BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Estou aquí por enriba das portelas, entre os toxos que a "lingua"do lume non chegou e non poide lamber. Onde as vacas charnecas pastaron un día de primavera, e á noite os ventos salvaxes ouvean pavor e terror cun sonido que parece relucir coa lúa chea e dourada, que por entre as nubes atravesa a noite pecha e temible. Aquí, onde outrora gardei as ovellas do lugar d'Alén que comían os toxos, carrascos e carqueixas floridas, daquí, axexava o Sol montado no outeiro desta chaira deslumbrante, este outeiro esburacado polo vento que asoprava a chaqueta de un meu avó cando subía o Val do Forno e baixava a Costa da Lamela polos carreiros. Aquí, nestas fontíñas, entre as laxes puntudas e de augas cristalinas onde bebe o Sol e bebeu a besta de un soldado mouro, séntome, de novo, pechandome nos recordos destas fontíñas que fuxían co cantar dos gandeiros costa abaixo, polos carreiros, deica o regeiro, levando xunto con elas o lamento da melodía. Aquí de pé, nesta chaira entre as laxes puntudas e cheas de musgos verdes e de lendas antergas que, parecen querer bicar as nubes brancas, neste lugar, de onde o gandeiro axexava as ovellas, miro ben a paisaxe, cecais pola derradeira vez, ollo a puza do ceo esbarrancada onde eu cansado descansava. Aquí neste coto alto do Ceo, os outeiros querendo algunha cousa contar, cecais as lendas e cantos oídos dos paxariños e gabián, cando cantan as tristezas das soidades dos tempos en que os rapaces andavan coas ovellas e vacas a gardar, do carro de bois co eixo de vido e dentoiras de salgueiro polas carrilleiras a cantar. Aquí nesta tardiña, escudriñando mil cousas antergas, onde as mozas collian a leña co fouciño para engavelar, oio os ventos do porciño do sol "andar"e asubiar as cántigas bonitas e melodiosas das mozas a cantar, cando alegres cantavan pro novio poder escoitar, o seu corazón cheo de amor e vida nun eterno palpitar. Axexando dende o pico do monte da Abeleira, onde vexo as augas das fontes o sol reflexar os picos irmans desta Terra de Montes: o Pico de Costoia, Bernalda e Monte Candán, por onde moitos homes valentes e aguerridos subiron bebendo as augas que aínda corren chorando as bágoas das nais que perderon seus fillos loitando. ¡Oh Terra de montes! chea de meiguice e encantos mil: de mosteiros, igrexas, torres, pontes e castros; de canteiros, artistas guerreiros e labregos; de mámoas, ermitas, romerías e chozas; de feiras para pasear, mercar, vender e pescudar, alumea a todos os teus gobernantes para que a nosa Galiza poida mellorar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega