó mar Cantábrico e, de repente, nos encontramos no País Vasco, na
provincia de Guipúzcoa, unha das menores provincias da España que se
estende á beira do mar Cantábrico, e abrindo o camiño ós inúmeros
viaxantes, que dende os tempos antergos chegan a través dos itinerarios
franceses do Oeste. É unha das rexións de maior tradición turística
da Península Ibérica e conta con unha das maiores densidades
populacionais da España. Os poboados do litoral contan con ótimos
mariñeiros e con intrépidos pescadores. Terra pintoresca e montañosa,
os seus montes e colinas son de un verde forte, seus vales son
cultivados de forma racional, os alcantís, as praias e portos do
Cantábrico, todo caracteriza a súa paisaxe de mar e montaña
intimamente unidos.
A pouca distancia da fronteira con a Franza,
Irun-Hendaya, está situada a cidade de San Sebastián, que pola
suavidade de seu clima e beleza de súas praias, é considerada como un
dos principais centros turísticos de veraneio da Europa, estando
encostada en tres montes: Igueldo, Urgull e Ulia, sendo dividida polo
río Uremea. San Sebastián é unha cidade cosmopolita por excelencia. A
súa extraordinaria situación xeográfica aliada a unha magnífica e
moito ben planexada urbanización, a proximidade e abundancia de belas
praias, os portos, os poboados interesantes, a facilidade das
comunicacións, todo contribui para que sexa a cidade ideal, onde son
normalmente compatibles a vida social e requintada a vida ó ar libre do
mar e da montaña.
A coziña vasca
encontrase sín dúbida, entre as mellores da España. Os pratos de
peixe máis típicos da coziña "danostiarra" son, dentre
outros, os seguintes: o besugo á danostiarra, cuxa receita é a merluza
en salsa verde, pescada en caldo verde e a "koshkera"; as
anchovas ou "bocartes" á "papillote"; o
"changurro" ou santola gratinada no forno; as
"cocochas", cabezas da pescada, un pouco picantes; os pequenos
"chipirones"(lulas pequenas) recheadas con a propia tinta; as
"angulas" (pequenas enguias), se posible de Aguinada, que se
sirven nunha cazola de barro; non falando no bacalau ó "pil
pil" ou de calquer outra forma (pois existen cen modos diferentes
de se preparar o bacalau) e deses pratos fortes, só para homes, como o
"marmitako". |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas