BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Ollo neste curral, onde pasaron os carros de toxos, onde tiña unha mimosa verde-amarela e garbosa coas súas flores caíando de vagariño, bicando o chan, vexo relucindo os "brazos" do Sol querendo abrazá-la. Levanto e lavo o rostro na pía do cano do rego, vexo nesta mañá cediño a xeada nas pedras do camiño, este nectar branco e frío do meu tempo de rapaciño, que facía rachar orellas e mans ó pasar no porteiriño. Este curral por onde o pai de meu avó pisou no estrado de toxos molares, cos zocos untados co unto derretido, zocos feitos coa aixola e xubia na beira da larereira alumeando co lume feito debaixo do pote do caldo. Mirando estes recantos á sombra, un pouco agachados, por onde en tempos antergos un misionario camiñou descalzo catequizando e orientando as crenzas desta xente, que adorava e traballava cantando á natureza. Péchome dentro desta miña alma rompida en anacos, pensando nos días que por qui pasei andei e soñei ás tardiñas de sombra e de mañá esperando o sol raiar, neste lugar, onde nacin, dormin, chorei e soñei. Por enriba das cortes das vacas, onde comían a erba e demadrugada oía o capón cantar no poleiro, miro na lacena feita de pedra nun buraco da parede, na outra esquina, e do lado esquerdo, vexo o forniño de pan. No teito, o canizo cheo de sarro pra carne defumar, na lareira, vexo parromeira e pote para poder colgar na gamalleira de ferro que é costume case milenar. No outro canto, un escanil para poder á noite sentar. Son moitos recordos deste lugar d'Alén, das noites ó redor do lume contando contos ou xogando brisca, que deixan meu corazón petrificado e en anacos. Non suporto máis tanta soidade no fin da camiñada.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega